پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

به هر حال، آنچه را نمى‌توان در آن تردید کرد این است که هنگام فراهم شدن زمینه‌هاى انقلاب، در هر جامعه‌اى که باشد، افراد فریبکارى که در واقع پاسدار نظامهاى فاسد و فرسوده‌اند براى نگاهدارى وضع موجود، و بهره بردارى از زمینه‌هاى فکرى و اجتماعى مردم به نفع اهداف نادرست خود، دست به تزویر و حیله‌گرى مى‌زنند، و حتّى شعارهاى انقلابى مى‌دهند، و این یکى از بزرگترین موانع راه اصلاح و انقلاب راستین است.

نخستین نشانه‌اى که با مشاهده‌ی آن مى‌توان نزدیک شدن هر انقلابى ـ از جمله این انقلاب بزرگ را ـ پیش بینى کرد گسترش ظلم و جور و فساد و تجاوز به حقوق دگران و انواع مفاسد اجتماعى و انحرافات اخلاقى است که خود عامل توسعه‌ی فساد در جامعه است.

حال بعضى معنى این قیام را درست درک نکرده و به تنبلى و شانه خالى کردن از زیر بار مسؤولیّت گرائیده‌اند؛ تقصیر عدم درک صحیح آنها است همانگونه که در مسئله‌ی اعتقاد به خدا و نفوذ قدرت بى‌پایان او در جهان هستى نیز چنین اشتباهى براى بعضى افراد بى اطّلاع پیدا شده است.

ابن خلدون است که خواسته احادیث مربوط به مهدى را با حدیث بى اساس و مجعولى که مى‌گوید «لا مهدى الاّ عیسى؛ مهدى جز عیسى نیست!» مورد ایراد قرار دهد؛ ولى بزرگان پیشوایان و دانشمندان اسلام گفتار او را رد کرده‌اند؛ بخصوص «ابن عبدالمؤمن» که در ردّ گفتار او کتاب ویژه‌اى نوشته است که از 30 سال قبل در شرق و غرب انتشار یافته.

گرچه افراد بى اطّلاعى پس از وفات پیامبر(ص) اصرار داشتند که احادیث او را کسى ننویسد، مبادا مزاحمتى با قرآن فراهم گردد! امّا پس از دّتى هممه به ضعف و سستى این طرز تفکّر آشنا شدند که اگر زمان دیگرى بگذرد و احادیث پیامبر(ص) به دست فراموشى سپرده شود اسلام فاقد ارزش اجرایى و عملى خواهد شد؛ لذا آن نظریّه‌ی کهنه و افراطى و کوته بینانه را رها ساخته به تدوین کتب حدیث پرداختند.

در آن روز، تعلیمات حیاتبخش و آزاد کننده‌ی اسلام نه بشکل یک سلسله تشریفات خشک و صورى، و نه بگونه‌ی یک مشت الفاظ مومیایى شده بلکه به عنوان یک دکترین زندگى در همه جا ریشه خواهد دوانید، و تلاش بازسازى به ریشه‌ها کشیده خواهد شد نه به شاخ و برگها و نقش ایوان.

ما در کتاب زبور علاوه بر قرآن مجید (یا پس از تورات) نوشتیم که زمین را بندگان صالح و شایسته‌ی من در اختیار خواهند گرفت؛ و همین براى گروه عبادت کنندگان (و آنها که در مسیر بندگى خدا گام بر مى‌دارند) براى رسیدن به اهدافشان کافى است.

انقلابى که بر خلاف انقلابهاى اصلاحى پیشین جنبه‌ی منطقه‌اى نداشته و نه اختصاص به یک جنبه از جنبه‌هاى مختلف زندگى دارد؛ بلکه علاوه بر این که عمومى و همگانى است، تمام شؤون و جوانب زندگى انسانها را شامل مى‌شود؛ انقلابى است سیاسى و فرهنگى و اقتصادى و اخلاقى.

ولى انکار نمى‌توان کرد که عدّه‌اى کوته فکر از مسأله‌ی انتظار سوء استفاده کرده و به عنوان این که ما منتظر چنان ظهورى هستیم تمام مسؤولیّتها را از دوش خود برداشته و به جاى همه‌ی آنها، مسأله‌ی انتظار ـ آن هم محدود به زبان ـ گذارده‌اند!

