پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

مسأله‌ی ارسال رسول آیتی از آیات الهی است. یعنی از شئون ربوبیّت ذات اقدس حق است و خود این مطلب خارق‌العاده است كه قدرتی بتواند انسانی بیافریند كه او در عین مسانخ بودن با بشر، دارای سنخیّت با عالم ربوبی نیز باشد.

مسلمان همیشه به‌سوی آینده می‌نگرد و هر وضعی که موجود باشد اگرچه نسبتاً خوب و عادلانه باشد او را قانع نمی‌کند، آن را نهایت کار و پایان راه نمی‌شمارد و اگر هم ظالمانه و غیراسلامی باشد در هر صورت و شرایطی مسلمان ناامید نمی‌شود

خدا وعده داده است که اسلام را بر همه‌ی ادیان پیروز سازد و این وعده‌ای است که قوانین خلقت و سنن آفرینش با آن موافق است و وعده‌ی نصرت و غلبه‌ی همه جانبه‌ای است که به انبیا داده است.

تو دانایی که بانوان به اسم آزادی و مساوات، غیر متساوی در اسارت افتاده و وسیله‌ی اطفای شهوت مردان شده و امنیت و آسایش ندارند و از حقیقت مقدّس و رمز متعالی رابطه‌ی ازدواج و محیط انس و اطمینان و پر مهر و لطف خانواده محروم شده‌اند و روزبه‌روز این تمدن منحوس یا توحش قرن اتم، آنها را به‌سوی سیاه‌چال‌های سقوط پرت می‌کند.

اگر خدا چيزى را اراده كند، با امر «كُن» و «باش» ايجاد كرده و به وجود مى‌آورد، نه اينكه اوّل عقل را بيافريند و بعد به آن نحوى كه فلاسفه در نزول فيض وجود مى‌گويند، مراتب سافل به تأثير علل يكى پس از ديگرى در معلولات ايجاد شود تا برسد به عالم ماده و طبيعت يك شىء مادى مثلاً موجود گردد.

جشن و چراغانی نیمه‌ی شعبان و خواندن دعای ندبه را وسیله‌ی خاموش کردن آتش اعتراض و ایجاد آرامش موقّت و مسکّن نگرانی‌ها و نارضایتی‌های جامعه از بی‌عدالتی‌ها و فشارها و نابرابری‌ها و مفاسد دیگر می‌پنداشتند...

انتظار، حالتی است که از ترکیب ایمان و اعتقاد به مبانی دین و ولایت امام زمان(عج) و شوق و علاقه به ظهور و حکومت و زیست و همراهی با اهل‌بیت(ع)، تنفر از وضع موجود (غیبت امام) و توجّه به نقص و فساد و تباهی آن سرچشمه گرفته و در وجود انسان شعله می‌کشد...

اين ولايت و قدرت به دو نحو تصور مى‌شود؛ يكى به‌ اين ‌نحو كه: به نفس ولىّ تأثيرى اعطا شود كه بتواند اين تصرفات را بنمايد، و ديگر به اين ‌نحو كه‌: خداوند متعال اكوان را مطيع و فرمان‌بر و مسخّر او قرار دهد...

مراد از قلب، عقل است و بديهى است كه عقل، جهات تكوينى وجود انسان را اداره نمى‌كند؛ بلكه اين تشبيه به‌ ملاحظه امور غير‌تكوينى و جهاتى است كه متعلق تكاليف واقع مى‌شود و در آن، انتظام و ترتيب و حساب و حفظ نظام و امر به معروف و نهى از منكر و تعليم و تربيت و رتق‌وفتق و تعاون و رفع خصومات و اختلافات لازم مى‌گردد.

در ولايت تكوينى، ممكن است تكوين صفت ولايت باشد و در مقابلِ ولايت ازلى قديمى و غيرحادث و غيرتكوينى الهى اطلاق شود و به‌عبارت‌ديگر، به آن ولايت غيرتكوينى الهى اطلاق شود و به‌عبارت‌دیگر، از آن ولايت حادث و ايجادشده اراده شود.

