اسلام در یک نگاه

اسلام تنها به توصیه‌هاى اخلاقى و تربیت‌هاى معنوى، در پیاده کردن برنامه‌ی عدالت اجتماعى خود قناعت نکرده، و تشکیلات قضایى نیرومندى را در پشت سر همه‌ی دستورات خود پیش بینى کرده است.

جنگ با عناصر ناصالح که منافعشان با گسترش آیین حق و عدالت به خطر مى‌افتد، و براى محو آن بپا خاسته و صف آرایى مى‌کنند امرى اجتناب‌ناپذیر است، و مادامى که چنین کسانى در دنیا باشند گروه‌هاى طرفدار حق و عدالت چاره‌اى جز این ندارند که «براى دفاع از موجودیّت خود و اهدافشان»، در برابر این عناصر ایستادگى کنند.

اسلام براى کم کردن فاصله‌ی طبقاتى در میان مسلمین قانون «زکات» را تشریع کرده و به ثروتمندان دستور داده است تا سهم عادلانه‌اى از اموال و درآمدهاى فردى خود را به عنوان زکات به بیت‌المال اسلام بپردازند.

انسان مى‌کوشد با توجّه مخصوص به پروردگار، راز و نیاز با او و نیایش به درگاه پاکش، روح خود را از جهان مادّه برتر ساخته، قلب و جان خود را از آلودگى به گناه شسته و صفات برجسته‌ی انسانى را در خود پرورش دهد، و با استمداد از قدرت و عظمت پروردگار، یأس و نومیدى را از خود دور سازد، همواره بیاد خدا بوده، و در برابر او احساس مسؤولیت کند.

به شهادت تاریخ اسلام، صفات و ویژگى‌هایى در على(ع) و همچنین امامان دیگر وجود داشته که شایستگى زعامت و رهبرى مسلمانان را به آنها اختصاص مى‌داد، مطالعه‌ی تاریخ و منابع حدیث اسلامى نشان مى‌دهد که هیچ یک از یاران پیامبر(ص) در علم، دانش، تقوا، فضیلت و سایر صفات عالى انسانى به پایه‌ی على(ع) نمى‌رسیدند.

پیمودن این راه، نیاز به رهبرانى دارد که با دانش و تقواى فوق‌العاده‌ی خود بتوانند، راهنما و سرمشق مؤثّرى براى همگان باشند، زیرا علوم و دانش‌هاى ما محدود است، و بسیار اتّفاق مى‌افتد که در تشخیص راه سعادت و آنچه به نفع ماست، گرفتار اشتباهاتى مى‌شویم...

تصوّر این‌که انسان با مرگ همه چیز خود را از دست داده و به کلى محو و نابود شود، نه تنها وحشتناک است، بلکه عجیب و غیر منطقى هم به نظر مى‌رسد. به خصوص پس از قبول اصل توحید و خداشناسى، چنین امرى نادرست و نامفهوم است.

در قرآن مجید صدها آیه در زمینه‌ی توحید و خداشناسى وجود دارد که در آنها ریزه‌کارى‌هاى جالب آفرینش، و عظمت این دستگاه، مورد توجّه قرار گرفته است. بررسى این آیات کتاب مستقلّى را مى‌طلبد که اسرار علوم طبیعى و قرآن در آن به هم آمیخته و بحث شیرینى را بوجود مى‌آورد.

هیچ اختلافى میان متفکّران بشر نیست که این جهان داراى یک علّت نخستین است که هستى او از خود اوست، منتها فلاسفه مادّى، علّت نخستین را «مادّه» و فلاسفه الهى علّت را «خدا» مى‌دانند.

تحقیقات جامعه شناسان، و محققان تاریخ نیز نشان مى‌دهد که «معبد و پرستشگاه» به صورت ساده؛ یا وسیع و پیچیده، جزیى از زندگى انسان‌ها را تشکیل مى‌داده و مذهب در اشکال مختلفش با تاریخ آنها آمیخته بوده است.

ایمان به علم و قدرت لایزالى که از درون و بیرون انسان بطور یکسان آگاه است و بر آن نظارت مى‌کند، مى‌تواند ریشه‌ی نهال‌هاى اخلاقى را در درون جان انسان پرورش دهد، و افراد را بطور خود کار به«درستى»، «و انجام وظیفه» و هنگام لزوم «گذشت» و «فداکارى» و « ایثار» وادارد.