نبوت

روزی سائلی از او چیزی درخواست کرد، چون چیزی در اختیار نداشت به سائل فرمود: هرچه لازم داری به ذمه من خریداری کن وقتی چیزی به من رسید قرض تو را ادا می‌کنم. عمر عرض کرد: یا رسول‌الله خدا، چیزی را که قدرت بر آن نداری نخواسته است. پیامبر از این سخن خوشش نیامد. مرد سائل عرض کرد: یا رسول الله انفاق کن و از فقر نترس. پیامبر از این سخن تبسّم کرد و آثار سرور در چهره‌اش آشکار شد.

هیچ‌گاه با دست خود به احدی کتک نزد؛ مگر این‌که برای خدا باشد. از عمل بدی که نسبت به او انجام می‌گرفت انتقام‌جویی نکرد؛ مگر این‌که در آن عمل حرمت خدا شکسته شده باشد. بین انتخاب یکی از دو عمل مخیّر نشد؛ مگر این‌که آسان‌ترین آنها را اختیار می‌کرد؛ جز جایی که موجب گناه یا قطع رحم باشد، که از همه مردم بیشتر از آن اجتناب می‌کرد.

اخلاق و رفتار رسول خدا(ص) در خانه و با زن و فرزندان، بسیار مهربانانه و دوستانه بود. به آنان اظهار محبت می‌کرد. خوش اخلاق و خندان بود. در کارهای خانه به آنان کمک می‌کرد. هرگز تندی نمی‌کرد و لغزش‌ها را نادیده می‌گرفت. به کودکان بسیار مهربان بود و با آنان بازی می‌کرد.

البته باید گفت که زیدبن‌ثابت برای انجام این مأموریت از هر جهت شایستگی داشت؛ چون اولاً: به ایمان، تقوا، امانت‌داری و کاردانی معروف بود. ثانیاً خودش حافظ مجموع آیات قرآن بود و دو مرتبه آنها را بر پیامبر اکرم(ص) خوانده و مورد تأیید قرار گرفته بود. ثالثاً: یکی از کاتبان رسمی وحی بود. رابعاً: نسخه‌ای از قرآن که مورد تأیید پیامبر قرار گرفته بود در اختیار داشت.

پیامبر(ص) به خواندن قرآن و تکرار آن عنایت داشت و آن را در هر مناسبتی قرائت می‌کرد. در خطبه‌ها، بیان احکام و مسائل اخلاقی و مانند آن از آیات مناسب استفاده می‌کرد. در نمازهای واجب و مستحب مقداری از قرآن را می‌خواند. هر روز تعدادی از آیات را تلاوت می‌کرد؛ به ویژه در ایام مبارک ماه رمضان، رسول خدا با این که درس نخوانده بود، حافظ مجموع آیات قرآن بود و همه را به ترتیب نزول قرائت می‌نمود. در گرفتن قرآن از جبرئیل و حفظ و ابلاغ آن به مردم از خطا و نسیان معصوم بود.

حرا نام کوهی است بلند، در شمال مکه که به منی اشراف دارد. قبلاً قریب یک فرسخ با شهر فاصله داشت ولی اکنون خانه‌های شهر تا نزدیک این کوه ادامه یافته است. در دل این کوه، غاری با ظرفیت سه نفر وجود دارد که غار حرا نامیده می‌شود. جایگاه اعتکاف و عبادت حضرت محمد و نزول فرشته‌ی وحی است. ماه‌ها در این کوه نورانی و با صفا اعتکاف داشته و شب و روز به عبادت پروردگار جهان مشغول بوده و با خدای خویش راز و نیاز می‌کرده است.