شخص پيغمبر اكرم‌(ص) هم، اگر به ‌فرض ‌محال، وارد اين ميدان شوند كه بخواهند مثل قرآن را بياورند، عاجز خواهند شد. بنابراين، اين فعل خارق و معجز ـ يعنى قرآن ـ كه از يك ‌بُعد و يك ‌نظر داراى صد و چهارده معجزه است، فعل خداست و دليل بر اين است كه قرآن وحى خداست...

ابن‌خلدون، فيلسوف و جامعه‌شناس، بعد از آنكه به صدور خوارق از نبىّ و ولىّ اعتراف مى‌كند، بين نبىّ و ولىّ در اين جهت، به اين نحو فرق مى‌گذارد كه: خوارق نبىّ، مانند صعود به آسمان و نفوذ در اجسام و احياى موتى و سخن‌گفتن با ملائكه است، امّا از ولىّ، كمتر و محدودتر است، مثل تكثير قليل و خبر از غيب و امثال آن.

همان‌طور كه خدا اين عالم ماده و ظاهر را از عناصر و بسائط مى‌آفريند، باطن عالم و ارواح را نيز از انوار حضرات معصومين‌(ع)، خلق فرمايد و از آن عالم معنا به اين عالم غيب مدد بدهد، چنان‌که از نور آفتاب و هوا و مواد زمين، به انسان و جنبندگان ديگر و نباتات مدد مى‌بخشد..

غلوى كه در كتب فقه و كلام از آن بحث شده و قائل به آن كافر و نجس شمرده شده اين است كه پيغمبر اكرم و ائمه طاهرین‌‌‌(ع) را خدا و معبود بداند، يا ايشان را در الوهيت و ربوبيت و خالقيت و رازقيت شريك خدا بداند

اعتقاد به قادر بودن عبد، به ‌طور ارتباط و غيرمستقل و بإذن‌اللّه، بر اماته و احيا و شفاى بيماران و خلق و رزق، نه به‌ عنوان اداره امور و خلق خلايق و ترتيب دادن نظام كلّى ارزاق و برقرار داشتن سازمان كائنات؛ بلكه طبق حِكم و مصالح عارضى و ثانوى، كه در داخل اين سازمان مناسب مى‌شود، شرك نيست.

در میان مسائل و اصولی که دعوت اسلام بر آن قرار دارد، موضوع و پایه‌ای مهم‌تر و اساسی‌تر از «توحید» نیست. چنان‌که عقیده‌ای خطرناک‌تر فاسدتر و باطل‌تر از «شرک» و «غلوّ» نیست، آن را باید اثبات کرد و هرچه روشن‌تر و وسیع‌تر و خالص‌تر و پاک‌تر فراگرفت و این را باید طرد کرد

خوشبختانه یا متأسفانه، بیشتر آنان که در انکار ولایت تکوینی و تشریعی مبالغه دارند، معنای صحیح آن را درک نکرده و ندانسته و متعصّبانه و از راه لجاج و عناد انکار می‌کنند، چنان‌که بسیاری از معترضان و مخالفان آنها نیز از ناحیه علم و آگاهی هم‌طراز آنها هستند.

آیا امکان دارد یک انسان به ‌تنهایی بتواند سیر تاریخ را عوض کند؟ و چهره‌ی اجتماع را برعکس گرداند؟ با اینکه فرد همواره محکوم محیط است و جز این نیست که ماسکی برای حرکت تاریخ به‌ حساب می‌آید و خود سیر اجتماعی یک ملّت فرد را می‌سازد.

در صورتی‌ که ما ادّعا می­‌کنیم مهدی(ع) در عالم از هزاران سال گذشته وجود داشته و هم‌اکنون هم وجود دارد و برای یک اصلاح صددرصد جهانی ذخیره ‌شده است، پس چرا در طول این مدّت که دنیا نیاز مبرم به اصلاح همه ‌جانبه داشت، ظاهر نشد؟

به چه دلیل ما می‌­توانیم یک موجود تاریخی واقعی در این زمان را به نام مهدی(ع) ثابت کنیم؟ که او حقیقت داشته باشد، نه اینکه بر اثر کثرت تلقین، یک وجود فرضی در افکار عده‌ای از مردم پیدا کرده باشد؟