‌مناسبت‌ها

امام ابوالحسن علی النقی الهادی علیه السّلام پیشوای دهم شیعیان، در نیمه ذیحجه سال 212 هجری در اطراف مدینه در محلّی به نام «صریا» به دنیا آمدند. پدر گرامیشان پیشوای نهم، امام جواد علیه السّلام و مادرشان بانوی گرامی سمانه است که کنیزی با فضیلت و تقوا بود.

زمانی كه حضرت زهرا (سلام الله علیها) متولّد شدند، نور آن بانو درخشيد و داخل خانه‏ هاى مكّه شد، هيچ خانه ‏اى در شرق و غرب زمين باقى نبود مگر اينكه آن نور در آن تابيد، آن گاه تعداد ده نفر از حور العين نزد خديجه كبری (علیها السّلام) آمدند كه با هر كدام يك طشت و ابريق بهشتى بود.

طوبی درختی است که اشرف کائنات و افضل انبیاء همان کسی که علم اوّلین و آخرین را در سینه دارد و خدایش در سفر بی‌نظیر معراج، چنان او را در آسمان‌ها و عرش و عوالم وجود سیر داد که احدی را چنان سیر نداده است، در بهشت هم، نظیر این درخت را ندیده است.

در کتاب شریف «البلد الأمین» دعایی منسوب به امام عصر حضرت مهدی علیه السّلام تحت عنوان «دعاء العبرات» آمده است که در قسمتی از این دعای شریف، امام زمان علیه السّلام به ذوات مقدّس و نورانی چهارده معصوم علیهم السّلام یک به یک و به ترتیب توسّل نموده و بدین وسیله به درگاه خدای متعال تقرّب می جویند.

عموم سيره نويسان اتّفاق دارند كه تولّد پيامبر گرامى اسلام صلّی الله علیه و آله در عام‌الفیل، در سال ۵۷۰ ميلادى بوده است، زيرا آن حضرت به‌طورقطع، در سال ۶۳۲ ميلادى درگذشته‌اند و سنّ مبارك ایشان ۶۲ تا ۶۳ سال بوده است.

امام صادق علیه السّلام فرمودند: دنیا برای امام مانند نیمی از گردو تصوّر می‌شود، هیچ‌چیزی از آن ازنظر امام پنهان نیست، و همانا او بر همه اطراف آن احاطه دارد و هرگونه بخواهد می‌تواند در آن تصرّف کند، همان‌طور که یکی از شما آنچه می‌خواهد از بالای سفره برمی‌دارد و بر آن احاطه دارد و هیچ‌چیزی از آن ازنظر او پنهان نمی‌ماند.

امام عسکری علیه السّلام در سال ۲۶۰ هجری در هشتم ربيع الاوّل، درحالی که بيست و هشت سال بیشتر از عمر شريفشان نگذشته بود، بر اثر مسمومیّت به شهادت رسیدند. مدّت امامت حضرت عسکری عليه السّلام شش سال بود.

امام جواد علیه السّلام فرمودند: حق تعالی او را به رضا مسمّی گردانید برای آن که پسندیده خدا بود در آسمان و رسول خدا و ائمه هدی علیهم السّلام در زمین از او خشنود بودند و او را برای امامت پسندیدند.

بیش از ۵۰ لقب و صفت برای آن بزرگوار در تاریخ ثبت و ضبط شده است، مِن باب نمونه می توان این القاب را نام برد: امین، حبیب الله، خاتم النّبیّین، سیّد المرسلین، خیر البشر، ابن الذّبیحین، رحمة للعالمین، صفیّ الله، شمس، نذیر، نجم، ماحی و ... .

حضرت صادق عليه السّلام فرمودند: پدرم از پدر خود خبر داد كه حضرت امام حسن عليه السّلام در زمان خود از همه مردمان عبادت و زهدش بيشتر بود و افضل مردم بود.

ذُو الثَّفِنَاتِ‏ یعنی صاحب پینه ها، به جهت آن که مواضع سجود آن بزرگوار به خاطر سجده های طولانی بسیار پینه می بست و امام علیه السّلام در سال دو بار این پینه ها را با قیچی می چیدند.

امام صادق علیه السّلام فرمودند: هیچ احدی روز قیامت نیست مگر آن که آرزو می‌کند (حسرت می‌خورد)‌ ای کاش از زائران حضرت حسین علیه السّلام بود به خاطر آن که می‌بیند رفتاری را که با زوّار امام حسین علیه السّلام می‌شود که همان کرامت ایشان نزد خدای تعالی باشد.

شیخ عبّاس قمی در توصیف آن امام همام می‌نویسد: بالجمله (به طور کلّی) حضرت امام موسى علیه السّلام، عابدترین اهل زمان خود، و اَفقه از همه، و سخى‏‌ترین و گرامى‌‏ترین بود...

امام هادی علیه السّلام پیشوای دهم شیعیان، بنا بر مشهور در نیمه ذی الحجّه سال ۲۱۲ هجری در اطراف مدینه در محلّی به نام «صریا» در نزدیکی مدینه به دنیا آمدند.

عبد اللَّه مکّى می‌گوید: همواره علما و دانشمندان را در برابر ابو جعفر محمّد (حضرت باقر علیه السّلام)، حقیر و کوچک می‌دیدم چنانچه حقّ نفس کشیدن به خود نمی‌دادند با آن که آن‌ها را در برابر دیگران این گونه بیچاره و ناتوان مشاهده نمى ‏کردم.

حضرت جواد علیه السّلام در سنّ کودکی همچون جدّ بزرگوار خود، علی علیه السّلام به اداره امر امامت می پرداختند.

امام رضا(ع) دانش خود را از جدّش پيامبر خدا (ص) به ارث برده و سرچشمه جوشانى از علم و فضيلت بود كه تشنگان دانش و معرفت از فيض او بهره مى ‏بردند و تشنگى خود را براى فهم مشكلات و حلّ معضلات، بدو فرو مى ‏نشاندند. تاريخ، بسيارى از مناظرات علمى، و مباحثات فكرى آن حضرت را، كه موجب پيروزى بر دشمنان اسلام شده، براى ما بيان كرده است.

ابن شهر آشوب در مناقب مى ‏گويد: «از آگاهى به علوم امام صادق(ع) به اندازه ‏اى نقل شده كه از هيچ كس ديگرى منقول نيست. هيچ كتاب حديث و حكمت و زهد و موعظه‏ اى از گفتار امام صادق(ع) خالى و بى‏ بهره نيست.

عید فطر است امّا اگر خوب بنگری محشری بر پاست، یوم الحساب شده و هر کس به گونه ایست، چنان که در روز جزا نیز این گونه خواهد شد، «لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ».

پر کشیدن از دنیایی که از ستم و آزار و زحمت در حق علی(ع) ذرّه ای فرو گذار نکرد و چنان کرد که پس از خوردن ضربت شمشیر به دست ناپاک اشقی الاشقیاء ابن ملجم مرادی، سوز سینه حیدر کرّار به جوشش در آمد و نتیجه آن این نغمه جان کاه شد: «فُزتُ و رَبِّ الکعبه».