ویژه‌نامه حضرت زهرا(س)

در آن هنگام که عمر با گروهی به منزل امام علی(ع) یورش آوردند، و با تهدیدهای پیاپی نتوانستند در خانه را بگشایند، به دستور عمر هیزم آورده و درب منزل را به آتش کشیدند، حضرت زهرا(س) برای دفاع از ولایت و حرمت حریم امامت، در برابر ستونی از دود و شعله‌های آتش به پیش رفت...

ای سلمان! سوگند به خداوندی که حضرت محمد(ص) را به پیامبری برگزید، سه روز است که غذا نخورده‌ایم، و فرزندانم حسن و حسین(ع) از شدت گرسنگی بی‌قراری می‌کردند و خسته و مانده به خواب رفته‌اند. اما من، نیکی و نیکوکاری را که در خانه‌ی مرا کوبیده است، رد نمی‌کنم.

حضرت زهرا(س) چادر به سر کرده و با جمعی از بانوان وارد مسجد شد، در حالی که ابابکر و جمعی از مهاجرین و انصار حضور داشتند به احترام آن بزرگ بانوی اسلام پرده‌ی سفیدی آویختند که سخنرانی را در پشت پرده آغاز کند.

«فاطمه! چه درخواست و حاجتی داری؟ هم اکنون فرشته‌ی وحی در کنار من است و از طرف خدا پیام آورده است! تا هر چه بخواهی تحقق پذیرد.»

دیروز در اینجا نشسته بودم و فکر می‌کردم که با وفات رسول خدا، وحی الهی از ما قطع گردید و از رفت و آمد ملائکه دیگر خبری نیست. ناگاه در بسته‌ی منزل باز شد و سه دختر وارد شدند که از نظر زیبایی و شادابی و خوشبویی بی‌مانند بودند و هیچ چشمی به زیبایی آنان ندیده است.

روزهای آخر زندگانی حضرت(س) با او بودم، روزی مرا به یاد کیفیت حمل جنازه توسط مردم انداخت، و ابراز نگرانی فرمود: که چرا جنازه‌ی زن را روی تخته‌ی می‌گذارند و بالای دست مردان حمل می‌کنند؟!

سوگند به خدا که حزن و اندوه من فزونی گرفته است و تهیدستی من فراوان است و تأسّف من طولانی «که برای سفر طولانی آخرت، چه آماده کرده‌ام؟»

حسن و حسین(ع) هر کدام خط زیبایی نوشتند، اما رسول خدا قضاوت نکرد و آن دو بزرگوار را به مادرشان، فاطمه(س) هدایت فرمود، تا نگرانی قضاوت، با عاطفه، مادری جبران شود.

ای پدر! ما در حضور تو عظیم و عزیز بودیم، و بعد از تو ذلیل و زبون آمدیم، کدام سرشک است که در فراق تو روان نمی‌شود، و کدام حزن و اندوه است که بعد از تو پیوسته نمی‌گردد، و کدام چشم است که پس از تو سرمه‌ی خواب می‌کشد؟ تو بهار دین یزدان بودی، و نور پیغمبران، چه افتاد کوهسارها را که فرو نمی‌ریزد، و چه پیش آمد دریاها را که فرو نمی‌خشکد، چگونه است که زلزله‌ها زمین را فرونمی‌برد.

به هوش باش! کسی که پس از خوردن غذا با دستی آلوده و چرب بخوابد، هیچکس جز خودش را سرزنش ننماید.

علی(ع) برای خدا این رنجها را تحمل نمود، و در تحقق فرمانهای الهی تلاش کرد، یار نزدیک پیامبر(ص)، و بزرگ و سرور دوستان خدا بود. همواره دامن همت به کمر زده، نصیحتگر، تلاشگر و کوشا بود، و در راه خدا از سرزنش، سرزنش‌کننده‌ای بیم به خود راه نداد، در آن روزهایی که شما مردم در رفاه و آسایش آرمیده بودید.[۲]

شنیدم که پیامبر گرامی اسلام فرمود: علی بهترین کسی است که او را جانشین خود در میان شما قرار می‌دهم. علی(ع) امام و خلیفه بعد از من است و دو فرزندم، (حسن و حسین(ع)) و نه نفر از فرزندان حسین(ع) پیشوایان و امامانی پاك و نیک‌اند. اگر از آنها اطاعت کنید شما را هدایت خواهند نمود و اگر مخالفت ورزید، تا روز قیامت بلای تفرقه و اختلاف در میان شما حاکم خواهد شد.

محمد و علی(ع) دو پدر امت اسلام می‌باشند، کجی‌ها را راست و انحرافات را اصلاح می‌نمایند، اگر مردم ایشان را اطاعت کنند، این دو آنها را از عذاب جاویدان نجات می‌دهند. و اگر مردم با ایشان موافق و همراه باشند، این دو، نعمت‌های پایدار خداوندی را ارزانیشان دارند.

چنانکه پیامبر نسبت به ازدواج دخترش با او مشورت کرد و فرمود: «دخترم فاطمه! پسر عمویت علی(ع) از تو خواستگاری نموده است. پاسخ تو چیست؟»

امام صادق(ع) روش برخورد صحیح اجتماعی با پرهیزکاران و فاسدان و دشمنان را از حضرت فاطمه(س) این‌گونه توضیح داد.

عبادت پسندیده است، اما اخلاص در عبادت پسندیده‌تر. باید با اخلاص و توجه لازم به عبادت خدا پرداخت که ره‌آورد فراوانی به همراه خواهد داشت.

حضرت زهرا(س) فرمود: امّ‌سلمة را دیدم که ادرار دختر بچه را این‌گونه شستشوی می‌داد (با آب کُر یک بار و با آب قلیل سه بار) اما ادرار پسر بچه‌ای را که هنوز غذا خوار نشده و شیر مادر می‌خورد، نمی‌شست، تنها بر روی ادرار پسر بچه مقداری آب می‌پاشید.

همسر ایده‌آل، برای گرم نگهداشتن کانون خانواده، باید مهربان و ایثارگر باشد، دیگران را بر خود مقدم بدارد، با سختی‌های زندگی و ناملایمات آن بسازد، و با لبخند شادی‌آفرین خود، تاریکی حزن و اندوه را از دل شوهر بزداید. در این رابطه به سخنان فاطمه(س) باید نظر دوخت.

علی علیه السلام ابوبکر را از درگذشت حضرت زهرا علیها السلام آگاه نساخت؛ لذا، نه ابوبکر و نه هیچ کس دیگر از آن قوم، در نماز بر جنازه‌ی فاطمه علیها السلام حاضر نشدند.

شکّی نیست که هواداران خلیفه، به خانه‌ی حضرت زهرا علیها السلام هجوم آوردند و حرمت آن را شکستند. این موضوع از امور مسلّمی است که هیچ شک و شبهه‌ای در آن راه ندارد و حتّی شخصی مثل ابن تیمیّه نیز در آن تردید نمی‌کند.