همه باید بدانند

خداوند متعال، تمام احکام و قوانینی را که برای سعادت و رستگاری دنیا و آخرت ما لازم بوده، به پیامبر اکرم وحی نموده است، رسول خدا(ص) هم آن‌ها را به مردم ابلاغ کرده و به ویژه نزد ائمه اطهار به ودیعت نهاده است. جانشینان پیامبر نیز تا حدودی که می‌توانسته‌اند، در بسط و توسعه‌ی احکام کوشیده و به مردم ابلاغ کرده‌اند و به صورت حدیث و روایت در کتاب‌های حدیث مضبوط است.

جهاد یکی از دستورات بسیار مهم اسلام است. بر مسلمانان واجب است، برای ترویج خداپرستی و اجرای احکام الهی و مبارزه‌ی با کفر و بیدادگری، با دشمنان اسلام و طرفداران مادیگری و بی‌دینی جنگ و جهاد نمایند. خدا در قرآن می‌فرماید: خدا دوست دارد کسانی را که در راه او، در صف سپاه اسلام، مانند بنای استواری جنگ می‌کنند.

این عبادت بزرگ منافع بیشماری در بردارد: از نظر بهداشت، سبب استراحت دستگاه گوارش است و به سلامتی انسان کمک می‌کند؛ از نظر اخلاق، یک نوع تمرینی است برای پرهیزکاری و مقاومت در مقابل دشواری‌ها؛ ثروتمندان را به یاد درماندگان و گرسنگان می‌اندازد. امام صادق(ع) فرمود: روزه واجب شد، تا ثروتمندان مزه‌ی گرسنگی را بچشند و به یاد درماندگان و گرسنگان بیفتند و به آنان احسان و کمک نمایند.

خداوند متعال، یک سلسله دستورات و برنامه‌های عملی برای ما تعیین نموده که اگر مورد عمل قرار گیرند، زندگی دنیای ما با بهترین وجه، اداره می‌شود و در آخرت سعادتمند و رستگار خواهیم شد. این دستورات را فروع دین می‌نامند. فروع دین بسیار است، ولی مهم‌ترین آن‌ها هشت چیز می‌باشد: نماز، روزه، زکات، خمس، حج، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر.

جای شفاعت، قیامت و بعد از محاسبه اعمال است. در آن جاست که چون به پرونده‌ی اعمال رسیدگی می‌شود، باید تکلیفش روشن و کارش یکسره شود و به همین جهت شفاعت کننده، تقاضای بخشش می‌کند و شخص گنه‌کار مستوجب دوزخ را بهشتی می‌گرداند؛ اما در عالم برزخ شفاعتی در کار نیست و شخص گنه‌کار ناچار، باید بر طبق اعمالش شکنجه و عذاب ببیند...

این دو دسته، پیوسته بوده و هستند، و جزای اعمال خوب و بدشان را در این دنیا نمی‌بینند. چه افرادی را سراغ داریم که تمام عمرشان را در راه ظلم و تعدی و چپاول اموال مردم و شهوت‌رانی و معصیت‌کاری صرف نمودند و در ناز و نعمت و خوش‌گذرانی از دنیا رفتند، و کیفر اعمال بدشان را ندیدند. چه افراد صالح و نیکوکاری را دیده‌ایم که در کمال عسرت و تنگدستی زندگی کردند و پاداش اعمال خوبشان را ندیدند.

در احادیث بسیاری که از پیامبر اکرم(ص) به ما رسیده، آن حضرت می‌فرماید: نهمین فرزند از نسل امام حسین همنام من و مهدی موعود خواهد بود. هر یک از امامان در زمان خود، خبر می‌دادند که چندمین فرزند ما، مهدی موعود است. پیامبر اکرم(ص) و ائمه‌ی اطهار(ع)، خبر دادند که فرزند امام حسن عسکری مهدی موعود(ع) است و زمان بسیار درازی از نظرها غایب می‌گردد و هنگامی که خدا، صلاح دانست ظاهر می‌شود و جهان را اصلاح می‌کند و عدل و داد را در جهان گسترش می‌دهد.

بعضی از اصحاب به امام عرض کردند: اجازه دهید این شخص بدکردار را به قتل برسانیم. حضرت، آنان را نهی کرد و پرسید: آن مرد کجاست؟ گفتند: در اطراف مدینه مشغول زراعت است. امام به جانب مزرعه‌ی آن شخص حرکت نمود؛ به نزد او رسید و کنارش نشست و با خنده و گشاده‌رویی شروع به سخن گفتن نمود و از او پرسید: چقدر خرج این زراعت کرده‌ای؟

ما شیعیان، روز عاشورا روز سوگواری و عزا می‌دانیم و به یاد فداکاری و جهاد مقدس آن حضرت، مجالسی برپا می‌سازیم، تا روح فداکاری و از خودگذشتگی و مبارزه‌ی با بیدادگری، در بین ملت زنده بماند. هدف امام حسین(ع)، دفاع از دین و مبارزه با ستمگری بود، ما این هدف مقدس را هرگز فراموش نمی‌کنیم. امام حسین(ع)، تن به ذلت و خواری نداد و جانبازی و فداکاری را به مسلمین یاد داد.

