باورداشت مهدویت

پس از من فتنه‌هایی رخ خواهد داد؛ یکی از آن فتنه‌ها، فتنه تنگدستی و بیچارگی و خانه‌نشینی خواهد بود. در آن فتنه، جنگ‌ها و گریزها به وقوع می‌پیوندند، و بعد از آن فتنه‌ای سخت‌تر و پس از آن فتنه‌ای دیگر خواهد بود.

فتنه‌ای سخت تیره و تاریک فرا می‌رسد، فتنه‌ها پشت سر هم - بر مردم - وارد می‌شوند، تا اینکه مردی از اهل بیت من قیام کند که مهدی خوانده می‌شود. اگر او را دریافتی پیرو او باش تا از هدایت‌یافتگان باشی.

به‌وسیله ماست که مردم از شرک نجات می‌یابند، به‌وسیله ماست که خداوند بین دل‌های مردم الفت و پیوند ایجاد می‌کند بعد از عداوتی که بین آنهاست؛ همان‌طور که بین قلوب آنان الفت و پیوند برقرار ساخت، بعد از دشمنی حاصل از شرک، که بینشان جدایی انداخته بود.

دانشمندان اسلامی همواره به روایات مربوط به حضرت مهدی(ع) اهتمامی خاص داشته و در استخراج و تحقیق و رساندن آنها به جامعه و محکم کردن ایمانِ به آنها در قلوب مردم، سعی و تلاش فراوان داشته‌اند. ازاین‌رو علاوه‌بر آوردن این روایات در کتب «سُنن» و «مَسانید» و «جوامع» و غیره، کتاب‌های روایی مستقل و مجموعه‌های احادیث خاصّ در این زمینه فراوان نگاشته‌اند.

بر کسی پوشیده نیست که عقیده به ظهور حضرت مهدی(ع)، عقیده‌ای است که امید می‌آفریند و نشاط و تلاش ایجاد می‌کند، سستی و ناامیدی و کسالت را از بین می‌برد، حرکت‌های اصلاح‌گرانه و اسلام‌خواهانه را تشویق می‌کند و جان‌های شورنده بر استکبار و استضعاف را تقویت می‌نماید.

بدون شکّ «عقیده به مهدویّت» و اعتقاد به ظهور حضرت مهدی(ع) به‌ عنوان منجی عالم بشریت، باوری صرفاً اسلامی است که بر اساس کتاب و سنّت پدید آمده و همگی مسلمانان پیشین و پسین، بر آن اتّفاق‌نظر دارند و حتّی گروهی از بزرگان و صاحب‌نظران به متواتر بودن احادیث وارده در این باب حکم نموده‌اند.