رسول خدا(ص) نزد ابوطالب بزرگ شد. خدا او را از انجام دادنِ کارهای جاهلیت و بدی‌های آن حفظ می‌کرد، زیرا کرامت او را می‌خواست، تا به صورت مردی درآمد که از جهت بزرگواری، خوش اخلاقی، رعایت آداب معاشرت، احسان به همسایگان، بردباری، امانتداری و راست‌گویی بر همه‌ی خویشانش برتری داشت. هرگز دنبال کار زشت نمی‌رفت، کسی را اذیت نمی‌کرد.

امام یازدهم نیز در زمان وفات، فرزند خود حجةبن الحسن(ع) را به جای خویش نصب کرد و مسؤولیت حفظ و دفاع از دین را بر عهده‌اش نهاد. امام دوازدهم از آن زمان تاکنون در حال غیبت است و وظیفه‌ی خود را به گونه‌ای دیگر انجام می‌دهد. البته هر لحظه در انتظار فرارسیدن روزی است که انسان‌ها برای پذیرش انقلاب اسلامی او و حاکمیت مطلق عدل و داد آمادگی کامل پیدا کنند.

اجازه اجتهاد و استنباط احکام از قر آن، سنت و سیره‌ی معصومین(ع) و استفاده از عقل. دانشمندان و فقهای اسلام علاوه بر قرآن، میراث بسیار غنی و گرانقدری از احادیث را در اختیار دارند که با اجتهاد و بررسی آنها می‌توانند نیازهای معنوی انسان‌ها را استخراج کرده و در اختیار آنان قرار دهند. هم چنین با اجتهاد و استفاده از منابع گرانقدر اسلام، پاسخ‌گوی نیازهای گوناگون زندگی متغیر انسان‌ها در هر عصر و زمانی باشند.

خسروپرویز که از پیروزی‌های چشم‌گیر خود مغرور شده بود، علیه مسیحیان اعلام جهاد کرد. گروه کثیری از یهودیان نیز به ارتش او پیوستند. در سال 614 به اورشلیم حمله کرد و حدود نود هزار مسیحی را کشت و شهر را غارت نمود. کلیساهای متعددی از جمله کلیسای قیامت را آتش زد. در این حادثه صلیب اصلی و محبوب‌ترین یادگار مسیحیان به ایران آورده شد.

اگر یک کتاب را با دقت بررسی کنید در می‌یابید که فصول مختلف آن در حسن و زیبایی عبارت، یکنواخت نیست و تنها کتابی که چنین اختلافاتی در آن دیده نمی‌شود قرآن کریم است؛ نه سوره‌هایی که در آغاز بعثت نازل شده‌اند با آخرین سوره‌های نازل شده تفاوت دارند و نه در میان سوره‌ها و آیه‌های مختلف آن، تفاوتی دیده می‌شود.

این عمل بهترین وسیله مبارزه و کارشکنی بود. لذا اگر می‌توانستند چنین عملی را انجام دهند از نفوذ و گسترش اسلام جلوگیری می‌کردند و تازه مسلمانان را از اطراف حضرت محمد پراکنده می‌ساختند و این همه جنگ و خونریزی و تحمل دشواری‌ها به وجود نمی‌آمد.

ای محمد به مردم بگو: اگر جن و انس اجتماع کنند که مثل چنین قرآنی را بیاورند نمی‌توانند، گرچه به همدیگر کمک نمایند. ما در این قرآن برای مردم هر مثلی را آوردیم اما اکثر مردم کفر ورزیدند و گفتند: ما به تو ایمان نمی‌آوریم جز این که برای ما از این زمین خشک چشمه‌ای را جاری سازی، یا این که باغی از درختان خرما و انگور داشته باشی که در میان درختان آن نهرهایی جریان داشته باشد.

در بخشی از سرگذشت سلمان فارسی و اسلام او چنین آمده: سلمان می‌گوید: با یکی از راهبان بزرگ به سوی بیت‌المقدس روانه شدیم، مردی بود بسیار خوب و بزرگ و مورد احترام همگان. در بین راه رو به من کرد و گفت: ما خدایی داریم و قیامت و بهشت و دوزخ و حسابی در پیش است. بعد از مقداری موعظه، گفت: ای سلمان! خدا به زودی پیامبری را می‌فرستد که احمد نام دارد.

