معاد

آه! گرسنگى به من فشار مى‌آورد، تاب و توان از من رفته و مرگ در یک قدمى است، مثل اینکه این زندان با همه‌ی بدبختیهایش از عدم بهتر بود، فکرى به نظرم رسید، مثل اینکه از درون جانم یکى فریاد مى‌زند محکم با نوک خود بر دیوار زندان بکوب!

«انسان» این اعجوبه‌ی جهان آفرینش نیز ماکت بسیار کوچک و فشرده‌اى از آن است با این تفاوت که این ماکت را بعدا از همه‌ی آنها ساخته‌اند، چون سازنده‌ی آن همچون سازندگان انسانى که علمشان محدود است براى حل اشتباهات خود آن را نساخته است. اصولاً «کوچکى» و «بزرگى» براى ما که محدودیم مفهوم دارد، اما براى آن کس که علم و قدرتش بى‌انتهاست هر دو یکسانند.

همین «دانشمندان و متفکران» هستند که همواره در اختیار «قدرتهاى جهنمى» دنیا بوده و هستند و با فروش معلومات و ابتکارات و استعدادهاى سرشار خود پایه‌هاى استعمار، استبداد و خودکامگى آنها را محکم مى‌سازند.

پوچى زندگى از مهمترین مسائلى است که انسان عصر فضا به شدت از آن رنج مى‌برد. تب داغ مکتبهاى فلسفى نوظهور همچون «اگزیستانسیالیسم» - اگر بتوانیم نام مکتب بر آنها بگذاریم - شاهد این احساس دردناک نیست؟

آیا با این حال نباید اعتراف کنیم: همانطور که به گفته‌ی «آدلف بوهلر» شیمى دان معروف: «هر قانونى که بشر کشف مى‌کند او را یک گام به خدا نزدیکتر مى‌سازد، هر قانونى که کشف مى‌شود، او را یک قدم به رستاخیز و زندگى پس از مرگ نیز نزدیکتر می‌نماید».

با اینکه الهامات فطرى، انسان را در کشف معماى زندگى پس از مرگ کمک مى‌کنند، اگر درست رهبرى نشوند سر از خرافات عجیب و غریب در مى‌آوردند. چگونه در افریقا و مکزیک، دلقکها و کاهنها، دختران زیبا را همراه پادشاهان به خاک مى‌سپردند!

هیچ کس نمى‌داند این امواج از کجا مخابره مى‌شود و سرچشمه‌ی اصلى آن از کجاست؟ آیا تمدنهائى به مراتب پیشرفته‌تر از تمدن زمینیان در ماوراى منظومه‌ی شمسى ما وجود دارد که صاحبان آنها به وسیله‌ی این امواج پیام‌هایى به جهانیان مخابره مى‌کنند؟ و یا سرچشمه‌ی دیگرى دارد؟ نمى‌دانیم.

دو کس از مرگ مى‌ترسند، آن کس که آن را به معنى نیستى و فناى مطلق تفسیر مى‌کند، و آن کس که پرونده‌اش سیاه و تاریک است! آنها که نه جزء این دسته‌اند و نه آن، چرا از مرگ در راه هدفهاى پاک وحشت کنند مگر چیزى از دست مى‌دهند؟

نقطه‌ی آغاز زندگى فقر باشد یا ثروت، در محیط جهل باشد یا دانش، با خوشبختى توأم باشد یا بدبختى، به هنگام مرگ ناگهان به طرز عجیبى همه در یک سطح قرار مى‌گیرند و مساوات کامل - که هیچ کس نتوانسته آن را پیاده کند - برقرار مى‌شود.

آیا به راستی اعمال نیک و بد ما در آن جهان با ما خواهند بود، و برای ما شادی می‌آفرینند یا ما را رنج و شکنجه و عذاب می‌دهند؟ آیا با اینکه کسی از این راه بازنگشته می‌توانیم از اخبار آن جهان با خبر شویم؟

حضرت آدم(ع) از خوردن گندم در بهشت منع شد، وعده داد از آن نخورد، ولی به وعده‌ی خود وفا نکرد و از آن خورد و از بهشت رانده شد. ولی حضرت علی(ع) در تمام عمر از گندم غذایی تهیه نکرد، با این که که خداوند او را منع نکرده بود، و باخدا نیز عهد نموده بود که از آن نخورد.

