نبوت

خدا به او کتاب، حکمت، تورات و انجیل آموخت و او را به عنوان پیامبر به سوی بنی‌اسرائیل برانگیخت. حضرت عیسی به آنان گفت: من با نشانه‌ی آشکار و روشنی از سوی پروردگار به سوی شما آمده‌ام؛ من از گِل در مقابل شما مجسمه‌ی پرنده‌ای می‌آفرینم و در آن می‌دمم و آن گِل بی جان به اذن خدا پرنده‌ای می‌گردد، مریض‌های پیس و جذامی را شفا می‌دهم. مردگان را به اذن خدا زنده می‌کنم و از آنچه که می‌خورید و در منزل ذخیره می‌کنید خبر می‌دهم، در همه‌ی این کارها آیه و نشانه‌ی روشنی است، اگر مؤمن و پاکدل باشید.

درباره‌ی انسان و سعادت او نیز دارای بینشِ مخصوص و نگرش ویژه‌ای هستند. او را موجودی گرامی، والا و برگزیده می‌دانند که از دو جنبه ترکیب یافته است: جسمی، که از خاک سرشته شده و روحی، که از عالم ربوبی و ملکوتی آفریده شده است. به همین سبب موجودی است برتر، جاویدان، امانت‌پذیر و امانت‌دار پروردگار متعال که از سوی خدای خویش مکلف و در مقابل او مسؤول می‌باشد.

بدانید که زندگی دنیا بازیچه و سرگرمی و آرایش و فخرفروشی شما بر یکدیگر و افزون‌طلبی در مال و فرزندان است، همانند بارانی که روییدنی‌هایش کشاورزان را به شگفتی می‌اندازد [اما] به زودی پژمرده می‌شود و آن را به رنگ زرد می‌بینی آن‌گاه خاشاک شود. و در آخرت عذاب سختی [برای دنیاپرستان] است [و برای جمع دیگر] رضایت و بخشش است. و دنیا جز کالای فریبنده نیست.

ستایش مخصوص خدا است، او را می‌ستایم و از او کمک خواسته به او ایمان و توکل دارم و گواهی می‌دهم که معبودی جز او نیست و شریک ندارد. آن‌گاه گفت: پیشرو به مردمش دروغ نمی‌گوید. قسم به خدایی که جز او معبودی نیست! من فرستاده خدا به طور خصوصی به سوی شما و عموماً به سوی مردمان هستم.

بنابراین هرچه به او وحی می‌شد می‌شنید، بدون آن که چشم و گوش را به کار گیرد، چون اگر دیدن و شنیدنش به چشم و گوش ظاهری بود هر آینه آنچه می‌شنید میان او و مردمان مشترک می‌بود، یعنی هر چه او می‌دید مردم نیز می‌دیدند، در حالی که روایات به طور قطع این مفهوم را تکذیب می‌کنند.

من برای شما معجزه‌ای از طرف خدایتان آورده‌ام، من از گل برای شما [چیزی] به شکل پرنده می‌سازم، آن گاه در آن می‌دمم و به اذن خدا به صورت پرنده (واقعی) در می‌آید و به اذن خدا کور و مبتلا به برص را شفا می‌دهم و مردگان را زنده می‌کنم و به شما می‌گویم که در خانه‌هایتان چه خورده و چه اندوخته‌اید؟

عالم غیب در مقابل عالم شهود می‌باشد و کلیه موجوداتی که از ماده و مادیات برتر باشند از عالم غیب محسوب می‌شوند. مانند خدا، اسما و صفات او، ملائکه، عالم برزخ، موجودات برزخی، قیامت، بهشت و دوزخ، نعمت‌های بهشتی و عذاب‌های اخروی. این قبیل موجودات، مجرد و برتر از ماده می‌باشند، لذا از عالم غیب به شمار می‌روند. بنابراین با حواس خود نمی‌توانیم با جهان غیب ارتباط برقرار سازیم و علم پیدا کنیم.

به عقیده‌ی ما «عصمت» صفت نفسانی و ملکه‌ی نیرومند باطنی است که معصوم را از ارتکاب گناه، خلاف، اشتباه و مانند آن باز می‌دارد. عامل و منشأ وجود چنین صفتی همان «ايمان كامل» می‌باشد که از مرحله‌ی مفهوم و هیئت ذهنی فراتر رفته و به صورت یقین و مشاهده حضوری درآمده است.

از آن جا كه روحِ انسان به بدن مادى‏‌ تعلق دارد و مجرد محض نیست، امكان حركت و استكمال دارد. ابتدا موجود ضعیفى‏‌ است كه به تدریج ترقى‏‌ مى‏‌كند و كامل و كامل‏تر مى‏‌گردد؛ اما در تمام مراحل یك حقیقت بیش نیست.