معاد

همانطور که روح ما از دو دستگاه «خودآگاه» و «ناخودآگاه» تشکیل یافته، قوانین جهان بزرگ هم در دو رشته تنظیم شده‌اند، قوانین آفرینش (تکوین) و قوانین قراردادى (تشریع) که گویا در جهان هستى اولى دستگاه ناخودآگاه روح جهان را تشکیل مى‌دهد و دومى «خودآگاه» آن را.

عادت کردن و خو گرفتن به چیزى در عین اینکه بسیارى از مشکلات ما را حل می‌کند گاهى گمراه کننده است، زیرا، موضوع ساده‌اى را که قبلاً ندیده‌ایم و بدان عادت نداریم براى ما مهم است مثل اینکه دندان اسبى آنچنان نمو و رشد کند که از دهان او سر بیرون آورد، یا مرغى تخم خود را به صورت کروى یا مخروطى بگذارد که همه جا با آب و تاب از آن یاد مى‌شود.

زندگى جاویدان، در طول تاریخ همواره از رؤیاهاى طلایى و دیرینه‌ی انسان بوده، اما اکنون این رؤیا به حقیقت پیوسته است و این امر مدیون پیشرفتهاى شگفت انگیز علم نوینى است که «کریونیک» نام دارد...

همین موضوع درس بزرگى، به آنها که در امر رستاخیز شک و تردید داشتند، داد که اگر زندگى پس از خوابى که «برادر مرگ» بلکه همچون «خود مرگ» بوده امکان پذیر باشد، زنده شدن مردگان نیز چندان بعید به نظر نمى‌رسد، و این نقطه‌ی عطفى در افکار مذهبى آنها بود»... .

همین درختى که الان در برابر ما ایستاده و به نظر سى ساله مى‌رسد شاید تا کنون صدها هزار بار متولّد شده و مرده و پوسیده و خاک شده و از نو بوسیله‌ی یک بذر کوچک، جان گرفته و جذب ریشه‌هاى آن شده و زندگى را از سر گرفته است، و معلوم نیست در آینده نیز چند بار این صحنه‌ی مرگ و زندگى تکرار گردد؟

از کبریتى که آتش مى‌زنیم تا کوره‌هاى عظیمى که با چوب یا ذغال سنگ مى‌سوزند هر کدام صحنه‌اى از رستاخیز انرژیهاست، چگونه قرآن این حقیقت را در جمله‌ی کوتاهى بازگو کرده است؟

در میان مسأله‌ی زندگى انسان پس از مرگ و تجدید نشاط و حیات زمین‌هاى مرده در فصل بهار فرق بسیار است، زیرا مى‌دانیم در مثال زمین و گیاهان مرگ حقیقى در کار نیست، بلکه فرو کشیدن شعله‌ی حیات است. درختان هرگز در فصل زمستان نمى‌میرند، بلکه به خواب مى‌روند و خاموش مى‌شوند...

ذرّاتی که امروز بدن ما را تشکیل مى‌دهد روزى در میان آنها میلیونها کیلومتر فاصله بود و در همه جا پراکنده، آیا بعد از مرگ که مجدداً از هم متلاشى مى‌شود ممکن است بار دیگر به هم بپیوندند؟

در سخنان پیامبرانى همچون «سموئیل» و «اشعیاء» و «داود» اشارات قابل ملاحظه‌اى درباره‌ی رستاخیز آمده است ولى قوم یهود آنچنان رستاخیز را فراموش کردند که گوئى جز این زندگى مادى دنیا، زندگى دیگرى در کار نبوده است!

آه! گرسنگى به من فشار مى‌آورد، تاب و توان از من رفته و مرگ در یک قدمى است، مثل اینکه این زندان با همه‌ی بدبختیهایش از عدم بهتر بود، فکرى به نظرم رسید، مثل اینکه از درون جانم یکى فریاد مى‌زند محکم با نوک خود بر دیوار زندان بکوب!

