زندگی حضرت امام حسن(ع)

گرچه معاویه به بیشتر اهداف شوم خود رسیده بود، ولی در عین ‌حال وجود امام حسن(ع) را مانع بزرگی بر سر راه اهداف انحرافی خود می‌دید. یکی از هدف‌های او تعیین جانشین برای خود بود که با بودن امام حسن(ع) در اجرای چنین تصمیم، ترس و وحشت داشت.

امام حسن(ع) دو بار، همه اموالش را بین محرومین و تهی‌دستان خرج کرد، و سه بار ثروتش را به دو نیم تقسیم نمود. نیمی را برای خود نگهداشت و نیم دیگر را بذل کرد؛ تا آنجا که یک جفت کفش را به آن‌ها می‌داد و یک جفت کفش را برای خود نگه می‌داشت.

امام حسن(ع) هنگام نماز، زیباترین لباس‌های خود را می‌پوشید. شخصی پرسید ای پسر رسول خدا! چرا زیباترین لباس خود را در نماز می‌پوشی؟ امام در پاسخ فرمود: «خداوند زیبا است و زیبایی را دوست دارد»

در همان عصر امام حسن(ع) افراد و گروه‌های متعدّدی به صلح امام حسن(ع) اعتراض کردند، و آن حضرت را سؤال‌پیچ نمودند. آن بزرگوار به آن‌ها پاسخ‌های مختلف داد، که با بررسی این پاسخ‌ها، ریشه‌ها و عوامل صلح امام حسن(ع) مشخص می‌گردد.

گر چه شرایط تلخ روزگار موجب شد که امام حسن(ع) برای حفظ کیان تشیّع و بازسازی یاران و ... به پذیرفتن صلح، ناگزیر گردید، ولی این به معنی تسلیم بی‌قید و شرط در برابر معاویه نبود...

گروهی از سران سپاه امام حسن(ع) به‌ طور محرمانه برای معاویه نوشتند: «ما تسلیم فرمان تو هستیم، به ‌سوی ما بیا. ما متعهد می‌شویم که حسن(ع) را تسلیم تو نماییم، یا غافلگیر کرده و بکشیم.»

معاویه دو نفر از جاسوس‌های خود را برای اغتشاش و اختلاف اندازی و اطلاع‌رسانی، به بصره و کوفه فرستاد. امام حسن(ع) از این موضوع اطلاع یافت و فرمان داد آن دو نفر را دستگیر کرده، گردن بزنند. آنگاه برای معاویه نامه‌ای نوشت و او را در مورد فرستادن جاسوس‌ها سرزنش و تهدید نمود.

امیرمؤمنان علی(ع) در فرصت‌های مناسب، با معرّفی شخصیّت علمی و معنوی امام حسن(ع)، مردم را به‌ سوی او فرا می‌خواند، و صلاحیّت آن حضرت را برای جانشینی و رهبری امّت، آشکار می‌ساخت...

نخستین جنگی که در عصر خلافت علی(ع) از ناحیه بیعت‌شکنان (عایشه، طلحه و زبیر) در بصره، رخ داد، جنگ جمل بود. حضرت علی(ع) همراه حسن و حسین(ع)، با سپاه خود، از مدینه به ‌سوی بصره برای سرکوبی بیعت‌شکنان حرکت نمودند.

موضع‌گیری امام حسن(ع) در برابر حکومت عثمان، همانند موضع‌گیری پدرش علی(ع) بود. او با اصل به حکومت رسیدن عثمان، مخالف بود. مقام رهبری از رسول خدا(ص) را از آنِ على(ع) می‌دانست، و دیگران را غاصب حکومت می‌شناخت.

پس از رحلت پیامبر (ص)، حسن بن على(ع) علاوه بر مصیبت جانکاه فراق رسول خدا (ص)، با حوادث تلخ غصب خلافت و شهادت مادرش حضرت زهرا(س) روبرو گردید.

پیامبر(ص) حسن و حسین(ع) را دو پسر خود می‌خواند و آن‌ها رسول خدا(ص) را با عنوان پدر، می‌خواندند و این موضوع نیز یکی از نشانه‌های پیوند محکمی است که بین پيامبر(ص) حسن و حسین(ع) وجود داشت...

پیامبر(ص) بر اثر علاقه‌ای که به حسن و حسین(ع) داشت، روی دو زانو و دو دستش خم می‌شد، حس و حسین(ع) بر پشتش سوار می‌شدند و می‌گفتند: «حَل، حَل».

پیامبر(ص)، حسن(ع) و برادرش حسین(ع) را همواره مورد محبّت فوق‌العاده قرار می‌داد. آن‌ها از همان آغاز، تحت مراقبت دقیق پیامبر(ص) بودند.

پیامبر(ص) فرمود: حسن(ع) از من است و من از حسن(ع) هستم، خداوند آن‌ کس را که او را دوست دارد، دوست خواهد داشت.

امام حسن(ع) پس از شهادت پدر بزرگوارشان طبق برنامه‌ای که پروردگار متعال مقرّر فرموده و به وسیله‌ی پیامبرش عرضه شده زمام امر را به دست گرفتند.

رسول خدا(ص) فرمود: شما در دنیا و آخرت به من سزاوارتر هستید، هر کس شما را دوست بدارد خدا او را دوست می‌‏دارد و هر کس با شما دشمنی کند خدا دشمن او است. شما از من و من از شما هستم، سوگند به کسی که جانم در دست اوست، هیچ بنده‌ای در دنیا ولایت و سرپرستی شما را نمی‌‏پذیرد مگر آنکه خداوند ولی و سرپرست او در دنیا و آخرت است.

امام حسن و امام حسین(ع) امتیازی دارند که هیچ کس دارای آن مزیّت نیست، آن دو نوه‏ های پیامبر خدا و ریحانه او و دو سیّد جوانان اهل بهشت هستند، جدّ آن‏ها پیامبر خدا و پدرشان علی بن ابیطالب و مادرشان طاهره‏ مطهّره زهرای بتول، دختر گرامی رسول خدا و سیّده ‏ی زن‏های همه‌‏ی عالم می‌‏باشد...