شیعه پاسخ می‌گوید

به یقین پیغمبر اکرم(ص) با نظر وسیعش همه‌ی مسلمین جهان را در تمام اعصار و قرون مى‌دیده و مى‌دانسته، اگر بخواهد همه را مقیّد به نماز در پنج وقت کند، گروهى تارک الصلوة خواهند شد (همان گونه که امروز چنین مى‌بینیم) به همین جهت بر امّت خود منّت نهاد و کار را وسعت بخشید تا همگان در هر زمان و هر مکان بتوانند به آسانى نمازهاى روزانه را انجام دهند.

از نظر فقهاى شیعه ـ همان گونه که گفته شد ـ در عین تأکید بر افضلیّت نماز در پنج وقت و جدا از هم، مسأله‌ی ترخیص و اجازه در انجام نمازها در سه وقت یک عطیّه‌ی الهى براى تسهیل در امر نماز و توسعه بر مردم محسوب مى‌شود، و آن را هم آهنگ با روح اسلام که «شریعت سمحة سهلة» است، مى‌دانند.

عجب این است که اگر شیعیان به این صورت عمل کنند و به هنگام نماز خواندن سجّاده‌هاى حصیرى زیر پا بیندازند، از سوى بعضى از متعصّبین به بدعت متّهم مى‌شوند و با چشم خشم به آنها مى‌نگرند در حالى که این احادیث مى‌گوید این کار سنّت پیامبر(ص) بوده است.

سجده‌هاى طولانى براى خدا، روح و جان انسان را پرورش مى‌دهد و بارزترین نشانه‌هاى عبودیّت و خضوع در پیشگاه پروردگار است. به همین دلیل در هر رکعت نماز دستور دو سجده داده شده است، و سجده‌ی شکر و سجده‌هاى واجب و مستحب تلاوت قرآن نیز از بارزترین مصادیق سجده است.

آیا کسى جز پیغمبر اکرم(ص) حقّ تصرّف در احکام الهى را دارد؟ آیا کسى مى‌تواند بگوید رسول خدا چنین کرد و من چنین مى‌کنم؟ آیا اجتهاد مقابل نصّ صریح پیامبر(ص) که برگرفته از کلام خدا است، جایز است؟

با نهایت تأسّف بعضى از هوسبازان، ازدواج موقّت را که در اصل براى گشودن گره ضرورت‌ها و حلّ معضلات مهمّ اجتماعى، تشریع شده ملعبه‌ی خود ساخته و چهره‌ی آن را در نظر بى‌خبران دگرگون ساخته و بهانه‌اى به دست مخالفان داده که این حکم حکیمانه را به باد انتقاد بگیرند.

همه‌ی علماى اسلام معتقدند که ازدواج موقّت در برهه‌اى از زمان در عصر پیامبر اسلام(ص) وجود داشت. گروهى مى‌گویند در عصر خلیفه‌ی دوّم، و به وسیله‌ی او، و گروه دیگرى مى‌گویند در عصر خود پیامبر(ص) تحریم شد و ما پیروان مکتب اهل بیت(ع) به اتّفاق معتقدیم که هرگز تحریم نشده و به قوّت خود باقى است (البتّه طبق شرایطى).

کسانى که با زیارت شیعیان جهان از قبور امامان(ع) آشنا هستند، مى‌دانند هنگام نمازهاى واجب وقتى صداى مؤذّن بلند مى‌شود، همه رو به قبله مى‌ایستند و نمازهاى واجب را به جماعت برگزار مى‌کنند و موقع زیارت نخست صدبار تکبیر مى‌گویند و بعد از زیارت نیز دو رکعت نماز مستحب رو به قبله بجا مى‌آورند، تا در آغاز و پایان روشن شود پرستش مخصوص خداست.

متأسّفانه گروه وهّابیان افراطى، به خاطر حدیث مشکوکى، زنان را به شدّت از زیارت این قبور باز مى‌دارند و حتّى در افواه عوام آنها در جنوب ایران مشهور است، زنى که بر سر قبرى حاضر شود، میّت آن زن را به صورت برهنه‌ی مادرزاد مى‌بیند!

مسلمین جهان نیز همیشه براى قبور بزرگان خود ارج قائل بوده و هستند و به زیارت آنها رفته و مى‌روند، تنها گروه کوچک وهّابیون هستند که با آن مخالفت مى‌کنند و در واقع مدّعى تمام مسلمین دنیا مى‌باشند.

طرفداران نظریّه‌ی تنزیه و قداست مطلق، هنگامى که در برابر انبوه تضادها قرار مى‌گیرند، خود را با این توجیه قانع مى‌کنند که صحابه همه «مجتهد» بودند، و هر کس مطابق اجتهاد خود عمل مى‌کرد. به یقین این یک نوع فریب وجدان است که این برادران در برابر چنان تضادهاى آشکارى به آن متوسّل مى‌شوند.

اعتقاد به قداست عموم صحابه مشکلات زیادى براى طرفداران این عقیده به وجود آورده که از آن جمله مشکلات عظیم تاریخى است، زیرا در تواریخ معروف و مورد اعتماد آنها، حتّى در احادیث کتب صحاح، درگیرى‌هاى شدیدى میان بعضى از صحابه مى‌بینیم که نمى‌توانیم هر دو طرف را صالح و عادل و مقدّس بشمریم...

این چه عدالتى است که یکى از افرادى که ظاهراً جزء صحابه‌ی پیغمبر اکرم(ص) است، (منظورمان معاویه است) به خود اجازه مى‌دهد به صحابه‌ی والا مقامى همچو على(ع)، سال‌ها سبّ و لعن کند و به همه‌ی مردم شهرها بدون استثنا دستور دهد، این برنامه را اجرا کنند.

باید از کسانى که به این دلیل تمسّک مى‌جویند پرسید: آیا قرآن سخت‌ترین حملات را به منافقانى که اطراف پیامبر را گرفته بودند نکرده است؟ آیا وجود منافقان در لابه‌لاى یاران صادق و خالص آن حضرت، از مقام والاى آن بزرگوار کاسته است؟ ابداً!

اگر کسى بگوید معاویه با تخلّف از بیعت با امام(ع) و عدم اعتراف به حقّى که از سوى خاصّ و عامّ مسلمین مورد پذیرش بود و روشن ساختن آتش جنگ صفّین و ریخته شدن خون بیش از یکصد هزار نفر از مسلمانان، مردى ستمگر بوده، سخنى به ناحق گفته است؟!

اگر مفهوم تقیّه حفظ جان و مال و عِرض در برابر متعصّبان و افراد خطرناک است ـ که هست ـ چه تفاوتى میان مسلمان ناآگاه و متعصّب و کافر وجود دارد؟ اگر عقل و خرد حاکم به حفظ این امور و هدر ندادن بیهوده‌ی آنهاست، چه تفاوتى بین این دو مورد وجود دارد؟

هیچ عقلى اجازه نمى‌دهد که انسان عقیده‌ی باطنى خود را در برابر افراد خطرناک و غیرمنطقى اظهار کند و جان یا مال یا ناموس خود را به خطر بیندازد، چرا که هدر دادن نیروها و امکانات بدون فایده عاقلانه نیست.

براى پى بردن به درستى یا نادرستى روایات، به خصوص هنگامى که تضادّى در میان روایات مشاهده مى‌کنید، آنها را بر قرآن عرضه بدارید، آنچه موافق قرآن است صحیح است، به آن عمل کنید و آنچه مخالف قرآن است رها سازید.