تا این که خدا پیامبری را برای ما فرستاد که نسب او را می‌شناختیم و به صداقت و امانتداری و پاکدامنی او اطمینان داشتیم. او ما را به توحید و نفی شرک و ترک پرستش بت‌ها دعوت نمود. ما را به راست‌گویی، ادای امانت، ارتباط با خویشان، احسان به همسایگان و اجتناب از گناهان؛ از جمله قتل نفس امر کرد. از ارتکاب کارهای زشت، شهادت باطل و خوردن مال یتیم نهی کرد.

او به تنهایی برای شکستن بت‌ها قیام کرد. در یک روز که بت‌پرستان به خارج شهر رفته بودند وارد بتکده بزرگ شد، بت‌ها را در هم کوبید. هنگامی که در دادگاه طاغوتی نمرود به جرم شکستن بت‌ها به سوختن در آتش محکوم شد کوچک‌ترین اظهار ضعف و پشیمانی نکرد و در دفاع از عقیده‌ی خود هم چنان استوار بود. حتی هنگامی که با منجنیق در میان انبوه آتش پرتاب شد، اظهار ضعفی از خود نشان نداد و از هیچ‌کس جز خدا یاری نخواست، تا این که به اراده‌ی خدا آتش برایش سرد و سلامت شد.

خدا به او کتاب، حکمت، تورات و انجیل آموخت و او را به عنوان پیامبر به سوی بنی‌اسرائیل برانگیخت. حضرت عیسی به آنان گفت: من با نشانه‌ی آشکار و روشنی از سوی پروردگار به سوی شما آمده‌ام؛ من از گِل در مقابل شما مجسمه‌ی پرنده‌ای می‌آفرینم و در آن می‌دمم و آن گِل بی جان به اذن خدا پرنده‌ای می‌گردد، مریض‌های پیس و جذامی را شفا می‌دهم. مردگان را به اذن خدا زنده می‌کنم و از آنچه که می‌خورید و در منزل ذخیره می‌کنید خبر می‌دهم، در همه‌ی این کارها آیه و نشانه‌ی روشنی است، اگر مؤمن و پاکدل باشید.

درباره‌ی انسان و سعادت او نیز دارای بینشِ مخصوص و نگرش ویژه‌ای هستند. او را موجودی گرامی، والا و برگزیده می‌دانند که از دو جنبه ترکیب یافته است: جسمی، که از خاک سرشته شده و روحی، که از عالم ربوبی و ملکوتی آفریده شده است. به همین سبب موجودی است برتر، جاویدان، امانت‌پذیر و امانت‌دار پروردگار متعال که از سوی خدای خویش مکلف و در مقابل او مسؤول می‌باشد.

بدانید که زندگی دنیا بازیچه و سرگرمی و آرایش و فخرفروشی شما بر یکدیگر و افزون‌طلبی در مال و فرزندان است، همانند بارانی که روییدنی‌هایش کشاورزان را به شگفتی می‌اندازد [اما] به زودی پژمرده می‌شود و آن را به رنگ زرد می‌بینی آن‌گاه خاشاک شود. و در آخرت عذاب سختی [برای دنیاپرستان] است [و برای جمع دیگر] رضایت و بخشش است. و دنیا جز کالای فریبنده نیست.

ستایش مخصوص خدا است، او را می‌ستایم و از او کمک خواسته به او ایمان و توکل دارم و گواهی می‌دهم که معبودی جز او نیست و شریک ندارد. آن‌گاه گفت: پیشرو به مردمش دروغ نمی‌گوید. قسم به خدایی که جز او معبودی نیست! من فرستاده خدا به طور خصوصی به سوی شما و عموماً به سوی مردمان هستم.