پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

این بیانیّه که با تعبیراتی حساب شده همراه است به تندروان وهّابی اعلام می‌کند که دوران تکفیر مسلمین گذشته است، و نباید و نمی‌توان هر کس را که موافق افکار آنها نیست، متّهم به کفر کرد و جان و مال و عرض او را بر باد داد، و این کار ممکن است سبب کفر عامل آن گردد.

حال فکر کنید چگونه خواهد بود حال کسانی که مؤمنان نمازخوان و روزه‌گیر و مؤدّب به تمام آداب اسلامی را به بهانه‌های واهی به قتل رساندند، زنانشان را اسیر کردند و اموالشان را به غارت بردند. نه یک نفر بلکه صدها و هزاران نفر را اعمّ از زن و مرد و کودک شیرخوار و پیر و جوان. و نام آن را دین اسلام و توحید محمّدی گذاردند و خود را اهل نجات می‌دانند، نعوذ بالله العظیم!

گویا شیخ می‌خواسته است با این سخن خود به ایراد مهمّی که بر او می‌کردند پاسخ گوید. به شیخ ایراد می‌کردند کسانی را که تو تکفیر می‌کنی و با آنها می‌جنگی و به قتل می‌رسانی، مسلمانانی هستند که نماز می‌خوانند و روزه می‌گیرند و حج بجا می‌آورند. او می‌خواست بگوید چون درباره‌ی بزرگان دین زیاده‌روی می‌کنند، پس همگی کافرند حتّی از مشرکان عصر جاهلیّت بدترند!

بعضی از خطاهایی که شیخ و بسیاری از پیروانش در آن افتادند به خصوص در مورد تکفیر مسلمانان بسیاری از طالبان علم را ـ از روی تقلید یا غلو ـ گرفتار ساخت، و در نتیجه اعمال خشونت‌بار، اخیراً (در نقاط مختلف جهان) روی داد، و گروهی با همان استدلال شیخ و همان شعارها حوادث دردناکی آفریدند (و دست به کشتارهای وحشتناکی زدند و می‌زنند).

بی شک خطر آن‌ها کمتر از خطر وهّابیّون متعصّب نبوده و نیست و اگر این‌ها نبودند، بهانه‌ای در دست آن‌ها نبود. تعبیراتی را که با روح توحید اسلامی سازگار نیست و در کتاب و سنّت هرگز نیامده، مانند خالق السماوات و الأرضین، و أرحم الراحمین، و امثال آنها که از اوصاف خاصّ پروردگار است، نباید در مورد اولیاءالله به کار برد که نه آن‌ها راضی هستند و نه با تعلیمات اسلامی سازگار است.

گروه زیادی از علمای بزرگ اهل سنّت در مصر، مراکش، سودان، بحرین، پاکستان و امارات و غیر آن بر این کتاب تقریظ نوشتند و نظرات «بن علوی» و شجاعت او را ستودند که 23 نمونه‌ی آن در آغاز کتاب او در 70 صفحه به رشته‌ی تحریر درآمده است که حکایت از نوعی اجماع بر مطالب این کتاب می‌کند و این تقریظ‌ها خود کتابچه‌ای است جالب!

بعضی از فرومایگان جاهل و متعصّب و تنگ نظر که خود را بی‌جهت به «سلف صالح» منتسب می‌کنند، با هر امر تازه‌ای به مبارزه برمی‌خیزند و هر اختراع مفیدی را به عنوان این که بدعت است و هر بدعتی ضلالت است، نفی می‌کنند بی آن که میان بدعت‌ها و نوآوری‌ها فرق بگذارند و بدعت نیک را از بد بشناسند.

امّا قسم دوّم، توحیدِ انسانِ کامل است، یعنی آنجا که کسی را واسطه و شفیع به درگاه خدا قرار می‌دهد و مسبّب الاسباب را خدا می‌داند و همه چیز را در قبضه‌ی قدرت و اراده‌ی او می‌بیند، ولی با توسّل به اولیاء الله از آنها می‌خواهد که نزد خدا برای او تقاضای حاجتی کنند، که این عین توحید و ایمان به مشیّت مطلقه‌ی الهیّه است.

نکته‌ی جالب این است که وهّابیون متعصّب به سبب نداشتن پاسخ، سخن خود را به اینجا که می‌رسد عوض می‌کنند و می‌گویند: دو آیه‌ی فوق مربوط به زمان حیات این دو پیامبر است، ولی پس از مرگ که آنها به صورت موجودی بی‌روح در می‌آیند کاری از آنها ساخته نیست!

تمام قراین نشان می‌دهد که «وهّابیان» روی علاقه‌ای که نسبت برداشت خودشان از مسأله‌ی توحید و شرک داشته‌اند، از کنار آیات دیگر قرآن که بر خلاف برداشت آنها بوده، به سادگی گذشته و آنها را نادیده گرفته‌اند، با این که بسیاری از آنها به ظاهر حافظ قرآن بوده، امّا متأسّفانه همواره روی همان چند آیه مورد نظرشان تکیه می‌کنند، چرا که حفظ قرآن همیشه به معنی فهم قرآن نیست!

