جامعه قرآنی، رسالت‌ها و مسئولیّت‌ها

قرآن می‌‏گوید: تنها من هستم که به عنوان کتاب هدایت و قانون آسمانی، تمام نظامات زندگی بشر را از اجتماعی و اخلاقی، اقتصادی و فرهنگی، نظامی و سیاسی تأمین می‌‏کنم. پس کلمه‏‌ی حق، رمز غالب شدن دین و مغلوب شدن مخالفان آن است.

قرآن که آخرین کتاب آسمانی است به امر خدا تحویل اوصیاء و جانشینان معصوم پیامبر خاتم(ص) داده شد که تا روز قیامت به تبیین معارف و احکام آن قیام نمایند و قهراً با بودن آن مبیّنان معصوم در کنار قرآن که اعلم و افضل از تمام انبیاء سلف نیز می‌‏باشند دیگر نیازی به نبوت و شریعت دیگری نخواهد بود...

در کلام خداوند حکیم هیچ‌گونه معمّا و لغزی در کار نیست؛ چه آنکه طبقات «‏مخاطبین‏» قرآن نسبت به مراتب «‏معانی‏» مقصوده‏‌ی از قرآن مختلفند و آیات و کلمات قرآن نیز در مقام دلالت بر هر مرتبه‌ای از مراتب طولیّه‏‌ی آن معانی، نسبت به هر طبقه‌ای از طبقات مُختلف‌الفَهم مخاطبین ظاهر و واضح است و هرگز جنبه‏‌ی رمز و اشاره‌ای ندارد.

اقیانوس ژرف و عمیق قرآن و مخازن علم «‏کلام الله‏» انتها ندارد و لذا هر وقت که یک آیه از قرآن خوانده شود سزاوار است که بهره‏‌ی تازه‌ای از آن به دست آید؛ منتها غواصی ماهر و گوهرشناسی قابل می‌‏خواهد تا توانایی غوص در بِحار انوارِ علوم قرآن را داشته باشد و هر دم بتواند دست بر جواهر حکم و علوم آسمانی قرآن بیابد.

از حضرت امام سجّاد(ع) درباره‏‌ی توحید پرسش کردند، امام فرمودند: خدا می‌‏دانست که در آخرالزّمان [دوران نزدیک به قیامت] اقوامی پژوهشگر و عمیق‌اندیش می‌‏باشند، لذا سوره‏‌ی «‏‏قل هو الله احد‏‏» و آیاتی چند از سوره‏‌ی حدید را تا «‏‏وَ هُوَ عَلیمٌ بِذاتِ الصُدُور‏‏» نازل فرمود.

اگر نظریه‌ای از نظریّات علمی دانشمندان بشری، با حقیقتی از حقایق قرآنی و عقیده‌ای از عقاید مسلّمه دینی موافق درآمده، در این صورت وظیفه‏‌ی علم و صاحبنظران علمی است که بس شوق و شعف از خود نشان داده و احساس عظمت و رفعت از این فتح علمی و کشف حقیقی در خود بنمایند و سر به آسمان عزّ و افتخار و شرف بسایند.