حضرت مریم(س) پیام داد که قبل از مرگ، عبودیّت و بندگی خدا و راز و نیاز در نیمه‌های شب باخدا، در عالم برزخ بسیار کارساز است و موجب نشاط و رحمت خاص الهی خواهد شد.

شبی از شب‌ها در عالم خواب دیدم، به قبرستان رفتم، مشاهده کردم قبرها شکافته شده، و مردگان از قبرها بیرون آمده‌اند و در پیش روی هر کدام طبقی از نور گذاشته شده، و آن‌ها به خاطر آن طبق نور، شادمان هستند، در این میان ناگهان چشمم به همسایه‌ام افتاد، دیدم طَبَق نور پیش روی او نیست...

من قصّه‌ی خود را برای آن‌ها بازگو کردم، آن‌ها همان قبر را شکافتند، من وارد قبر شدم، دیدم عیالم در میان لحد خوابیده است، همان‌دم زیورهای او را که طبق مذهب نصاری، با او دفن شده بود، بیرون آوردم، و به حضور شما رسیدم و تقدیم می‌کنم، تا در آنچه صلاح دانستید به مصرف برسانید!!

هنگامی ‌که جنازه‌ی مادر را در میان قبر گذاشتند، دختر فریاد می‌زد: «من از مادرم جدا نمی‌شوم.» هر چه خواستند او را آرام کنند، مفید واقع نشد، دیدند اگر بخواهند با اجبار، دختر را از مادر جدا کنند ممکن است جانش به خطر بیفتد، سرانجام بنا شد دختر را در قبر مادرش بخوابانند...

او از دنیا رفت، همسرش طبق وصیّت او عمل کرد و پس از مدّتی روپوش را از چهره‌ی قاضی رد کرد، تا به ‌صورت او نگاه کند، ناگاه کرمی را دید که بینی شوهرش را مثل قیچی پاره می‌کند، با دیدن این منظره وحشت کرد.

روزی حضرت عیسی(ع) همراه حواریّون (دوستان نزدیکش) در بیابان عبور می‌کردند، تا به یک آبادی ویران ‌شده رسیدند و اهل آن و پرنده‌ها و جاندارانش یکجا مرده بودند، حضرت عیسی به حواریّون فرمود: «این‌ها بر اثر عذاب عمومی و خشم الهی به هلاکت رسیده‌اند، و اگر به مرگ خود به ‌تدریج مرده بودند، همدیگر را به خاک می‌سپردند».

جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید: همراه پیامبر(ص) عبور می‌کردیم تا به کنار دو قبر رسیدیم، آن حضرت فرمود: صاحبان این دو قبر اکنون عذاب می‌شوند، عذاب یکی از این‌ها از این‌رو است که در دنیا غیبت می‌کرد و عذاب دیگری از این‌روست که از پاشیدن قطرات ادرار به بدنش، پرهیز نداشت.

همه‌ی بنی‌امیّه هنگام مرگ به ‌صورت این جانور (شبیه سوسمار) مسخ شدند، از جمله عبدالملک بن مروان (پنجمین خلیفه‌ی اموی) که به این صورت درآمد، فرزندانش هنگامی ‌که او را به آن شکل دیدند، حیران شدند که با او چه کنند که ناگهان ناپدید شد...

یکی از فلسفه‌های وجود عالم برزخ این است که در آن، پاره‌ای از کمبودهای تعلیم و تربیت مؤمنان، جبران می‌گردد. درست است که آنجا جای عمل صالح نیست، ولی چه مانعی دارد که محل معرفت بیشتر و آگاهی و تکامل افزون‌تر باشد.