قصه‌ها و نکته‌ها پیرامون امامت

هشام گفت: چه طور می‌تواند در حالی كه الآن با ما اختلاف‌نظر داری؟ تو هم مسلمانی، من هم مسلمانم و هر دو تابع قرآنیم، در عین حال، تو از شام آمده‌ای تا با ما مناظره كنی؛ معلوم می‌شود كه باهم اختلاف داریم. اگر اختلاف نبود، مناظره جا نداشت.

ای زن، حیا نمیكنی كه در میان مردها نشسته‌ای؟ آن نامرد تا به خود آمد، دید خلقتش تغییر كرده و اعضا و جوارحش مبدّل به اعضا و جوارح زن گشته. با شرمندگی از جا برخاست و عبا سركشید و به خانه رفت. دید زنش هم مبدّل به مرد شده است.

مگر نه این است كه آدم جنب با حال جنابت نه حقّ خواندن نماز دارد، نه حقّ ورود به مسجد و حرم امامان و نه حقّ تماسّ با کتابت قرآن؟ ابتدا غسل و تحصیل طهارت و سپس تقرّب به نماز و مسجد و قرآن و حرم‌های امامان(ع). از آنجا كه ما به جنابت روحی عمیقی مبتلا شده‌ایم، از تقرّب به روح نماز و واقعیت مسجد و زیارت امامان و درک حقایق قرآن محروم گشته‌ایم.

مسلمانان باید به مسجد بیایند و در آنجا خود را تطهیر به طهارت معنوی كنند و جان‌ها را شستشو دهند و سپس هر كدام به محلّ كار خود بروند و با جان‌های مطهّر و منوّر به نور ایمان، به کارهای مناسب خود بپردازند؛ باید طهارت مسجد را به آن اماكن گسترش دهند، نه اینكه آلودگی آن اماکن را به مسجد بیاورند.

خداوند حكیم رحیم امامان معصوم(ع) را سرمشق و اُسوه‌ی ما قرار داده تا به زندگی سعادتمندانه برسیم؛ امّا ما از آنها اعراض كرده و خود را به دامن سیّئات انداخته‌ایم و محیط زندگی را برای خود دشوار و جهنمّی ساخته‌ایم، آن‌چنان که گویی آب و هوا و نان و غذا و معاشرات و معاملات ما جملگی مسموم گشته و از همه جا و از همه چیز احساس تیرگی می‌كنیم...

من چند سال به مكّه می‌رفتم و خیلی اشتیاق داشتم كه امام را زیارت كنم. چون در روایات آمده است كه آن حضرت هر سال در موسم حجّ، در مکّه تشریف‌فرما هستند و كسانی كه اهلیت دارند، ممكن است آنجا به زیارت حضرت موفّق شوند؛ از این‌رو، من در یکی از سفرها احتمال می‌دادم موفّق شوم ولی موفّق نشدم.

احكام آیین مقدّس اسلام پیش از ظهور آن حضرت مهجور[2] و متروک می‌شود و اسلام همچون آیینه‌ی زنگار گرفته می‌گردد و جلا و صفای آن از بین می‌رود و صورت آدمی را آن چنان كه هست، نشان نمی‌دهد...

وقتی خداوند حكیم می‌خواهد اداره و تدبیر امور جامعه‌ی بشر را در اختیار كسی بگذارد كه تمام ابعاد زندگی بشر اعمّ از مادّی و معنوی و دنیوی و اخروی آن را تحت سیطره‌ی تدبیر خود بگیرد، بدیهی است كه باید رشید باشد تا صلاحیّت و توانایی ارشاد دیگران را داشته باشد...

زن از این ماجرا سخت شرمنده شد و از این همه لطف و عنایت تعجّب كرد و به شوهرش گفت: من هم مسلمان و شیعه هستم و در حدّ خود سهمی از زیارت امام خود دارم. حالا تو را قسم می‌دهم به حقّ همان آقا، این بار که خواستی بروی، مرا هم با خود ببر تا من هم به زیارت آن آقا نایل شوم.

ما هم تمام آرزویمان همین است كه دم جان دادن، دست به دامن مولای خود جان بدهیم. ما خدا را شاكریم كه قلب ما كانون حبّ علی(ع) است و همین سرمایه‌ی اصلی ماست؛ البتّه، به علاوه‌ی بغض دشمنانشان كه هیچ وقت یادمان نرود.

