امر به معروف و نهی از منکر

احترام و تکریم شخصیت ﺁدمی از اصولی است که در فرآیند امر به معروف و نهی از منکر، باید رعایت شود؛ زیرا انسان، نیازمند این است که دیگران برایش قدر و منزلتی قائل باشند و خودش را با قدر و قیمت ببیند و در برخورد با قدردانی دیگران، این احساس را به دست ﺁورد که دارای ارزشی است که در فراز و نشیب زندگی برایش سودمند است.

تغافل از خطای دیگران در برخی از موارد می تواند راهکار مناسبی برای اقامه معروف و ترک منکر باشد، به طوری که گاهی عدم تغافل حتّی می تواند نتیجه معکوسی از خود به جای بگذارد.

نادیده انگاری برخی از لغزش ها و گناهان، سبب می شود که شخص گناهکار، جری و جسور نشود و نیز قبح گناه از بین نرود. این شیوه، در جایی که گناه از نظر شرع، قبح کم تری دارد (گناه صغیره) و گناهکار تلاش کرده که دیگران متوجه گناه او نشوند، اهمیت بیش تری دارد.

گاهی برای دفع منکر و از بین بردن ﺁن و تربیت مجرم، نیاز به برخورد شدید است. در این جاست که مهربانی و اظهار عواطف و احساسات بی جا، بی اعتنایی به دستورات الهی است و نشان دهنده برگزیدن هوای نفس، بر حکم خداست.

اسلام در مقابل افراد خطاکار و مجرم، اصل اولیه را مدارا و نرمش و محبت می داند؛ ولی نه در حدی که از این عطوفت و مدارای اسلامی، سوء استفاده شود؛ بلکه با در نظر گرفتن مصلحت فرد و جامعه، آنجا که نیاز به شدت و خشونت است، از اعمال خشونت، پرهیز نکرده، گاهی آن را لازم و ضروری می شمرد...

گاهی می توان به وسیله چشم پوشی از خطاها و بخشیدن مجرمان، آن ها را اصلاح کرد و آنان که همیشه در پی انتقام جویی و ضربه زدن به افراد خطاکارند، در برخی موارد راه به جایی نبرده، نتیجه معکوس می گیرند.

یکی از شیوه های مهم امر و نهی، اعلام عمومی است. در این شیوه، مخاطب خاصی مورد نظر نیست، بلکه با استفاده از وسایل ارتباط جمعی و اجتماعات مذهبی و یا ملی و حتی فریاد کشیدن و اعلام کردن معروف ها و منکرات در کوچه و بازار، همگان به گردن نهادن به معروف ها و ترک کردن منکرات، دعوت می شوند.

آنان که در پی امر به معروف و نهی از منکرند، باید بدانند که هدف از امر به معروف و نهی از منکر، تنها ادای یک تکلیف و بیان یک سخن به هر صورت و به هر شکل نیست؛ بلکه، هدف از بین بردن منکر و ایجاد معروف است. پس باید این سخن و پیام را در لفافه ای از هنر پیچید...

قرآن و روایات پر است از داستان ها و سرگذشت اقوام و اشخاصی که به خاطر ارتکاب معاصی دچار تبعات بدی شدند و یا به جهت اطاعت از فرامین حق تعالی به درجات و مقامات شایسته ای نائل گردیدند.

شیوه پرسش و پاسخ موجب افزایش درک و معرفت مخاطب به ارزش ها و منکرات می شود. این شیوه را در آیات و روایات متعددی می توان یافت. گاهی پرسش و پاسخ، بیدارسازی وجدان را در پی دارد و خداوند با طرح موضوع وجدان پذیر و غیر قابل انکار مانند مرگ و حیات و ...، مخاطب را به دوری از گناه وا می دارد.

گاهی برخی از تشویق ها به خاطر این که تناسبی با عمل فرد نداشته و یا در وقت مناسب خود انجام نشده، باعث تحقیر و تخریب شخصیت فرد و ایجاد عقده و کینه در او شده است، که همین امر می تواند لطمات جدی به روان و شخصیت فرد وارد سازد و آثار مخرّبی در پی داشته باشد.

آمرین به معروف و ناهیان از منکر باید توجّه داشته باشند که از هر شیوه ای برای انجام این فریضه استفاده می کنند، نباید آن شیوه حساسیت‌زا باشد یعنی به گونه ای نباشد که فرد خاطی را عصبانی کرده، یا موجب تحقیر او شود، و یا به هر نحوی باعث رنجش خاطر و آزار او گردد.

در همان زمان، موقعیت امیر مؤمنان علیه السّلام با ابوذر کاملاً متفاوت بود که وظیفه دیگری را می ‌طلبید. البته امام علی علیه السلام، به صورت ‏های کلی و خصوصی، انتقادهایی را مطرح می ‏کردند اما نه آن‌ گونه که ابوذر عمل می ‌کرد؛ چراکه موقعیت ایشان با ابوذر متفاوت بود.

گروهی دیگر از واجبات هستند که در آن ها تنها رسیدن به یک هدف، مورد نظر و مقصود خداوند متعال است و برای رسیدن به این هدف، اگر چه فرامین و دستوراتی داده شده، امّا شیوه و روش رسیدن به آن هدف متعالی، به خود انسان واگذار شده است.

اگر دفع منكر به وقوع ضررى بر فاعل منجر شود ‌مانند شكستن كاسه یا چاقوى او به طورى كه از لوازم دفع منكر باشد، بعید نیست ضامن نباشد. ولى اگر ضررى از ناحیه مرتكب گناه، بر آمر و ناهى برسد (هم) ضامن و (هم) معصیت كار است.

خداوند متعال در آیات متعدّدی از قرآن کریم به تهدید و توبیخ منافقین پرداخته است. امّا با وجود این همه نصیحت و تهدیدی که بود، باز منافقین برای محقّق ساختن خواسته های شیطانی خود، مرکز نفاقی را در قالب مسجدی (که به مسجد ضرار شهرت پیدا کرد) در شهر مدینه بنا کردند.

انکار عملی، مرتبه دیگری از امر به معروف و نهی از منکر است که اگر امر به معروف و نهی از منکر به‌ صورت تذکر و برخورد لفظی اثر نکرد و سخن نرم، ملاطفت و موعظه اثر نبخشید، یا سبب جرئت و گستاخی بیشترِ گناهکار گردید، باید با چنین شخصی با تندی برخورد کرد و با اعتراض شدید مانع عصیان او شد.

براى نفوذ در قلوب مردم (هر چند افراد گمراه و بسیار آلوده باشند) نخستین دستور قرآن برخورد ملایم و توأم با مهر و عواطف انسانى است، و توسل به خشونت مربوط به مراحل بعد است كه برخوردهاى دوستانه اثر نگذارد.

گاهی امر و نهی به صورت غیرصریح و در لفافه و کنایه‌گویی اثر بخش است، مثل زمانی که شخص، تجاهر و تظاهر به گناه ندارد و گاهی باید با زبان صریح و روشن امر و نهی نمود.

گاهی روش های مثبت و بروز دادن مهربانی در مقابل شخص گنهکار، موجب راهنمایی و موعظه او شده و فرد متوجّه بدی رفتار خود می گردد، در این صورت باید به این شیوه بسنده کرد و با مهربانی و مدارا فرد خطاکار را نسبت به اشتباهش متنبّه ساخت...