پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

«این» تنها گلیم خود را از آب بیرون می‌کشد و «آن» سعی می‌کند که غریقها را نجات بخشد، و این را نیز می‌دانیم که سیّارگان منظومه‌ی شمسی از نورِ آفتاب بهره می‌گیرند، و اگر عالِمی نبود عابدی هم وجود نداشت!

گناهانی که انسان از آنها وحشت دارد و آنها را بزرگ می‌شمرد، آنقدر خطرناک نیستند؛ زیرا همواره مراقب است که دامن او را نگیرند؛ امّا به هنگامی که آن را کوچک می‌شمرد و وحشت او زایل می‌گردد و به آسانی آلوده‌ی آن می‌شود...

از آن جا که بی دینی برخلاف سرشت آدمی است، سرانجام به سوی اسلام جلب می‌گردد؛ و هم اکنون موجی از توجّه به اسلام نقاط مختلفی از جهان را فرا گرفته است...

در این جا مردم دو دسته می‌شوند؛ عدّه‌ای دائماً وقت خود را با افسوس خوردن به گذشته تلف می‌کنند و باقیمانده‌ی انرژی‌های خود را در این راه از دست می‌دهند؛ ولی عدّه‌ی دیگری گذشته را تمام شده تلقّی کرده به دست فراموشی می‌سپارند ...

پیغمبر(ص) می‌فرماید: تو در راه حلّ مشکلات مردم، و رفع نیازمندیهای آنها بکوش، خداوندی که قدرتش مافوق قدرت تو و همه‌ی قدرتهاست به تو کمک می‌کند و مشکلات تو را حل می‌نماید.

اگر تعریف و ستایش بیش از اندازه‌ی شایستگی افراد باشد تملّق و چاپلوسی است که هم شخصیّت گوینده را در هم می‌شکند و هم طرف را گرفتار عجب و خودبینی و اشتباهات غیر قابل جبران می‌کند...

مراقبت دائمی بر سر تا پا و درون و برون از ناحیه‌ی علم و آگاهی اوست؛ نه تنها هیچ نقطه‌ای از دیدگاه علم او بیرون نیست، بلکه مراقبین او از چهار سو، همه جا، ما را احاطه کرده‌اند.

یکی از اشتباهات بزرگ، تبعیض در میان فرزندان است؛ بعضی از مردم، برای فرزند بزرگ و به اصطلاح ارشد، امتیاز قائل می‌شوند، و بعضی برای کوچک‌ترین فرزند، و گاهی آنچنان در این راه، افراط می‌کنند که هر چه از محبّت و مال و عواطف دارند در اختیار یکی از آنها قرار می‌دهند و دیگران را بکلّی محروم می‌سازند.

دین و مذهب ـ آن هم مذهبی همچون اسلام ـ حافظ حقوق مردم و حامی منافع عادلانه‌ی آنهاست؛ ولی دین، مزاحم منافع نامشروع شخصی و خصوصی افراد است؛ این جاست که «دینداران از مدّعیان دین» شناخته می‌شوند.

ولی جاهلان بی خبر در دریایی از آرزوها و اوهام غوطه‌ورند، و گمشده‌های خود را تنها در عالم خیال می‌جویند، و چون دست یافتن به تخیّلات نیازی به کار و کوشش ندارد، گرایشهای منفی در همه‌ی شؤون زندگی آنها آشکار می‌گردد.

جایی که زنان مصر با دیدن روی یوسف، در مسیر یک عشق زود گذر مجازی، آنچنان از خود بی‌خبر شدند که به جای بریدن میوه، دستهای خود را بریدند و احساس درد نکردند، چه جای تعجّب که عاشقان بی‌قرار راه خدا، و شهیدان راه حقّ و فضیلت، درد و رنج ضربات سنگین دشمن را احساس نکنند.

آنها که دامانشان پاک، دلهایشان پاک، و زندگی و فکری پاک دارند و این‌گونه از جهان رخت برمی‌بندند، قطعاً در صفّ شهیدان خواهند بود که شهادت منحصر به کشته شدن در میدان جنگ نیست.

هنگامی که مردم جهان نعمت‌های او را وسیله‌ی غرور و فساد و تبهکاری و ستم قرار دادند، همان نعمت‌ها تبدیل به عوامل بدبختی آنها می‌گردد، نعمت آنها سلب، و بلا، جای آن را می‌گیرد؛ صنایع و تکنولوژی آنها ویرانگر...

نه تنها هیچ بیماری جسمی بدون درمان وجود ندارد، هیچ مشکل اجتماعی هم بدون راه حل نمی‌باشد. آنها که مشکلات را لاینحل می‌پندارند و به هر کار پیچیده برخورد می‌کنند آن را درد بی درمان می‌نامند از این حقیقت غافلند که اصولاً درد بی درمان وجود ندارد!

از انجام وظائف خود در برابر آنها که پذیرش فرمان آنها لازم است، سرپیچی می‌کند؛ در برابر زیردستان به قهر و غلبه و زور و قلدری متوسّل می‌شود؛ و دوستان و همردیفان و همکاران خود را از میان ستمگران انتخاب می‌نماید.

آنها که به مذمّت و عیبجویی مردم در پشت سر می‌نشینند و آبرو و حیثیّت افراد را با افشای عیوب پنهانی، که غالب مردم به یکی از این عیوب گرفتارند، می‌برند، و آتش حسد و کینه‌ی خود را با این وسیله فرو می‌نشانند، افرادی ناتوان و فاقد شخصیّتند که حتّی در مبارزه‌ی بی دلیل و ظالمانه‌ی خود شهامت ندارند و تمام قدرتشان این است که از پشت خنجر بزنند.

امتیاز انسان از سایر جانداران در شخصیّت اجتماعی اوست؛ و آن کس که سود خود را در ضرر دیگران می‌بیند، فاقد شخصیّت اجتماعی است.

توجّه به فنای ثروت‌ها و مقام‌ها و زوال نعمت‌ها به انسان هشدار می‌دهد که هم در به دست آوردن آنها، حقّ و عدالت را رعایت کند؛ و هم در طرز مصرف آنها راه اعتدال پیش گیرد.

معمولاً «حق» چهره‌ای خشن دارد و احیاناً با طعمی تلخ است ولی کاملاً گواراست و بزودی جذب پیکر اجتماع می‌شود و جامعه از آن توان و نیرو می‌گیرد؛ امّا باطل بسیار آسان و گاهی بسیار لذیذ و شیرین، ولی اثرش مرگبار است...

در حالی که این سرمایه‌ی بزرگ را تدریجاً و روز به روز به بهای ناچیزی می‌فروشد، و گاه در پایان عمر می‌بیند این سرمایه‌ی عظیم را با یک خانه یا یک اتومبیل و یا ویلای ییلاقی معاوضه کرده است، و تازه از آن هم بزودی جدا خواهد شد.