شیعه علوی، مذهب جعفری

تعجّب از مردمی است که می‌پندارند ما علم به غیب داریم و از نهان امور آگاهیم! در صورتی که جز خداوند عزّوجلّ کسی علم به غیب ندارد؛ من خواستم خدمتکار خانه‌ام را تنبیه کنم، فرار کرد و ندانستم در کدام یک از اطاق‌های خانه‌ام پنهان شده است!

امام فرمود: آیا کافر در عین حالی که کافر است چه نوری دارد تا از آن خارجش کنند؟! و حال آنکه این آیه نشان می‌دهد که کسانی هستند که ابتدا بر نور اسلام بوده‌اند و پس از آنکه تن به ولایت امام جائر غیر منصوب از جانب خدا داده‌اند به همین جهت در منطق قرآن از نور اسلام بیرون آمده و داخل ظلمات کفر گردیده‌اند...

در روایات ما عدد «کبائر» به طور مختلف ذکر شده است؛ از هفت و هشت و نه تا بیست و هفتاد و شاید بیش از آن نیز ارائه گردیده است و احتمالاً مبهم گذاردن عدد «کبائر» در قرآن و حدیث به‌منظور ایجاد حال ترس از اقدام به مطلق گناه می‌باشد.

کسانی که بی‌پروا در ارتکاب معاصی و گناهان می‌باشند و در انجام واجبات دینی سهل‌انگاری می‌کنند و مخصوصاً نسبت به وضع زندگی بیچارگان و مستمندان از برادران ایمانی خود بی‌تفاوتند، اینان در زمره‌ی متمسّکین به ولایت قرار نگرفته‌اند و از اولیاء و دوستان اهل بیت عصمت(ع) محسوب نمی‌شوند...

در مسجد گروه‌هایی حلقه حلقه گرد هم می‌نشینند و راجع به ما صحبت می‌کنند و خود را در میان مردم وابسته به ما و از پیروان ما معرّفی می‌نمایند در حالی که نه آنها از ما هستند و نه ما از آنها هستیم.

بعضی گمان می‌کنند سعادت در تأمین خواسته‌های دل است و هر کسی به خواسته‌های دلش برسد به سعادت رسیده و کامیاب شده است. به همین جهت در این راه می‌تازند تا آمال و آرزوها را لباس تحقّق بپوشانند. این اشتباه بزرگی است. شقاوت است، سعادت نیست.

خداوند انبیاء و رسولان خود را متصرّف در عالم قرار داده که می‌توانند با اراده‌ی خود دگرگونی در موجودات از هر قبیل که باشند ایجاد کنند. آسمان و زمین، کوه و دریا، آتش و باد را به اذن خدا مسخّر فرمان خود سازند.

امام منصوب از جانب خدا، با اذن خدا و تقدیر خدا، دارای علم محیط به همه چیز و قدرت بر ایجاد همه چیز است ولی در عالم طبع از جانب خدا موظّف است مانند سایر افراد بشر روی موازین عادی حرکت کند...

می‌دانیم که امام منصوب از جانب خدا، به اذن خدا می‌تواند با یک اشاره قدرت‌های ظلّام جبّار را به زانو در آورده تسلیم خود سازد، ولی این کار با موضوع اختیار عالم انسان، ناسازگار است؛ زیرا انسان باید با اختیار خود تسلیم در مقابل حق گردد نه با اکراه و اجبار و اضطرار.

ما شیعه‌ی امامیّه با این که امتیازمان از سایر مذاهب این است که اعتقاد به امامت و خلافت بلافصل امام امیرالمؤمنین علیّ بن ابیطالب(ع) پس از رحلت رسول خدا(ص) داریم و در واقع ما شیعه‌ی علوی هستیم و مذهبمان نیز مذهب علوی است، پس چگونه شده که به عنوان دارندگان مذهب جعفری شناخته شده‌ایم؟

انسان به سرشت اولیّه‌اش دوست دارد که تمام کمالات را به طور دائم و کامل داشته باشد و دارای حیاتی شود که دنبالش مرگ نباشد، صحّت و سلامتی که بیماری تهدیدش نکند، ثروتی که هرگز پایان نپذیرد، قدرتی که منتهی به عجز نگردد، دوران جوانی که پیری به سراغش نیاید و خلاصه می‌خواهد که همیشه همه چیز داشته باشد.

امتیاز اصلی ما از سایر مذاهب این است که ما اعتقاد به امامت و خلافت بلافصل امام امیرالمؤمنین علیّ بن ابیطالب(ع) پس از رحلت رسول اکرم(ص) داریم و لذا ما در واقع شیعه‌ی علوی هستیم و مذهبمان نیز علوی است.