انتظار؛ عامل مقاومت

پیغمبر اکرم(ص) و علی(ع) وعده داده و قرآن مجید نیز بشارت داده است که این دین پایدار می‌ماند و این راه بسته نمی‌شود و این نزاع و نبرد حقّ و باطل، با غلبه ظاهری جباران تاریخ مانند یزید و ولید و زیاد و حجاج و هارون و دیگران پایان نمی‌پذیرد.

اسلام که تعلیمات و هدایت‌هایش بر اساس فلسفه‌های عمیق و صحیح اجتماعی و واقعی قرار دارد، اصل انتظار و نگاه به‌سوی آینده را، پشتوانه بقای جامعه‌ای مسلمان و محرک احساسات و مهیّج روح فعالیّت و اقدام قرار داده است...

بشر در زندگی اجتماعی و فردی، مرهون نعمت انتظار است؛ و اگر از انتظار بیرون بیاید و امیدی به آینده نداشته باشد، زندگی برایش مفهومی نخواهد داشت و بی‌هدف و بی‌مقصد می‌شود.

اصل انتظار به صورت‌های گوناگون در بین ملل مختلف، همواره محفوظ بوده و آینده‌نگری همیشه بشر را به خود مشغول داشته، برگشتن به عقب و بلکه وقوف و ایستادن در یک مرحله به هر حال محکوم بوده و خلاف سنن عالم خلقت است.

مسئله‌ای که همواره مایه امید مسلمانان منتظر و هسته مرکزی انقلاب‌های علیه نظام‌های استثمارگر و اوضاع ظالمانه بوده و وعده الهی به پیروزی نهایی مستضعفین و محرومین است.

مسلمان همیشه به‌سوی آینده می‌نگرد و هر وضعی که موجود باشد اگرچه نسبتاً خوب و عادلانه باشد او را قانع نمی‌کند، آن را نهایت کار و پایان راه نمی‌شمارد و اگر هم ظالمانه و غیراسلامی باشد در هر صورت و شرایطی مسلمان ناامید نمی‌شود

خدا وعده داده است که اسلام را بر همه‌ی ادیان پیروز سازد و این وعده‌ای است که قوانین خلقت و سنن آفرینش با آن موافق است و وعده‌ی نصرت و غلبه‌ی همه جانبه‌ای است که به انبیا داده است.

تو دانایی که بانوان به اسم آزادی و مساوات، غیر متساوی در اسارت افتاده و وسیله‌ی اطفای شهوت مردان شده و امنیت و آسایش ندارند و از حقیقت مقدّس و رمز متعالی رابطه‌ی ازدواج و محیط انس و اطمینان و پر مهر و لطف خانواده محروم شده‌اند و روزبه‌روز این تمدن منحوس یا توحش قرن اتم، آنها را به‌سوی سیاه‌چال‌های سقوط پرت می‌کند.

جشن و چراغانی نیمه‌ی شعبان و خواندن دعای ندبه را وسیله‌ی خاموش کردن آتش اعتراض و ایجاد آرامش موقّت و مسکّن نگرانی‌ها و نارضایتی‌های جامعه از بی‌عدالتی‌ها و فشارها و نابرابری‌ها و مفاسد دیگر می‌پنداشتند...

انتظار، حالتی است که از ترکیب ایمان و اعتقاد به مبانی دین و ولایت امام زمان(عج) و شوق و علاقه به ظهور و حکومت و زیست و همراهی با اهل‌بیت(ع)، تنفر از وضع موجود (غیبت امام) و توجّه به نقص و فساد و تباهی آن سرچشمه گرفته و در وجود انسان شعله می‌کشد...