همه استناد به قرآن می‌كنند و مذهب خودشان را براساس قرآن استوار می‌سازند؛ پس معلوم می‌شود كه قرآن به تنهایی حجّت نیست و نمی‌تواند مذهب حقّ را صریحاً نشان بدهد و ناچار احتیاج به قیّم دارد؛ یعنی، کسی که به تمام متون و بطون قرآن راه دارد و تفسیر و تأویل آن را می‌داند و می‌تواند امّت مسلمان را از مقاصد حقیقی قرآن آگاه سازد...

در میان امّت اسلام، افرادی بدون این‌كه مأذون از جانب خدا باشند، ادّعای دعوت الی‌الله کردند و مسند داعیان واقعی را اشغال كردند؛ در نتیجه، علاوه بر این‌كه خودشان هیچ بهره‌ای از كار خود نبردند، سبب ضلالت جمع كثیری از امّت نیز شدند.

اگر انسان موفّق بشود تمام اعمالی را كه انجام می‌دهد، به قصد «قرب‌الی‌الله و خالِصاً لِوَجْهِ‌الله» انجام دهد، توحید عملی را هم به دست آورده و در کنار سفره‌ی «الْمُخْلِصینَ فی تَوْحیدِ اللهِ» نشسته است...

این عالمانند كه در روایات ما دارای آن همه فضیلت و جلالت هستند و ما در زمان غیبت ولیّ و امام عزیزمان(عج) چه قدر به این چراغ‌های روشنی‌بخش احتیاج داریم تا در پرتو نور علمشان راه مستقیم را بیابیم و به بیراهه نیفتیم و هلاک نشویم...

دین و مذهب منحرف از ولایت علی باطل است و ضلال. آیا به راستی شما معتقدید كه دین حقّ دو شعبه دارد، یک شعبه‌اش علی(ع) است و شعبه‌ی دیگرش ابوبكر و عمر؟ احكام شریعت دو مرجع دارد، یک مرجعش اهل بیت پیامبر است و مرجع دیگرش ابوحنیفه و مالک و شافعی و احمدحنبل؟

آیا روایتی كه همه‌ی فقها در كتاب‌هایشان نقل می‌كنند و در آن خداوند آدم رباخوار را جنگنده با خود معرّفی کرده است برای اثبات بزرگی این گناه بس نیست؟ و حال آن‌كه درباره‌ی هیچ گناهی این‌گونه تعبیر تندی نکرده و مثلاً نفرموده است شرابخوار یا زناكار طرف جنگ با خدا هستند.

خداوند رازها و اسراری دارد كه كسی جز رسول و اهل بیتش(ع) محرم آن رازها نیست و آنها نیز بر حسب طبع راز نگهداری، آن رازها را پیش كسی فاش نمی‌كنند؛ چرا كه اگر قابل فاش كردن بود، دیگر رازی نمی‌بود و آن بزرگواران نیز (حَفَظَة سِرِّاللهِ) و رازداران خدا نمی‌شدند.

چون آن مرد صاحبدل و مرد خدا پول نداشت سوارش نكردند. من از فراق او گریان شدم. او كه گریه‌ی مرا دید، خندید و گفت: متأثّر نباش؛ آن كس كه با كشتی تو را می‌برد، می‌تواند مرا هم بی‌كشتی ببرد.

این خطاب به رسول اکرم(ص) است كه وقتی تو قرائت قرآن كنی، ما بین تو و مردم پرده‌ای می‌افكنیم و آنها تو را نمی‌بینند و نمی‌توانند به تو لطمه‌ای بزنند. با این‌كه چشمانشان باز است و فضا روشن است و پرده‌ای هم به حسب ظاهر در بین نیست، تو مستور از آنها می‌شوی.

آبادی‌هایی هست و بین آنها آبادی‌های دیگری هست که مردم می‌توانند با امنیّت در آن آبادی‌ها سیر کنند و هیچ خطری نبینند. آیا آن قریه‌ها و آبادی‌هایی که خدا امنیّت داده تا مردم با کمال امنیّت در آن سیر كنند و هیچ خطر و خوفی هم نداشته باشند كجاست؟