پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

فاطمه(س) شاگرد ممتاز پیامبر(ص) بود، و در گفتار و رفتار و حرکات، شبیه‌ترین انسانها به آن حضرت به شمار می‌آمد، چرا که فاطمه(س) در پرتو تربیت و آموزش دقیق پیامبر(ص) رشد و نمود کرده بود.

سخن ما از شخصیّت والای دهمین ستاره‌ی درخشان آسمان عصمت و هشتمین اختر برج امامت؛ آسان نیست، بلکه برداشتن قطره‌ای از دریای بیکران است. ولی همین قطره، دریای دیگری است که تشنگان معرفت را سیراب می‌کند.

حضرت فاطمه(س) از همان وقتی که خود را شناخت، و دوران کودکی را می‌گذرانید، یار غمخوار و نوازشگر مهربانی برای پدر بود، رنج‌های پدر را از نزدیک می‌دید و برای پدر دعا می‌کرد...

ابوبصیر می‌گوید: نزدیک رفتم، امام باقر دست بر چهره و دیده‌ام مالید، همان‌دم خورشید و آسمان و زمین و خانه‌ها و هرچه در شهر بود همه را دیدم، آنگاه به من فرمود: «می‌خواهی این‌گونه باشی و در روز قیامت در سود و زیان با مردم شریک گردی؟ یا آن که به حال اول برگردی و بدون بازداشت به بهشت روی؟».

فداکاری‌های حضرت خدیجه(س) در راه اسلام، به قدری زیاد و عمیق و فراگیر است که قلم از وصف آن عاجز است، او همه‌ی اموال خود را در راه پیشبرد اسلام، با کمال اخلاص داد، در همه ‌جا در صحنه حضور داشت، و شریک غم‌های پیامبر(ص) بود، و جان عزیزش را سخاوتمندانه فدای پیامبر(ص) و اسلام نمود.

مقام ارجمند فاطمه(س) در اسلام، در سطحی است که مسلمانان، هر شبانه‌روز چندین بار همدیگر را به پیوند نیک با مکتب فاطمه(س) و فرزندان پاک او دعوت می‌کنند و فرهنگ اذان و نماز با محبّت و رابطه‌ی صحیح با فاطمه(س) و خاندانش آمیخته است.

امام موسی بن جعفر، حضرت کاظم(ع) در عین آن که انسان رئوف و مهربان بود، نسبت به طاغیان سرکش، خشمگین بود، در عین آن که استاد پارسیان بود، یکّه‌تاز میدان جهاد و عرصه‌ی سیاست بود، هرگز فریب دغلبازان را نخورد و بی‌تفاوت نزیست...

روزی امام باقر(ع) به جمعی از شیعیان فرمود: «آیا جامعه شما به این حدّ رسیده که اگر یکی از برادران دینی، دست در جیب هرکدام از شما کند و آنچه می‌خواهد بردارد و صاحب جیب چیزی نگوید؟»

امام باقر: «عَالِمٌ ینْتَفَعُ بِعِلْمِهِ أَفْضَلُ مِنْ سَبْعِینَ أَلْفَ عَابِدٍ»: «دانشمندی که مردم از علم او بهره‌مند شوند، از هفتاد هزار عابد، برتر است».

کَلْبی می­‌گوید از نزد عبدالله برخاستم و از خانه‌ی او بیرون آمدم و با خود گفتم: این جمعیّت (قریش در مسجد) به اهل بیت(ع) دروغ بسته‌اند (و به دروغ عبدالله را به عنوان امامِ بعد از امام باقر(ع) به من معرفی کرده‌اند) به مسجد رفتم...

امام باقر(ع) فرمود: این همان «عُزیر پیغمبر است، که وقتی عُزیر در سی‌سالگی به خواست خدا به مردگان پیوست، در آن ‌وقت همسرش حامله بود، و پسری از او به دنیا آمد، وقتی ‌که عُزیر پس از صد سال زنده شد، در دنیا سی سال عمر کرده بود ولی پسرش صد سال داشت، در نتیجه پسرش، هفتاد سال از پدر بزرگ‌تر بود.