«انسان» این اعجوبه‌ی جهان آفرینش نیز ماکت بسیار کوچک و فشرده‌اى از آن است با این تفاوت که این ماکت را بعدا از همه‌ی آنها ساخته‌اند، چون سازنده‌ی آن همچون سازندگان انسانى که علمشان محدود است براى حل اشتباهات خود آن را نساخته است. اصولاً «کوچکى» و «بزرگى» براى ما که محدودیم مفهوم دارد، اما براى آن کس که علم و قدرتش بى‌انتهاست هر دو یکسانند.

همین «دانشمندان و متفکران» هستند که همواره در اختیار «قدرتهاى جهنمى» دنیا بوده و هستند و با فروش معلومات و ابتکارات و استعدادهاى سرشار خود پایه‌هاى استعمار، استبداد و خودکامگى آنها را محکم مى‌سازند.

پوچى زندگى از مهمترین مسائلى است که انسان عصر فضا به شدت از آن رنج مى‌برد. تب داغ مکتبهاى فلسفى نوظهور همچون «اگزیستانسیالیسم» - اگر بتوانیم نام مکتب بر آنها بگذاریم - شاهد این احساس دردناک نیست؟

آیا با این حال نباید اعتراف کنیم: همانطور که به گفته‌ی «آدلف بوهلر» شیمى دان معروف: «هر قانونى که بشر کشف مى‌کند او را یک گام به خدا نزدیکتر مى‌سازد، هر قانونى که کشف مى‌شود، او را یک قدم به رستاخیز و زندگى پس از مرگ نیز نزدیکتر می‌نماید».

با اینکه الهامات فطرى، انسان را در کشف معماى زندگى پس از مرگ کمک مى‌کنند، اگر درست رهبرى نشوند سر از خرافات عجیب و غریب در مى‌آوردند. چگونه در افریقا و مکزیک، دلقکها و کاهنها، دختران زیبا را همراه پادشاهان به خاک مى‌سپردند!

هیچ کس نمى‌داند این امواج از کجا مخابره مى‌شود و سرچشمه‌ی اصلى آن از کجاست؟ آیا تمدنهائى به مراتب پیشرفته‌تر از تمدن زمینیان در ماوراى منظومه‌ی شمسى ما وجود دارد که صاحبان آنها به وسیله‌ی این امواج پیام‌هایى به جهانیان مخابره مى‌کنند؟ و یا سرچشمه‌ی دیگرى دارد؟ نمى‌دانیم.

دو کس از مرگ مى‌ترسند، آن کس که آن را به معنى نیستى و فناى مطلق تفسیر مى‌کند، و آن کس که پرونده‌اش سیاه و تاریک است! آنها که نه جزء این دسته‌اند و نه آن، چرا از مرگ در راه هدفهاى پاک وحشت کنند مگر چیزى از دست مى‌دهند؟

نقطه‌ی آغاز زندگى فقر باشد یا ثروت، در محیط جهل باشد یا دانش، با خوشبختى توأم باشد یا بدبختى، به هنگام مرگ ناگهان به طرز عجیبى همه در یک سطح قرار مى‌گیرند و مساوات کامل - که هیچ کس نتوانسته آن را پیاده کند - برقرار مى‌شود.

آیا به راستی اعمال نیک و بد ما در آن جهان با ما خواهند بود، و برای ما شادی می‌آفرینند یا ما را رنج و شکنجه و عذاب می‌دهند؟ آیا با اینکه کسی از این راه بازنگشته می‌توانیم از اخبار آن جهان با خبر شویم؟

حضرت آدم(ع) از خوردن گندم در بهشت منع شد، وعده داد از آن نخورد، ولی به وعده‌ی خود وفا نکرد و از آن خورد و از بهشت رانده شد. ولی حضرت علی(ع) در تمام عمر از گندم غذایی تهیه نکرد، با این که که خداوند او را منع نکرده بود، و باخدا نیز عهد نموده بود که از آن نخورد.