حضرت علی(ع)، روزی زنی را دید که مشک آبی به دوش گرفته به خانه می‌برد. فرمود: مشک را به من بده تا برایت بیاورم، مشک را گرفت و در بین راه از آن زن احوال‌پرسی نمود؛ عرض کرد: علی بن ابی‌طالب شوهرم را به یکی از سرحدات کشور فرستاده کشته شد. چند کودک یتیم از او باقی مانده است، خوراک و پوشاک ندارند، من ناچارم برای تهیه‌ی روزی آنان خدمتکاری کنم؛ حضرت علی(ع) مشک آب را به منزل بیوه‌ زن رسانید و به خانه برگشت، و شب را به حال اضطراب و ناراحتی به سر برد.

رسول خدا، می‌دانست که ملت مسلمان، بدون وجود زمامدار معصوم نمی‌تواند به عنوان یک ملت زنده و نیرومند اسلامی پایدار بماند، به همین جهت، می‌توان به طور قطع گفت: رسول خدا با آن همه عنایتی که درباره‌ی نظم عمومی و بقای اساس اسلام، به خرج می‌داد، ممکن نبود، جانشینی برای خودش تعیین نکند و جامعه‌ی جوان اسلام را، بدون سرپرست و زمامدار بگذارد و از دنیا برود.

هر کس با دقت و کنجکاوی، قوانین و معارف اسلام را بررسی کند و آن‌ها را با سایر قوانین مقایسه نماید، امتیاز قوانین اسلام، برایش روشن می‌شود؛ به همین علت، محمد آخر پیمبران و خاتم انبیا می‌باشد و بعد از او پیغمبری نخواهد آمد، قرآن کریم آن حضرت را خاتم پیمبران معرفی می‌کند. موضوع خاتمیت محمد از ضروریات می‌باشد و منکر آن، از مسلمانان محسوب نمی‌شود.

اگر پیامبر خودش معصیت کند و برخلاف گفتارش عمل نماید، سخنانش از اعتبار و ارزش ساقط می‌شود و به وسیله‌ی اعمال خود گفتار خویش را نقص می‌کند و عملاً مردم را به سوی گناه و مخالفت با قوانین الهی راهنمایی می‌کند و این مطلب قابل تردید نیست که تبلیغِ عملی، مؤثرتر از تبلیغ زبانی است. پیامبر اگر اهل خطا و اشتباه و فراموش باشد، اعتماد از او سلب می‌شود و گفته‌هایش بی‌ارزش خواهد بود.

احتمال سوم، دو خدای مفروض، موجودات جهان را در بین خودشان تقسیم نمایند و هر کدامشان گروهی از موجودات را بالاستقلال خلق کند و در مخلوقات دیگری دخالت نماید. این احتمال نیز باطل است؛ زیرا هر یک از دو خدای مفروض، اگر نسبت به مخلوقاتی که در سهم دیگری واقع شده، علم به صلاح و قدرت بر ایجاد دارد، باید خالق و آفریننده‌ی آن‌ها نیز باشد، و لازمه‌اش این است که دو علت در یک معلول تأثیر کند.

صفاتی را که همیشه برای ذات خدا ثابت هستند و ثبوت آن‌ها بر چیز دیگری توقف ندارد، صفات ذات می‌نامند مانند: علم، قدرت، حیات. این صفات همیشه برای ذات خدا ثابت بوده‌اند و ثبوت آن‌ها بر وجود دیگری توقف ندارد، بلکه عین ذات او هستند. خدا عالم بوده و هست، حتی پیش از آن‌که موجودی را خلق کند. قادر بوده قبل از آن‌که مقدوری بوجود آید.

ما اگر دو موجود را با هم مقایسه کنیم که یکی از آن‌ها عالم و دیگری جاهل باشد، این مطلب را وجداناً درک می‌کنیم که موجود عالم کامل‌تر و با اثرتر و ارزنده‌تر از جاهل می‌باشد. بدین جهت می‌توانیم حکم کنیم که علم یکی از کمالات اصل وجود است. سایر صفات کمال را نیز با همین مقایسه می‌توانیم بشناسیم.

هیچ پدیده‌ای خودبه‌خود و بدون علت به وجود نمی‌آید. مثلاً: ما اگر ساختمان جدیدی را ببینیم یقین پیدا می‌کنیم که: دارای مهندس و بنا و کارگرانی بوده، و در اثر کار و کوشش آنان ساختمان درست شده است. و هرگز احتمال نمی‌دهیم که خود به خود و بدون علت به وجود آمده باشد.

این افراد ساده‌لوح، اگر به طور صحیح تحت تربیت قرار گیرند و افکار و عقاید صحیح با دلیل و برهان بر آنان عرضه شود، در روح حساس آنان نقش می‌بندد و جزء خمیره‌ی ذاتشان می‌شود. چنین افرادی در هر محیطی که واقع شوند و با هر کسی که معاشرت نمایند، منحرف و گمراه نمی‌شوند. اگر در اجتماع ناصالحی واقع شوند، به رنگ جماعت درنمی‌آیند، بلکه کوشش می‌کنند تا اجتماع را به رنگ خودشان درآورند.