ویژه‌نامه امام علی(ع)

من كه علی هستم خودم را با تقوا، به ریاضت وا می‌‌دارم و تمرین می‌دهم تا آلوده به تلذّذات دنیوی نشوم. توجّه می‌‌فرمایید كه او خود، تقوای مجسّم است؛ این سخن برای تنبیه و هشدار دادن به ماست كه اگر شما خود را در آغوش لذّات دنیوی بیفكنید از بُعد روحی شما كاسته می‌‌شود و از كمالات عالیه محروم می‌‌مانید، من خودم را تمرین می‌‌دهم.

«ای دنیا پرستان و ای مزدوران دنیا داران! وقتی بنا بشود در روز به خرید و فروش توأم با قسم مشغول باشید و شب در بستر خواب بیارمید و در خلال این مدّت، از آخرت در حال غفلت باشید، پس كی می‌‌خواهید بار سفر ببندید و درباره‌ی معاد بیندیشید»؟

در سحرگاه شب نوزدهم ماه مبارك رمضان، امام امیرالمؤمنین(ع) از طریق علم امامت آگاه بود كه ابن ملجم برای قتل آن‌ حضرت در كمین است امّا چون این آگاهی از طریق عادی حاصل نشده بود، تكلیفی برای نرفتن به مسجد نداشت.

دنیا با تمام جلوه‌‌گری‌هایش نمی‌‌توانست علی(ع) را به زانو درآورد. امّا او با تمام قدرت روحی‌‌اش از دنیا گریخت تا ما بچّه‌ها هم به دنبال او بگریزیم و از سمّ قاتل دنیا در امان بمانیم.

اگر راجع به نمازت درست‌‌كار و منظّم بودی؛ در تمام اعمالت درست‌‌كار و منظّم خواهی بود. آدمی كه حقّ خدا را زیر پا بگذارد و اعتنا به آن نكند؛ به طور مسلّم حقّ بندگان خدا را هم زیر پا خواهد گذاشت و اعتنا به آن نخواهد كرد؛ البتّه نماز به معنای واقعیش كه زنده نگه‌‌دارنده‌ی یاد خدا در دل باشد...

كافی است كه روش رسول خدا(ص) سرمشق تو باشد و راهنمای تو بر مذموم بودن دنیا و دلیل بر عیب و كثرت رسوایی‌ها و بدی‌‌هایش گردد؛ چه آنكه او [دل به دنیا نبست و نتیجتاً] تهی‌‌دست از همه‌ی جوانب دنیا شد...

اینگونه پیشگویی‌های صادق، نمونه‌ای از علم غیب است كه به تعلیم خدا در حدّی كه صلاح بداند انبیا و امامان(ع) واجد آن می‌‌باشند و در عین حال مرحله‌ی ذاتی و نامحدود آن مختصّ به ذات اقدس حضرت حقّ است...

امیر عِلْم، علی(ع) را بنگرید. او هم در نهج‌البلاغه از جماد و نبات و حیوان بحث می‌‌كند امّا همه را چنان كه قرآن فرموده است آیات خدا معرّفی نموده و در آیینه‌ی وجود همه‌ی آنها، خدا را مشاهده می‌نماید. در آیینه‌ی وجود یك مورچه‌ی ریز جنبنده‌ی در زمین و یك خُفّاش پرنده‌ی كوچك در هوا، جمال خدا را چنان نشان می‌دهد كه آدمی را غرق در حیرت و اعجاب می‌سازد.

البتّه خدا می‌‌توانست چشم علی(ع) را شفا دهد. خود علی(ع) هم به اذن خدا می‌‌توانست دستی بر چشم دردمندش بكشد و دردش را برطرف سازد ولی خدا خواسته است از این طریق موقعیت ممتاز علی(ع) را كه نزد خدا و رسولش دارد در میان امّت آشكار سازد...

این مرد عالم سنّی می‌‌گوید: در طول پنجاه سال بیش از یك هزار بار این خطبه را خوانده و در آن اندیشیده‌ام و از آن بهره‌ها گرفته‌ام! شگفت‌‌آورتر اینكه او با این همه آگاهی، باز ابوبكر و عمر را بر علی امیر(ع) تفضیل می‌‌دهد!!

