پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

كرامات و معجزات اوليا و پيامبران بدون علّت نيست، چيزى كه هست، علّت مادّى و طبيعى ندارند، و اين غير از اين است كه بگوييم براى آنها علّتى نيست.

اين تنها يوسف و موسى و سليمان و مسيح نيستند كه قدرت غيبى و سلطه مافوق طبيعى داشته‌اند، بلكه گروهى از پيامبران و فرشتگان داراى سلطه غيبى بوده و مى‌باشند و قرآن از جبرئيل به «شَدِيدُ الْقُوى»  و از فرشتگان به «فَالْمُدَبِّراتِ أَمْراً» تعبير مى‌آورد.

اگر كسى از پيامبر بخواهد كه در حق او دعا كند تا خدا گناهان او را ببخشد يا حاجت او را برآوَرد، هرگز همراه خدا كسى را نخوانده است بلكه حقيقت اين دعوت جز دعوت خدا چيز ديگرى نيست.

درخواست شفاعت از شفيعان واقعىِ درگاه الهى (كه به آنان از جانب خداوند اذن شفاعت داده ‌شده) شرك نيست؛ چرا كه درخواست‌كننده شفاعت آنان را بندگان مقرّب و برگزيدگان درگاهش مى‌داند، كه هرگز نه خدا هستند و نه كارهاى خدايى؛ مانند مغفرت و شفاعت به آنان تفويض شده است...

شفاعت اولياى خدا براى گنهكاران در ظاهر اين است كه عزيزان الهى، روى قرب و موقعيّتى كه در پيشگاه خداوند دارند، (البته به اذن خدا و تحت ضوابط خاصّى كه جنبه كلّى دارد نه فردى) مى‌توانند براى مجرم‌ها و گنهكاران وساطت كنند و از طريق دعا و نيايش، از خداوند بزرگ بخواهند كه از تقصير و گناه آنان در گذرد...

اين نوع تواضع و فروتنى‌ها نسبت به پيشوايان معصوم، هر چند به ظاهر توجّه به خود آنها است اما اگر باطن اين توجّه و توسل­ها را بشكافيم، مطلوب واقعى، و مسؤول حقيقى خود خدا است و در حقيقت توجّه به اسباب، عين توجّه به مسبب الأسباب مى‌باشد

قرآن مجيد در مواردى، بر پيامبران سلام و درود فرستاده است و هرگز اين سلام‌ها و درودها، تحيّات خشك و تعارف‌هاى بى‌معنا و تشريفاتى نبوده است.

گروهى كه مرگ را فناى انسان مى‌دانند و معتقدند كه با مرگ همه چيز از بين مي‌رود و نشانه‌اى از انسان - جز يك جسد بى‌روح كه پس از چند صباحى به خاك و ديگر عناصر تبديل مى‌شود - باقى نمى‌ماند، ناخود آگاه از فلسفه مادّى‌گرى پيروى مى‌نمايند.

از نظر عقل و خرد و آيات قرآن، مانعى نخواهد داشت كه همان خدايى كه به عسل قدرت شفا داده و به داروهاى گياهى و يا شيميايى نيروى بهبود و سلامت بخشى لطف فرموده است، همان قدرت و نيرو را به پيامبران و امامان بدهد...

درخواست دعاى خير و يا طلب آمرزش از زندگان در جهان ماده. صحّت و استوارى يك چنين درخواست از احياء، از ضروريات قرآن مجيد است و هر كس مختصر آشنايى با قرآن داشته باشد، مى‌داند كه شيوه پيامبران اين بود كه در حق امّت خود، طلب مغفرت مى‌كردند و يا خود امّت از پيامبران چنين درخواستى مى‌نمودند.

شكّى نيست كه كارهاى مربوط به جهان خلقت و آفرينش؛ مانند تدبير امور جهان، زنده كردن و ميراندن افراد، روزى دادن به جانداران و مغفرت و بخشيدن گناهان، از آنِ خدا است. اگر آيات مربوط به اين امور را مورد مطالعه قرار دهيد، خواهيد ديد كه قرآن با اصرار بسيار اين نوع كارها را از آن خدا دانسته و از انتساب آنها به غير او، به شدّت جلوگيرى مى‌كند.

گواه روشن بر اين كه لفظ اله به معناى خداست نه معبود، همان كلمه اخلاص؛ يعنى لا اِله الّا اللّه است. اگر لفظ «اِله» در اين جمله به معناى معبود باشد، اين كلمه دروغى بيش نخواهد بود؛ زيرا روشن و بديهى است كه جز اللّه هزاران معبود ديگر نيز هست.

يكتاپرستى و شكستن زنجيرهاى دوگانه‌پرستى، از اساسى‌ترين دستورهاى آسمانى است كه در سر لوحه برنامه‌هاى تمام پيامبران قرار گرفته است، تو گويى تمام پيامبران براى يك هدف برگزيده شده‌اند و آن تثبيت يكتاپرستى و مبارزه با شرك به صورت مطلق و شرك در عبادت – به خصوص - مى‌باشد.

وهابيّان تبرّك به آثار اوليا را شرك مى‌دانند و كسى را كه محراب و منبر پيامبر را ببوسد مشرك مى‌خوانند، هر چند در آن به هيچ نوع الوهيّت معتقد نباشد، بلكه مهر و مودّت به پيامبر سبب شود كه آثار مربوط به او را ببوسد.

وهابيّان بزرگداشت تولّد و وفات اوليا و رجال آسمانى و اجتماع در تولّد و وفات آنان را بدعت و حرام مى‌دانند تو گويى آنان دشمن سرسخت بزرگان دين و اولياى الهى هستند.

آیا ما باید دستورات اسلام را از «ابن تیمیه» و «محمّد بن عبدالوهاب» فرا گیریم، یا از خاندان رسالت و عترت پیامبر گرامی‌ که به حکم حدیث ثقلین، ثقل اصغر و عدل قرآنند؟

حضرت آدم(ع) پس از نافرمانى خدا[1]،  در پرتو كلماتى كه از خدا تلقّى كرده بود، توبه نمود، چنان كه در قرآن مجيد مى‌فرمايد: «آدم از خداى خود كلماتى را با خضوع و طاعت اخذ نمود، و روى آنها توبه كرد، حقّا كه او توبه پذير است.»

توسّل به عزيزان درگاه خداوندى، از جمله مسائلى است كه ميان مسلمانان جهان رواج كامل دارد و از روزى كه شريعت اسلام به وسيله پيامبر ابلاغ شد، مشروعيّت توسّل از طريق احاديث اعلام گرديد.

هرگاه كسى در نزد قبور، براى صاحب قبر نماز بگزارد و او را بپرستد، يا او را قبله خود قرار دهد، به طور مسلّم مشرك خواهد بود، ولى در روى زمين مسلمانى يافت نمى‌شود كه در كنار قبر پيامبران و اوليا، چنين كارى انجام دهد.

وهابيّان به حسب ظاهر، اصل «زيارت» پيامبر را تجويز مى‌كنند ولى هرگز «مسافرت براى زيارت قبور» را جايز نمى‌دانند.