داستان‌هایی از پیامبر(ص)

روزی بانویی بی‌پروا عبور می‌کرد، دید پیامبر(ص) با چند نفر از بردگان، روی خاک زمین نشسته، و غذا می‌خورد، با تعجب گفت: «ای محمّد! سوگند به خدا، تو همانند بندگان می‌نشینی و غذا می‌خوری».

او به پیامبر گفت: «سوگند به دو بُت لات و عُزّی، هیچکس در نزد من، مبغوضتر از تو نیست، اگر قبیله‌ی من، مرا آدم عجول نمی‌خواندند، هم اکنون شتاب کرده و تو را می‌کشتم».

خداوند به آن فرشتگان فرمود: «تا او در بستر بیماری است، همان پاداش را که هر روز برای او هنگامی که در محل نماز و عبادتش بود، می‌نوشتید، بنویسید، و بر من است که پاداش اعمال نیک او را تا آن هنگام که در بستر بیماری است، برای او بنویسم».

او می‌گفت: «این ضربتی که محمّد(ص) بر من وارد ساخت، اگر بر دو طایفه پر جمعیّت ربیعه و مُضرّ، وارد می‌ساخت، همه را می‌کشت، شما خبر ندارید، محمّد(ص) روزی به من گفت: «من تو را خواهم کشت».

پیامبر(ص) پس از آنکه به مقام پیامبری رسید روزی (گویا در مدینه) دید خواهر رضاعی‌اش نزد او آمد، بسیار خوشحال شد، روپوش خود را برای او در زمین گسترد، و او را روی آن نشانید، سپس با رویی خوش با او به سخن پرداخت و احوال بستگان او را پرسید...

پیامبر(ص) به پستان گوسفند دست کشید و دعا کرد که خداوند آن را پر از شیر کند، ناگهان شیر از پستان آن گوسفند جاری شد، به طوری که پیامبر(ص) و همه‌ی خانواده اُمّ معبد، از آن خوردند و سیر شدند، سپس پیامبر(ص) از آن شیر دوشید و ظرفها را پر کرد...

ولی بنی هاشم با اینکه همه‌ی آنها - جز چند نفر- کافر بودند، راضی نبودند تا او کشته شود، از جمله ابولهب عموی پیامبر(ص) از دشمنان سرسخت آن حضرت بود، ولی حاضر نبود که برادرزاده‌اش را بکشند.

فرمود: من با تو وعده کردم که با هم گوسفندان را به این علفزار بیاوریم، از این رو، روا ندانستم که قبل از تو، گوسفندانم در این علفزار بچرند.

حلیمه، هیجان زده با اندوهی جانکاه دیوانه وار در کوچه‌های مکّه می‌دوید و به هر در خانه‌ای سر می‌کشید و با ناله جانسوز، سراغ محمّد‌(ص) را می‌گرفت، ولی مردم مکّه اظهار بی‌اطلاعی می‌کردند.

قریشیان متفرّق شدند و به جستجو پرداختند، دریافتند کودکی در خانه‌ی عبدالله بن عبدالمطّلب به دنیا آمده است، جریان را به دانشمند یهودی گفتند، یهودی خود را به آن کودک رسانید، کودک را از مادرش آمنه گرفت، سپس بین شانه‌اش را دید، ناگاه بی‌هوش شد.