شیعه پاسخ می‌گوید

یک گروه افراطى نیز در اینجا پیدا شده‌اند که عالم اسباب را منکر شده‌اند؛ آنها به همین گمان که اعتقاد به عالم اسباب با توحید افعالى خدا منافات دارد، مى‌گویند آتش نمى‌سوزاند خداوند به هنگام نزدیک شدن آتش به چیزى آن را مى‌سوزاند. آب آتش را خاموش نمى‌کند خداوند به هنگام ریختن آب بر روى آتش، آتش را خاموش مى‌کند، و به این ترتیب تمام رابطه‌ی علّت و معلول که از روابط بدیهى در جهان آفرینش است، منکر مى‌شوند.

ابوطالب حرکت کرد در حالى که کودکى با او بود (منظور از کودک پیغمبر اکرم(ص) است که در حال طفولیّت بود). چهره‌ی این کودک مانند آفتاب درخشان بود. ابوطالب در حالى که پیغمبر اکرم(ص) را بغل کرده بود، پشت خود را به کعبه چسبانید و به همین کودک متوسّل شد؛ در حالى که در آسمان هیچ ابرى نبود، ناگهان ابرها از این طرف و آن طرف در آسمان ظاهر شدند و به هم پیوستند و چنان بارانى بارید که بر اثر آن بیابان‌هاى خشک سرسبز شد.

در واقع ماهیّت توسّل با ماهیّت شفاعت یکى است. آیات زیادى دلیل بر شفاعت و دو آیه هم درباره‌ی توسّل است، و جالب این که در آیه‌ی 57 سوره‌ی مائده جمله‌ی (أیّهم أقرب) مى‌گوید، فرشتگان و حضرت مسیح هم وسیله‌اى براى خود انتخاب مى‌کنند وسیله‌اى که نزدیک‌تر است. «هم» ضمیر جمع عاقل است یعنى به صالحین و اولیاءالله متوسّل مى‌شوند. هر کدام از این صالحین که به خدا نزدیک‌ترند.

راستى حیرت‌آور است، یک فرد معیّن مانند انس یک بار با صراحت مى‌گوید پشت سر پیامبر(ص) و سه خلیفه‌ی نخستین و على(ع) نماز خواندم، همه بسم الله را با صداى بلند مى‌خواندند، جاى دیگر مى‌گوید پشت سر حضرت رسول(ص) و سه خلیفه‌ی نخستین نماز خواندم، هیچ یک از آنان بسم الله را نمى‌خواندند تا چه رسد به صداى بلند و جهر.

بنابراین قول شافعى‌ها از همه‌ی اقوال به قول فقهاى شیعه نزدیک‌تر است، جز این که اصحاب ما در همه‌ی نمازها جهر به بسم الله را مستحب مى‌دانند و خواندن بسم الله را در سوره‌ی حمد به اتّفاق واجب مى‌شمرند و در سایر سوره‌ها مشهور و معروف جزئیّت است.

با توجّه به روایات متعدّد از على(ع) در منابع معروف اهل بیت(ع) و اهل سنّت که على(ع) مى‌فرمود این مسح مربوط به قبل از نزول آیه‌ی 6 سوره‌ی مائده درباره‌ی وضو بوده، نشان مى‌دهد که اگر اجازه‌اى هم بوده، مربوط به قبل از نزول این آیه بوده است. بعد از نزول این آیه حتّى در جنگ‌ها و مسافرت نیز مسح بر کفش‌ها جایز نبوده، زیرا در صورت وجود مشکل از جهت کندن کفش، به جاى وضو تیمّم مى‌کرده‌اند، زیرا دستور تیمّم هم به طور کلّى در ذیل همان آیه آمده است.

درست است که روایاتى از پیغمبر اکرم(ص) وارد شده که آن حضرت مسح بر کفش کردند، ولى در مقابل آن روایات معتبرى نیز داریم که مى‌گوید پیغمبر اکرم(ص) پاها را مسح مى‌فرمود، چرا به هنگام تعارض روایات به سراغ آیه‌ی قرآن نمى‌رویم و آن را حاکم در این اختلاف روایات نمى‌کنیم و مرجع قرار نمى‌دهیم؟

بسر بن سعید مى‌گوید: عثمان به محلّ جلوس آمد، آب وضو خواست و مضمضه و استنشاق کرد (در دهان و بینى گرداند) سپس صورتش را سه بار و دست‌ها را هر کدام سه بار شست و سر و پاها را سه بار مسح کرد و بعد گفت: پیامبر(ص) را دیدم این گونه وضو مى‌گرفت (سپس از حاضران که جماعتى از صحابه‌ی رسول خدا(ص) بودند، تصدیق خواست و گفت) آیا همین طور است اى حاضران؟ همه گفتند: آرى!».[4]

مسح پاها در وضو، یکى دیگر از ایرادهایى است که جمعى از علماى اهل سنّت بر شیعه و پیروان مکتب اهل بیت(ع) گرفته‌اند. آنها اغلب شستن پاها را واجب مى‌دانند و مسح پا را کافى نمى‌شمرند.

