پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

عمر طولانی ایشان در اطاعت خدا می‌گذرد، هم تکالیف فردی خویش را انجام می‌دهند و هم برحسب حکایات متواتر، تکالیف اجتماعی را، آنچه مقتضی و مصلحت باشد، انجام می‌دهند...

بعید نیست که اقامتگاه اصلی ایشان، یا اماکنی که بیشتر آمدوشدشان در آنجاهاست، مکّه معظّمه و مدینه طیّبه و عتبات مقدّسه باشد.

آن حضرت در برابر این سلاح‌های مخوف، چگونه مانند جدّش با شمشیر قیام خواهد کرد؟ و چگونه با سلاح‌های قدیم، مثل شمشیر و غیره با ارتش‌های دنیای آن روز جهاد می‌نماید؟ و آیا می‌شود تصوّر کرد که کسی بتواند به‌وسیله شمشیر با بمب‌های هیدروژنی و امثال آن، جنگ و نبرد کند؟

برحسب روایات و احادیث شریفه، وقتی حضرت صاحب‌الأمر(ع) ظاهر می‌شوند، نخست سیصد و سیزده نفر از خواصّ اصحاب آن حضرت در مکّه معظّمه حاضر خدمتش می‌گردند و وقتی عدّه اصحاب و اجتماع‌کنندگان به ده هزار نفر رسید از مکّه خارج می‌شوند.

رژیم و نظام امامت، نظامی است الهی و انقطاع‌ناپذیر و دوره فترت ندارد و در هر زمان و هر عصر وجود دارد؛ از عصر حضرت رسول اعظم(ص) تا حال تشکیل گردیده و برقرار بوده و هست و تا دنیا باقی است، برقرار خواهد ماند.

موارد تقیّه هم مختلف است. اگر در صورت عدم تقیّه، خوف تلف نفس یا اموری که اهمیّت آن از ارتکاب حرام بیشتر است باشد، در این صورت ارتکاب آن جایز است (و الله العالم).

جمهوری اسلامی، عنوان نظام کشور است همان‌طوری که نظام هر کشوری عنوانی دارد، و حکومت اسلامی عبارت از حاکمیّت اسلام است، یعنی در این کشور آنچه قانونیّت دارد، احکام اسلام است.

موارد اضطرار مختلف است. مثلاً اگر گرسنگی فردی به حدّی برسد که در صورت غذا نخوردن هلاک شود، این مورد اضطرار است. و چنین کسی اگر فرضاً در بیابان باشد و جز میته به چیزی دسترسی نداشته باشد، خوردن میته به مقداری که او را حفظ کند و هلاک نشود برایش حلال هست و زائد بر آن حرام است.

هر نهضت و حرکتی که هدف آن برانداختن آداب و تمدّن و رسوم تعلیم و تربیت و آداب و شعائر و سنن دینی و قومی یک جامعه و تضعیف اعتقاد و پایبندی افراد آن جامعه خصوص جوانان و نوجوانان به فرهنگ و آداب خودشان برای آماده‌سازی آن‌ها به قبول عادات بیگانگان باشد، تهاجم فرهنگی به آن جامعه است.

تمام گناهان، اگر به ‌طور شایسته تدارک و جبران شود مورد آمرزش و عفو است. شرک به خدا - خواه عقیدتی باشد و خواه عملی - ابتدا با تصحیح عقیده و در اعتقاد به توحید، و سپس با ترک عمل شرک‌آمیز، و توبه‌ کردن جبران می‌شود.

آیات قرآن مجید و احادیث شریفه دلالت دارند که هر کس توبه نماید، توبه‌اش قبول، و گناهانش آمرزیده می‌شود. با توبه، وجدان آرام می‌شود و شخص باید نسبت به آینده مراقب خود باشد (و الله العالم).

عنوان «شیعه»، عنوانی است که شخص رسول‌الله(ص) بر پیروان علی بن ابی‌طالب(ع) اطلاق فرمود و موقعی ‌که آیه کریمه اِنّ الَّذین آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحات اُولئکَ هُم خَیرُ البَرِیَّةِ نازل شد، آن حضرت به علی(ع) فرمود: «هُم أنتَ وَ شِیعَتُکَ».

هر سه خبر، بی‌اعتبار و در مجعول بودن آن‌ها شکّی نیست و در یک کتاب معتبر نقل نشده و کتبی که از آن‌ها نقل شده مورد اعتماد و استناد نیست، و در هیچ باب از مسائل دینی و علوم شرعیّه به خبری که مستند آن، این دو کتاب «مجلی» و «عوالی اللئالی» باشد، استناد نمی‌شود و هر سه مرسل و بدون راوی است.

این افراد - که به ‌اصطلاح، عارف نامیده می‌شوند - اکثراً دارای انحرافات فکری و عقیدتی و روش‌های خرافی می‌باشند و سخنانی دارند که با نصوص قرآن مجید و احادیث شریفه مخالفت دارد.

از معاشرت، مجالست، مزاوجت و رفاقت با آن‌ها - چون معرض خطر ضلالت، فساد عقیده و مفاسد دیگر است - جداً باید احتراز نمود. حتّی اگر التزام آن‌ها به عقاید و برنامه‌های غیر اسلامی و انکار ضروری معلوم نباشد نیز احتیاط شدید ترک ارتباط با آن‌ها است.

لهو و لعب و رقص و موسیقی و ملاهی، همه از اموری است که جنبه‌های حیوانی انسان را تقویت می‌نماید و جنبه‌های روحانی و ملکوتی او را ضعیف؛ و او را از یاد خدا و سیر در عوالم معنوی و کمالات انسانی باز می‌دارد.

پیامبر اسلام از اوّلین روزهایی که در مکّه معظّمه مبعوث به رسالت شد و قبل از هجرت به مدینه منوّره، در آن وقتی ‌که هنوز بیشتر احکام اساسی و اصولی اسلام را عرضه نکرده و دعوتش بیشتر دعوت به خدا و توحید بود، مسئله آزاد کردن برده‌ها را مطرح ساخت.

موسیقی که عبارت از استفاده از آلات طرب است همه از ملاهی بوده و بازدارنده انسان از یاد خدا و جمال حقیقی است. و هر چه انسان را از توجّه به آن جمال و پرستش او بازدارد، جمال نیست.

در گوشت قربانی امکان استفاده و جلوگیری از ضایع شدن آن کاملاً فراهم است، و می‌توانند با امکاناتی که هست آن را به‌ صورت کنسرو و ... در اختیار مستحقّان و محرومان قرار دهند.

پوشیدن لباس سیاه در ماتم و عزا از صدر اوّل مرسوم بوده است و بنابراین بانوان معظّمه بنی‌هاشم در ماتم حضرت سیّدالشّهداء(ع) لباس سیاه‌ پوشیدند.