پرچمدار نینوا

او (که عازم حرم حضرت عباس(ع) بود) رفت. من در بالین کودک بودم. ناگاه پس از لحظاتی دیدم کودک چشم خود را باز کرد، سر از بستر برداشت و گفت: آقا جان! مرا در آغوش بگیر.

آن فرشته پیام حضرت عباس(ع) را به رسول خدا(ص) ابلاغ کرد، رسول خدا(ص) همان سخن اوّل را تکرار کرد و آن فرشته سخن پیامبر(ص) را به عرض حضرت عباس(ع) رسانید، و این موضوع سه بار تکرار شد.

مردان بزرگ خدا که در زندگی، تهذیب نفس، صفا، وفا، جوانمردی، ایثار و فداکاری در راه حقّ را به احسن وجه انجام دادند، در پیشگاه خدای بزرگ، آبروی ممتازی پیدا می‌کنند. بر اثر بندگی خالص و با معرفت خداگونه می‌شوند، صاحب کشف و کرامات شده و حتی می‌توانند در عالم تکوین تصرّف کنند.

مرقد منوّر حضرت عباس(ع) در کربلا جداگانه در کنار فرات، بارگاه ملکوتی شکوهمندی دارد و همواره زیارتگاه شیفتگان آل محمّد(ع) است، در اینجا این سؤال مطرح می‌شود که چرا مرقد مطهر حضرت عباس(ع) از مرقد مطهر سایر شهیدان جدا شده و از حرم امام حسین(ع) حدود 350 متر فاصله دارد؟

ای برادرم، ای نور چشمم، ای میوه دلم! تو پناه استوار من بودی. ای ماه درخشنده که در همه حوادث سخت و رنج‌های شدید یاور من بودی! بعد از تو زندگی برای ما گوارا نیست و به زودی با هم در پیشگاه خدا ملاقات می‌کنیم.

امام از آنجا به راه خود ادامه داد، باز ناگاه اسب توقف کرد، امام به زمین نگاه نمود، مشک پاره برادر را دید، آه جانکاهی برکشید و گریه کرد. سپس به راه خود ادامه داد تا کنار فرات آمد. ناگاه نگاهش به پیکر پاره پاره برادرش عباس(ع) افتاد، بی‌اختیار نعره جانسوز از دل برکشید...

من از مرگ در آن هنگام که فریاد برآورد، باک و هراسی ندارم تا آنکه پیکر من در میان دلاور مردان به خاک افتد. جان من نگهبان و فدای زاده‌ی پاک مصطفی، پیامبر(ص) است. منم عباس که با مشک برای سیراب کردن تشنگان می‌آیم و از مرگ در درگیری با دشمن نمی‌ترسم.

در همین هنگام عباس(ع) صدای امام حسین(ع) را شنید. با شتاب اهل خانه‌اش را ترک کرد و به یاری امام شتافت. دید انبوه لشکر به طرف خیام هجوم آورده‌اند، امام حسین(ع) با آنها می‌جنگد، آنها را مانند مور و ملخ درهم می‌ریزد و از کشته پشته می‌سازد.

آن گاه با غیرت و صلابت خاصی به دشمن حمله کرد و آن چنان شمشیر را بر دشمنان فرود آورد که گویی شمشیرش، همچون آتشی است که در نیزار افتاده است. در این حمله صد نفر از دشمنان را به خاک هلاکت افکند که یکی از آنها دلاور بی‌باک «مارد بن صدیف» بود.

وای بر شما، اگر هر یک از شما مشت خاکی بر عباس می‌ریختید، قطعاً او را زیر خاک می‌پوشاندید و به زندگی او خاتمه می‌دادید؛ ولی لاف و گزاف می‌زنید و کارتان به رسوایی کشیده شده است.

در این روز حسین(ع) و یارانش برای دفاع از حریم حقّ، و احیای سنّت ناب پیامبر اسلام، نابودی بدعت‌ها، سرنگونی رژیم طاغوت و نگهبانی از ارزش‌ها می‌جنگیدند و عمر سعد، شمر و یارانشان برای حفظ بدعت ها، رژیم طاغوتی یزید، ناپاکی‌ها، نامردمی‌ها و مقام خواهی جنگ می‌کردند.

راز و نیاز و سجده‌های ملکوتی عباس(ع) در کنار امام حسین(ع) نیز بخش دیگری از بروز صفای باطن عباس(ع) بود که چشم‌ها را روشن می‌کرد و به دل‌ها قوّت می‌بخشید.

فاصله بین امام حسین(ع) و یارانش با مرکز آب کم بود، دشمنان بین آب و امام حسین(ع) حائل شدند و امام و یارانش را از دستیابی به آب ممنوع کردند. شمر به آنها گفت: هرگز از آب نیاشامید تا از آب سوزان و چرکین دوزخ بیاشامید.

فریاد حسین(ع) باعث شد که حضرت عباس(ع) و همراهان که در درگاه ساختمان فرمانداری در آماده باش کامل بودند وارد ساختمان شده و حسین(ع) را از گزند دشمن برهانند. آن حضرت با همراهان از نزد ولید بیرون آمد.

از شرایط صلح امام حسن(ع) با معاویه این بود که معاویه برای خود خلیفه تعیین نکند؛ اما او این شرط و شرایط دیگر را زیر پا گذاشت و با کمال گستاخی و خودکامگی مخالفت خود را با خاندان نبوّت آشکار ساخت.

حضرت عباس (ع) که در این هنگام ۲۴ سال داشت، هم شجاع بود و هم احساسات جوانی در سر داشت؛ ولی براساس وظیفه، به وصیت برادر عمل کرد و با کمال بردباری، اطاعت از وصیت امام حسن (ع) را بر احساسات و خواسته خود مقدم داشت.

حضرت عباس(ع) زندگی درخشان خود را در عصر پدر، با کمال درایت، صلابت و وفاداری به پدر به پایان رسانید. در کنار بستر پدر، وصیت او را شنید و به خاطر سپرد و تصمیم گرفت، همچون زمان پدر، یار باوفا و راستین برای امام بعد از او، یعنی امام حسن مجتبی(ع) باشد و تا آخرین توان خود از حریم اسلام و امامت دفاع کند.

هنگامی که پس از فوت عثمان، مردم با حضرت علی(ع) بیعت کردند و آن حضرت به طور رسمی به خلافت نشست، حضرت عباس(ع) از همیاران قوی‌دل و پرتلاش در محضر پدر بود و آن حضرت را در تحقّق آرمان‌های اسلام و رهبری اسلامی یاری می‌کرد.

گاهی عباس(ع) را ضیغم و گاهی ضرغام می‌خواندند که هر دو به معنی شیر ژیان و چابک است؛ زیرا او در میدان رزم با دشمن، چون شیری نیرومند بود که به گله روباه حمله می‌کرد و ده‌ها و صدها نفر را در حمله‌های حیدری خود به خاک مذّلت می‌افکند...

در ماجرای کربلا، یکی از بی‌رحمانه‌ترین کار دشمن این بود که به دستور ابن زیاد، آب را به روی اهل بیت و یاران حسین(ع) بستند و حسین(ع) و همراهانش را در محاصره شدید آب قرار دادند.