امام باقر(ع) در همان کاخ هشام، در پاسخ به سؤالات او مطالبی در شأن امیرمؤمنان(ع) بیان کرد، و ثابت نمود که او و فرزندان پاکش امام بر حقّ هستند... هشام لحظه ‌به‌ لحظه خشمگین می‌شد، و نشانه‌های خشم در چهره‌اش آشکار می‌گردید

سخنرانی امام صادق(ع) قبل از امامت، در مراسم حجّ، باعث تبعید او و پدرش از مدینه به شام شده است و با توجّه به محتوای سخنرانی به خوبی روشن می‌شود، که امام صادق(ع) چگونه با صراحت و قاطعیّت، حکومت هشام را تخطئه کرده و مردود شمرده است.

امام باقر(ع) گر چه براساس حفظ مصالح مهم‌تر، بر ضدّ طاغوت‌ها، قيام مسلّحانه نکرد، ولی با انقلاب فرهنگی و شکل دادن به شیعیان، و آشکار کردن خط فکری تشیّع، بذر انقلاب و قیام بر ضدّ طاغوت‌ها را در قلوب می‌پاشید، از این‌رو از طرف هشام بن عبدالملک، از مدینه به شام تبعید گردید...

امام باقر(ع) هرگز تسلیم طاغوت‌های عصرش نشد و با آن‌ها سازش نکرد، بلکه گاهی با صراحت و گاهی با تاکتیک‌های گوناگون، بر ضدّ آن‌ها رفتار می‌نمود...

امام سجّاد(ع) روایت می‌کند که رسول اکرم (ص) فرمود: «هنگامی که پسرم جعفر بن محمّد... متولّد شد، نام او را «صادق» بگذارید چرا که به زودی از نوه‌های او شخصی به نام جعفر، ظهور می‌کند و به دروغ ادّعای امامت می‌کند، از این رو نام او جعفر کذّاب است.

امام باقر(ع) نهضت فرهنگی عظیم و عمیقی در راستای خط فکری و اعتقادی تشیّع که همان اسلام ناب است به وجود آورد، و در این مورد قدم استوار و بزرگی برداشت و با تأسیس چنین فکر و تحوّلی، حوزه‌ای بزرگ و ماندگار را زمینه‌سازی کرد...

طاووس: «آن پرنده‌ای که یک ‌بار پرید، ولی قبل از آن و بعد از آن دیگر نپرید، و خداوند آن را در قرآنش یاد کرده چه بود؟». «آن رسولی که نه از انسان‌ها بود و نه از جنیان و نه از فرشتگان، و خداوند در قرآنش از آن یاد کرده چه بود؟». «صلاتی که نداشتن وضو، و روزه‌ای که خوردن و آشامیدن به آن آسیب نمی‌رساند کدام است؟».

آن حضرت در موارد لازم با مخالفان و حتى گاهی با طاغوت عصرش، مناظره می‌کرد و با بیانی شیوا و مستدل آن‌ها را محکوم می‌نمود، و با شکافتن درون علوم و آشکار نمودن اسرار و نهانی‌های آن، مردم را به ‌حقایق، آگاه و آشنا می‌فرمود، و آن‌ها را از بی‌خبری و ناآگاهی و خواب غفلت، خارج و بیدار می‌ساخت...

این امام بزرگوار، غدیر و فرهنگ غدیر را زنده کرد و به آرمان و محتوای خطبه‌ی حضرت زهرا (س) تحقّق عینی بخشید و به عنوان صادق آل محمّد(ص) در برابر دروغ‌سازان و نیرنگ‌بازان اموی و عبّاسی، چهره‌ی راستین اسلام و فقه آل محمّد(ص) را آشکار ساخت.