وابستگی جهان به امام زمان(ع)

واقعاً اگر امید رسیدن به حکومت جهانی مهدی(ع) و برقرارشدن نظام امامت در محدوده‌های کشوری و منطقه‌ای در تحت ولایت نواب عام آن حضرت «فقهای عادل» نباشد، هیچ‌گونه امیدی برای بشر باقی نخواهد ماند و تمام سعی و تلاش‌های او بیهوده و بی‌نتیجه خواهد شد.

بدیهی است فقر نبات و گیاه به تربیت، از فقر جماد بیشتر است، یعنی قابلیّت قبول تربیت در آن زیادتر است و فقر و نیاز حیوان هم از نبات بیشتر است، چنان‌که فقر و حاجت انسان از کل ممکنات زیادتر و وسیع‌تر است و فقر افراد انسان نیز به‌حسب ذات و بعضی عوارض و امور غیراختیاری متفاوت است

بر هر موجودی به‌حسب کمال مراتب وجودی خود و بر هر انسانی به‌حسب کمال مراتب انسانیت و تخلّق به اخلاق الهی اسم او و کلمه او صادق می‌باشد هرچه کمال فرد و نوع بیشتر باشد صدق اسم و کلمه بر او کامل‌تر خواهد شد.

کمال عالم و ماسِوی‌الله، به وجود امام منوط است و بدون وجود امام، عالم فاقد کمال لایق به خود بوده و ناقص خواهد شد و چون فیض خدا کامل بوده و نقص در آن تصور نمی‌شود لذا نقص همه به کمال وجود امام کامل می‌شود و کسر همه به وجود او جبران می‌گردد. 

ارتباط بدن عنصری امام مانند غیر امام، با اشیای مادی و عناصر بسیط و مرکّب دیگر، اگرچه معلوم و مسلّم است اما این خصوصیّت را که فرد خاصی چنان باشد که دیگران وجودشان به او وابستگی معنوی داشته باشد، هیچ‌کس غیر از امام دارا نیست...

تمام اجزای عالم امکان به‌سوی موجود ممکن اشرف در حرکت است، و به‌عبارت‌دیگر علت غایی عالم امکان و متحرّکات، وجود مخلوق اشرف است. هر عالم مقدمه‌ی عالم بعد و عالم کامل‌تر است. چنان‌که عالم جنین مقدمه‌ی عالم دنیا و عالم دنیا مقدمه‌ی عالم آخرت است.

مجموع عالم و کل جهان نیز دارای چنین نقطه مرکزی است؛ این نقطه مرکزی در ظاهر هرچه باشد، در باطن وجود ولیّ عصر و قلب امام زمان(ع) است، چنان‌که نقطه‌ی مرکزی انسان در ظاهر مغز است اما در باطن روح انسان یا به تعبیر دیگر قلب او می‌باشد.

اصل وابستگی سایر ممکنات به وجود امام(ع) و چگونگی آن و مسائل مشابه آن را، دانشمندان و علمای حکمت و عرفان با دلایل عقلی و فلسفی و عرفانی اثبات کرده‌اند.