پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

هر کس در روز عاشورا مرقد مطهر امام حسین(ع) را زیارت کند، مانند کسی است که در روز شهادت،‌ در پیشاپیش حضرتش به خون خود غلطیده باشد. (مزار شیخ مفید، ص ٥٢)

خداوند از آنها که می‌دانند و آگاهی دارند پیمان گرفته که در برابر انحراف‌ها، کجروی‌ها، ستم‌ها و حق کشی‌ها، و سمپاشی‌های دشمنان، سکوت نکنند و با منطق و بیان گرم و مستدلّ خود نور هدایت و حقّ و عدالت در دلها بپاشند...

تاریخ پر از درس‌های عبرت است، پر از پندها و موعظه‌هاست؛ سرانجام ظلم و ستم‌ها، اختلافات و پراکندگی‌ها، رکودها و تحجّرها، بی خبری‌ها از وضع محیط و زمان، همه در آیینه‌ی تاریخ منعکس است.

افرادی که سعی دارند خود را غیر از آن که هستند نشان دهند، و زبان و دل، ظاهر و باطن، و گفتار و کردارشان از هم جداست، افراد ناتوانی هستند که نه شجاعت اظهار شخصیّت واقعی خود دارند و نه اراده و تصمیم کافی برای اصلاح خود.

پیرامون قبر فرزندم حسین(ع) همواره چهار هزار فرشته‌ی ژولیده و غُبارآلود هستند که تا روز قیامت برای او گریه می‌کنند. (احقاق‌الحق، ج ١١، ص ٢٨٧)

هر مؤمنی که برای شهادت امام حسین(ع) و یاران شهیدش گریه کند و اشک او بر گونه‌هایش جاری گردد خداوند درجات رفیعه و مقامات عالیة بهشت از آنِ او خواهد ساخت. (بحار، ج ١٠٠، ص ٩٤)

اصیل‌ترین مکتب‌های انسانی آن است که فرد را در دل اجتماع ببیند و اجتماع را پرورش دهنده‌ی افراد، چرا که اجتماع می‌تواند سرچشمه‌ی همه‌ی برکات معنوی و مادّی باشد.

اگر «شرابخوار» از روی «جنون مستی» دست به گناه می‌آلاید، «دروغگو» آگاهانه سازمان زندگی اجتماعی را بهم می‌ریزد و روح اعتماد را از بین می‌برد و سرچشمه‌ی انواع گناهان و مفاسد می‌گردد.

ادای حقوق دیگران تنها یک مسأله‌ی اخلاقی و انسانی نیست؛ بلکه یک اصل مهمّ اجتماعی است که آرامش و سلامت اجتماع در گرو آن می‌باشد.

زرق و برق‌های زندگی مادّی و مسابقه‌ی تجمّل پرستی در عصر ما سبب شده که افراد خود را زیر بار وام‌های بی دلیل و بدهکاری‌های طاقتفرسا قرار داده و به زندگی پر رنج اقساطی تن در دهند.

از نظر منطق اسلام، دانش همواره ابزاری است برای عمل، برای بهبودی زندگی فرد و اجتماع، و علم بدون عمل ارزشی ندارد.

یک جامعه‌ی سالم متّکی به سرمایه‌های مختلفی است که از همه مهمتر، سرمایه‌ی اطمینان و اعتماد عمومی است، اعتماد بر گفتار، اعتماد بر عمل؛ و بزرگترین دشمن این سرمایه‌ی نفیس دروغ و خیانت است.

تکمیل کارهای نیک و به ثمر رساندن آنها سبب تشویق مردم به کارهای نیک دیگر است امّا هنگامی که ببینند کارهای نیک سابقین ناقص و ناتمام مانده، در اقدام به کار خیر سست می‌گردند.

دوستانی که به جای انتقاد سازنده و صحیح سعی دارند حقایق را کتمان کنند و برای ارضای کاذب خاطر دوست، عیوب او را بپوشانند و یا آن را حُسن جلوه دهند نه تنها خدمتی در عالم دوستی و رفاقت نکرده‌اند، بلکه خیانتی بزرگ مرتکب شده‌اند...

از احادیث اسلامی این حقیقت بخوبی به دست می‌آید که مسلمانان باید از تمام منابع مختلف: دامداری، کشاورزی و معادن، حرفه و صنعت و تجارت، برای مبارزه با فقر استفاده کنند...

حقیقت حسد این است كه انسان نتواند دیگران را در نعمتى ببیند و كوشش كند به‌گونه‌ای آن نعمت از آنها سلب گردد و یا از طریق دیگرى زیانى بر آنها وارد شود.

افرادی که به تظاهر و ریاکاری عادت می‌کنند، همه‌ی مظاهر زندگی آنها تو خالی و بی مغز می‌شود؛ از تمدّن، به ظواهر بی روح، و از زندگی، به خیالات و اوهام، و از سعادت و خوشبختی، تنها به نام، و از دین و مذهب، فقط به یک سلسله تشریفات، قناعت می‌کنند و مسلّماً بهره‌ی آنها که «ظاهر ساز» هستند، جز «ظواهر» نیست!

مسلمان واقعی کسی است که بکوشد ارتباط اجتماعی خود را با دیگران براساس کمک متقابل قرار دهد نه یکجانبه، و گرفتن کمک بلاعوض باید مخصوص افراد معلول و از کار افتاده باشد، چراکه نیاز و احتیاج سبب اسارت انسان است.

بازار رباخواران در دنیای امروز رونق خاصّی دارد؛ و وابستگی شدیدی جهان امروز با رباخواری در اشکال گوناگون پیدا کرده است؛ ولی جای شک نیست که رباخواری نظام مالی و اقتصادی جمعیّت‌ها را ویران می‌سازد و سبب می‌شود که ثروت‌ها به گونه‌ی وحشتناکی در دست افراد و مؤسّسات رباخوار جمع گردد...

کشورهای اسلامی مملو است از منابع زیر زمینی عظیم؛ حیف است روی گنج یا گنج‌ها نشسته باشیم و فقیر و نیازمند باشیم؛ آستین‌ها را بالا زنیم و ثروت‌ها را از درون زمین بیرون آوریم!