ولی اگر بگوییم حضرت مسیح(ع) بیماران غیر قابل علاج را به اذن خدا شفا می‌داد، و مردگان را به اذن خدا زنده می‌کرد، و با علمی که از ناحیه‌ی خداوند کسب کرده بود از مسائل پنهانی و غیوب خبر می‌داد، نه راه شرک پوییده‌ایم و نه سخنی به گزاف گفته‌ایم.

دیگر از شاگردان ابن تیمیّه، «احمد بن محمّد مری لبلی» حنبلی است که به گفته‌ی ابن حجر نخست مخالف ابن تیمیّه بود ولی پس از ملاقات با او از دوستان و شاگردان او گردید و مصنّفات او را نوشت و در طرفداری از او پافشاری کرد و در ردّ مسأله‌ی سفر برای زیارت از او دفاع کرد، سرانجام «اخنایی» قاضی مالکی او را احضار کرد و آنقدر زد تا بدنش خونین شد و سپس دستور داد او را وارونه سوار قاطر کردند و در شهر گرداندند، تا تحقیر شود.

اکنون ببینیم منظور از بدعت چیست؟ آیا هر مطلب تازه، هر ابداع جدید بدعت است؟ و باید با تمام مظاهر نوین تمدّن بشری به مبارزه برخاست ـ آن گونه که پیروان نخستین وهّابیان از سخنان او برداشت کرده بودند ـ و به همین جهت حتّی دوچرخه را مرکب شیطان می‌نامیدند و از آن اجتناب می‌کردند!! و خط تلفنی را که کاخ پادشاه سعودی را به مرکز لشکر متّصل می‌کرد، پاره پاره کردند!

کسانی که به مکّه و مدینه مشرّف شده‌اند، می‌دانند علی‌رغم ویرانی تمام قبرستان بقیع و قبور شهدای احد و غیر آنها، گنبد و بارگاه ملکوتی پیامبر اسلام(ص) برپاست و مسلمانان از همه جای دنیا به زیارت آن حضرت می‌شتابند و این وضع سؤال مهمّی در اذهان همه‌ی زائران ترسیم می‌کند، که چرا این گروه به سراغ بارگاه پیامبر(ص) نرفتند؟!

تأکید می‌کنم آنها فقط باید به نظم، امنیّت و عمران این سرزمین مقدّس بپردازند، نه این که آن را پایگاه تبلیغاتی مذهب خود سازند و جالب این که پادشاه عربستان سعودی خود را «خادم الحرمین الشریفین» می‌داند نه «حاکم الحرمین الشریفین»؛ پس چرا علمای سلفی وهّابی خود را «حاکم الحرمین» می‌دانند با این که معتقدند اطاعت ولاة الامر بر آنها واجب است.

وهّابی‌های متعصّب (سلفی‌ها) به طور کامل در نقطه‌ی مخالف این منطق عاقلانه و عادلانه‌ی اسلامی قرار دارند. آنها معتقدند باید برداشت خود را در مسأله‌ی «شرک و توحید» بر دیگران تحمیل کرد، اگر چه از طریق تهدید به قتل و خونریزی و غارت اموال باشد که اسنادش در کتاب‌های بنیان‌گذار این مذهب موجود است و جلوتر به گوشه‌ای از آن اشاره شد.

وهّابی‌ها در تاریخ 1216 به بعد (حدود ده سال بعد از فوت محمّد بن عبدالوهّاب) به منظور جلب غنایم و کشورگشایی و در ظاهر برای نشر توحید (توحید به زعم خودشان) چند بار به «کربلا» و نجف حمله کردند؛ یک بار با استفاده از فرصتی که به خاطر ایّام زیارتی علی(ع) پیش آمده بود و بسیاری از اهل کربلا، به نجف مشرّف شده بودند، حمله‌ی غافلگیرانه‌ای به کربلا کردند...

«محمّد بن سعود» جدّ اعلای پادشاهان سعودی احساس کرد می‌تواند از وجود محمّد بن عبدالوهّاب برای توسعه‌ی قلمرو خود کمک گیرد، زیرا یک عدّه جوان پر جوش و خروش اطراف او را گرفته و سر بر فرمان او بودند و آنها نیروی خوبی برای پیش برد اهداف «ابن سعود» محسوب می‌شدند.

سپاه صحابه در اوایل دهه‌ی 1980 توسّط یک روحانی سنّی به نام «مولانا حق نواز جهنگوی» تأسیس شد که مصادف با سال‌های اوّل انقلاب اسلامی در ایران بود و علّت پایه ریزی گروه صحابه این بود که از تأثیرگذاری انقلاب اسلامی ایران بر مردم پاکستان جلوگیری کند. این گروه یکی از اهداف مهمّ خود را مبارزه‌ی با عزاداری امام حسین(ع) و در واقع تخطئه‌ی قیام آن حضرت می‌دانستند

تمام قراین و شواهد نیز نشان می‌دهد که عمر «وهّابی‌گری افراطی» به سر آمده و طرفداران و حامیان خود را به سرعت از دست می‌دهد و به گذشته‌ی تاریخ سپرده می‌شود، و هم اکنون آثار این فروپاشی نمایان شده است، زیرا در بطن اصول «وهّابیّت تندرو» اموری نهفته است که قابل بقا و دوام به خصوص در دنیای امروز نیست.