امام امیرالمؤمنین علی(ع) برغم این همه عوامل امساك و كتمان و تخریب، فضایل و مناقبش شرق و غرب عالم را پر كرده است كه نه تنها شیعه و سنّی در این باب كتاب‌ها نوشته‌‌اند، بلكه در میان غیر مسلمانان از مسیحیان و حتّی مادّی مسلكان كه اصلاً آشنایی با دین ندارند نیز افرادی هستند كه در مقابل شخصیت آسمانی آن انسان كامل، خاضع شده‌‌اند!

برخی رسمشان این است هر جا فضیلتی برای امیرالمؤمنین علی(ع) ببینند اگر توانستند آن را منكر می‌‌شوند و اگر نتوانستند توجیهش می‌كنند مانند مطلب «سدّالابواب الّا باب علی» كه خدا دستور داد تمام درهایی را كه از خانه‌‌های اصحاب به مسجد پیامبر باز می‌‌شد ببندند، مگر درِ خانه‌ی علی كه آن همچنان باز بماند.

مردم برای تأمین سعادتشان نیاز به من دارند و باید دنبال من بیایند؛ نه من نیاز به مردم دارم و باید دنبالشان بروم. مَثَل امام مَثَل كعبه است؛ مردم باید بار سفر ببندند و مكّه بروند و دور كعبه بچرخند نه اینكه كعبه از جای خود حركت كرده شهر به شهر بگردد و دور مردم بچرخد!

حال امام(ع) چگونه می‌‌توانست دست خالی به خانه برگردد؟ خدا هیچ مردی را خجالت‌‌زده‌ی زن و بچّه‌اش قرار ندهد. به منزل نرفت و به مسجد رفت و نماز ظهر و عصر را خواند و تا مغرب نشست چون خجالت می‌‌كشید دست خالی به خانه برگردد!

ایمان و اذعان به قیامت تا این حد در جان علی(ع) نشسته بود كه دائم سخن از جهنّم می‌گفت. او حاكم بود و می‌‌توانست حرفهای دیگری بزند. مثلاً این كار خلاف عدالت است، خلاف سیاست است، خلاف امور اجتماعی است و... امّا می‌‌بینیم محور فكرش عذاب خدا و صحنه‌ی سوزان جهنّم است.

امیرالمؤمنین(ع) به دستور رسول اكرم(ص) شتر مخصوص آن حضرت را سوار شد و رفت. ابوبكر با همراهان تقریباً به مسجد شجره رسیده و در خیمه نشسته بود كه ناگهان صدای شتر مخصوص پیامبر به گوشش رسید. تعجّب كرد كه شتر پیامبر اینجا چه می‌كند! بنا نبود كه ایشان به مكّه بیایند.

عقل، ابزاری بسیار بزرگ و شریف است كه خالق رحیم حكیم به ما انسان‌ها عنایت فرموده است تا معارف دینی خود را كه سرمایه‌ی حیات ابدی ماست در پرتو نور آن به دست آوریم و لذا ما به وسیله‌ی عقل است كه خدا را با صفات كمالش در حدّ استعداد خود می‌‌شناسیم...

قرآن، از آنِ همه‌ی مردم است كه برای هدایتشان نازل شده است ولی مع‌الوصف، مردم احتیاج به تبیین پیامبراكرم(ص) دارند تا به مُجْملات آن پی‌ببرند؛ همانگونه كه سازمان آب و برق از آنِ همه‌ی مردم است امّا همه‌ی مردم از تشكیلات فنّی و راه كاراندازی آن دو سازمان آگاهی ندارند و در بهره‌برداری از آن دو، نیازمند كارشناس متخصّص می‌‌باشند.

آنها كه پس از رحلت رسول خدا(ص) آن در را به روی امّت اسلامی بستند و خودشان از دیواری كه «سقیفه‌ی ‌بنی‌ساعده» ساخته بود، بالا رفته، وارد شهر شده، خود را خلیفه و جانشین پیامبر معرّفی كردند، طبق بیان امام امیرالمؤمنین(ع) «دزد» نامیده می‌شوند.

در روز قیامت، جهنّم مطیع فرمان علی(ع) است و طعمه‌ی خود را كه كافران و منافقان هستند، از دست علی(ع) می‌‌گیرد و به فرمان او، آنها را در كام خود فرو می‌كشد و به دوستان علی(ع) جرأت نزدیك شدن ندارد، مگر این كه باز به فرمان علی(ع) برخی از گنهكاران شیعه نیاز به گوشمالی موقّت داشته باشند.