تفاوت رنگها و زبانها و سرزمینها نمى‌توانند نوع بشر را از هم جدا سازد؛ تعصّبهاى قبیله‌اى و گروهى باید براى همیشه بمیرد؛ فکر مسخره‌آمیز «نژاد برتر» را باید به دور افکند؛ مرزهاى ساختگى با سیمهاى خاردار! و دیوارهایى همچون دیوار باستانى چین! نمى‌تواند انسانها را از هم دور سازد.

نخستین محصول این نوع حکومت یعنى حکومت «اکثریّت‌ها» ـ با توجّه به این که اقلّیّتها همیشه نفرات محدود و ناچیزى نیستند که بتوان در محاسبات گروهى آنها را نادیده گرفت ـ این است که استثمار دسته‌جمعى را مجاز مى‌شمرد...

آنچه به واقعیّت نزدیکتر به نظر مى‌رسد این است که درجه‌ی فساد اجتماعات با هم متفاوت است، آنجا که فساد به صورت همه‌گیر، و همه جانبه در نیامده، اصلاحات تدریجى مى‌تواند اساس برنامه‌هاى اصلاحى را تشکیل دهد.

شاید این که انسان معلومات فطرى‌اش محدودتر از بسیارى از جانداران دیگر است به این خاطر است که سهم عظیم او از نیروى عقل، کمبودهاى او را در همه‌ی زمینه‌ها جبران مى‌کند؛ ولى به هر حال، انسان نیز در نیازهاى ضرورى و مسائل اصولى زندگى، از الهام فطرى بهره‌مند است و این چراغ مى‌تواند ما را در مسیرى که در پیش داریم رهنمون گردد.

کم کم زمانى فرا مى‌رسد که «وجود حکومت واحد جهانى» براى پایان دادن به مسابقه‌ی کمرشکن تسلیحاتى، براى پایان دادن به کشمکشهاى روز افزون قدرتهاى بزرگ، براى کنار زدن دنیا از لب پرتگاه جنگ، به عنوان یک «ضرورت» و «یک واقعیّت اجتناب‌ناپذیر» احساس مى‌گردد...

آزمونهاى تاریخى به ما نشان مى‌دهد که همواره تحوّلها، و انقلابهاى وسیع، عکس العمل مستقیم فشارهاى قبلى بوده است؛ و شاید هیچ انقلاب گسترده‌اى در جهان رخ نداده مگر این که پیش از آن فشار شدیدى در جهت مخالف وجود داشته است.

عشق به تکامل در درون جان آدمى شعله‌اى است جاودانه و خاموش ناشدنى، و در حقیقت یکى از امتیازات بزرگ انسان که او را از حیوانات و جانداران دیگر یعنى جاندارانى که میلیونها سال است درجا مى‌زنند و زندگى ظاهراً یکنواختى دارند جدا مى‌کند، همین موضوع است.

ایمان به ظهور مهدی‌(ع) هم مثل سایر عقاید اسلامی باید قدر مشترک و وسیله اتّحاد باشد. شما مقصّر هستید؛ زیرا موضوعی را که امّت بر آن اتّحاد و اتّفاق دارند و اعتبار مدارک و مآخذ آن از بسیاری از عقاید و مسائل اسلامی قوی‌تر است انکار می‌کنید و اختلاف و تفرقه ایجاد می‌نمایید.

حقّ، صلح، عدالت، امانت و صداقت، فرهنگ و تعلیم‌ و تربیت، ترقّی و تجدّد، دین و مذهب، آزادی، دموکراسی، برقراری نظم و حکومت قانون و صدها مفاهیم دیگر از این رقم مورد سوءاستفاده و دستبرد سودپرستان و سیاستمداران بوده و هست...

شاید نخستین کسی که در صدد برآمد که احادیث ظهور مهدی‌(ع) را تضعیف کند و از عهده برنیامد، ابن‌خلدون مغربی باشد که در محیط افکار اموی و بغض اهل‌بیت(ع) در اطراف مسائل اسلامی بحث نمود.

امام(ع) فرمود: او را نزد مادرش ببر تا به او سلام کند و به نزد من آور؛ پس او را نزد مادرش بردم، به مادرش سلام کرد، سپس او را برگرداندم در مجلس امام‌(ع) گذاردم. فرمود: ای عمّه روز هفتم که شد نزد ما بیا.