به یقین پیغمبر اکرم(ص) با نظر وسیعش همه‌ی مسلمین جهان را در تمام اعصار و قرون مى‌دیده و مى‌دانسته، اگر بخواهد همه را مقیّد به نماز در پنج وقت کند، گروهى تارک الصلوة خواهند شد (همان گونه که امروز چنین مى‌بینیم) به همین جهت بر امّت خود منّت نهاد و کار را وسعت بخشید تا همگان در هر زمان و هر مکان بتوانند به آسانى نمازهاى روزانه را انجام دهند.

از نظر فقهاى شیعه ـ همان گونه که گفته شد ـ در عین تأکید بر افضلیّت نماز در پنج وقت و جدا از هم، مسأله‌ی ترخیص و اجازه در انجام نمازها در سه وقت یک عطیّه‌ی الهى براى تسهیل در امر نماز و توسعه بر مردم محسوب مى‌شود، و آن را هم آهنگ با روح اسلام که «شریعت سمحة سهلة» است، مى‌دانند.

عجب این است که اگر شیعیان به این صورت عمل کنند و به هنگام نماز خواندن سجّاده‌هاى حصیرى زیر پا بیندازند، از سوى بعضى از متعصّبین به بدعت متّهم مى‌شوند و با چشم خشم به آنها مى‌نگرند در حالى که این احادیث مى‌گوید این کار سنّت پیامبر(ص) بوده است.

سجده‌هاى طولانى براى خدا، روح و جان انسان را پرورش مى‌دهد و بارزترین نشانه‌هاى عبودیّت و خضوع در پیشگاه پروردگار است. به همین دلیل در هر رکعت نماز دستور دو سجده داده شده است، و سجده‌ی شکر و سجده‌هاى واجب و مستحب تلاوت قرآن نیز از بارزترین مصادیق سجده است.

آیا کسى جز پیغمبر اکرم(ص) حقّ تصرّف در احکام الهى را دارد؟ آیا کسى مى‌تواند بگوید رسول خدا چنین کرد و من چنین مى‌کنم؟ آیا اجتهاد مقابل نصّ صریح پیامبر(ص) که برگرفته از کلام خدا است، جایز است؟

با نهایت تأسّف بعضى از هوسبازان، ازدواج موقّت را که در اصل براى گشودن گره ضرورت‌ها و حلّ معضلات مهمّ اجتماعى، تشریع شده ملعبه‌ی خود ساخته و چهره‌ی آن را در نظر بى‌خبران دگرگون ساخته و بهانه‌اى به دست مخالفان داده که این حکم حکیمانه را به باد انتقاد بگیرند.

همه‌ی علماى اسلام معتقدند که ازدواج موقّت در برهه‌اى از زمان در عصر پیامبر اسلام(ص) وجود داشت. گروهى مى‌گویند در عصر خلیفه‌ی دوّم، و به وسیله‌ی او، و گروه دیگرى مى‌گویند در عصر خود پیامبر(ص) تحریم شد و ما پیروان مکتب اهل بیت(ع) به اتّفاق معتقدیم که هرگز تحریم نشده و به قوّت خود باقى است (البتّه طبق شرایطى).

کسانى که با زیارت شیعیان جهان از قبور امامان(ع) آشنا هستند، مى‌دانند هنگام نمازهاى واجب وقتى صداى مؤذّن بلند مى‌شود، همه رو به قبله مى‌ایستند و نمازهاى واجب را به جماعت برگزار مى‌کنند و موقع زیارت نخست صدبار تکبیر مى‌گویند و بعد از زیارت نیز دو رکعت نماز مستحب رو به قبله بجا مى‌آورند، تا در آغاز و پایان روشن شود پرستش مخصوص خداست.

متأسّفانه گروه وهّابیان افراطى، به خاطر حدیث مشکوکى، زنان را به شدّت از زیارت این قبور باز مى‌دارند و حتّى در افواه عوام آنها در جنوب ایران مشهور است، زنى که بر سر قبرى حاضر شود، میّت آن زن را به صورت برهنه‌ی مادرزاد مى‌بیند!

مسلمین جهان نیز همیشه براى قبور بزرگان خود ارج قائل بوده و هستند و به زیارت آنها رفته و مى‌روند، تنها گروه کوچک وهّابیون هستند که با آن مخالفت مى‌کنند و در واقع مدّعى تمام مسلمین دنیا مى‌باشند.

طرفداران نظریّه‌ی تنزیه و قداست مطلق، هنگامى که در برابر انبوه تضادها قرار مى‌گیرند، خود را با این توجیه قانع مى‌کنند که صحابه همه «مجتهد» بودند، و هر کس مطابق اجتهاد خود عمل مى‌کرد. به یقین این یک نوع فریب وجدان است که این برادران در برابر چنان تضادهاى آشکارى به آن متوسّل مى‌شوند.