ویژه‌نامه حضرت زهرا(س)

پس از غصب خلافت و پیدایش ماجراهای تلخ و مصیبت بار در مدینه، حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) همراه با فاطمه‌ی زهرا(س)، برای بیداری مردم، و دفاع از حقوق مسلم خویش، شبانه به منازل مهاجر و انصار رفته اتمام حجت می‌کردند، خیلی‌ها عذر بدتر از گناه می‌آوردند که چرا شما زودتر از دیگران امامت خود را مطرح نکردید؟ و اجازه دادید دیگران به صحنه بیایند؟ حالا دیگر کاری از پیش نمی‌توان برد.

به نام خداوند بخشاینده و مهربان، این وصیت‌نامه فاطمه، دختر رسول خداست، در حالی وصیت می‌کند که شهادت می‌دهد، خدایی جز خدای یگانه نیست و محمد(ص) بنده و پیامبر اوست و بهشت حق است و (آتش) جهنم حق است و روز قیامت فرا خواهد رسید و شکی در آن نیست و خداوند مردگان را زنده و وارد محشر می‌کند.

وقتی وفات کردم هیچ کس را اطلاع نده مگر ام سلمه و ام ایمن و فضه را از زنان، و از مردان دو فرزندم حسن و حسین(ع) و عباس و سلمان و عمار و مقداد و اباذر و خذیفه را خبر کن.

وقتی من وفات کردم، تو غسل و کفن مرا به عهده گیر و بر من نماز بگزار و مرا درون قبر قرار ده، دفنم کن و سنگ قبر را بر روی قبرم گذار و خاك بر آن ریز و آن را هماهنگ نما.

حضرت زهرا(س) به کودکان و فرزندان سفارش ارزنده‌ای نسبت به مقام والای مادر دارد و یادآور حدیث معروف رسول خدا(ص) است که فرمود: «بهشت زیر پای مادران است.»

در روزگار سخت جنگ‌های صدر اسلام و قحطی و گرسنگی، اکثر مردم مدینه با مشکلات فراوانی زندگی می‌کردند، و رسول گرامی اسلام سخت گرسنه بود، و شب و روز برای مساکین و فقرا تلاش می‌کرد، و گاهی سنگ بر شکم مبارك می‌بست، تا درد گرسنگی قابل تحمل باشد. در آن روزهای سخت، روزی درب خانه‌ی فاطمه را کوبید و فرمود: «دخترم آیا چیزی در منزل داری که رفع گرسنگی نمایم؟»

حضرت زهرا(س) مشکلات اقتصادی و سختی‌های بچه‌داری را با صبر و بردباری تحمل می‌فرمود، و نزد کسی افشا نمی‌کرد، گاهی که رسول خدا(ص) مصرانه می‌پرسید: «چرا رنگ تو پریده است؟ چرا رنگ فرزندانم حسن و حسین دگرگون شده است؟»

پس از آن که آب‌ها از آسیاب افتاد، و هر چه خواستند روا داشتند، در روزهای واپسین حیات دختر پیامبر(ص)، برای جلب افکار عمومی، ابوبکر و عمر به فکر عیادت و دلجویی از حضرت زهرا(س) افتادند و زبان به عذر خواهی گشودند، و فکر می‌کردند که حضرت زهرا(س) با آنان دشمنی خصوصی دارد...

ابوبکر و عمر، پس از تقویت حکومت خویش و سرکوبی مخالفان، برای جلب افکار عمومی به فکر دلجویی از حضرت زهرا(س) و جبران اشتباهات گذشته افتادند، و با تلاش فراوان همراه با امام علی(ع) به خدمت آن یگانه دخت پیامبر رسیدند سلام کردند. عذر خواهی نمودند که: «گذشته‌ها گذشت و اشتباهاتی تحقق یافت، به هر حال شما دختر پیامبر رحمت، باید گذشته‌ها را نادیده انگارید و ما را عفو فرمایید».

هر فردی سزاوارتر است به سواری از اسب خویش، و اداره‌ی خانه و خانواده خویش و نماز خواندن در منزل خویش. مگر فردی که مردم درخواست نماز جماعت از او داشته باشند.

ای اباالحسن، چقدر اندک است، ماندن من در میان مردم و چقدر نزدیک است، زمان پنهان شدن من از جمعشان! سوگند به خدا هرگز سکوت نمی‌کنم، نه در شب و نه در روز، (گریه‌های مداوم را تعطیل نمی‌نمایم) تا این که به پدرم رسول الله(ص) ملحق گردم.

رسول گرامی اسلام روزی فاطمه(س) را نگران و اندوهگین یافت و پرسید: «حزن و اندوه تو برای چیست؟»

تلاوت‌کننده‌ی سوره‌‌ی «حدید و واقعه و الرّحمن» در آسمان‌ها و زمین اهل بهشت خوانده می‌شود.

وقتی حال رسول خدا را آن چنان دیدم، گریستم گریه‌ای که شما دیدید. وقتی پدرم حزن و اندوه مرا مشاهده فرمود، دوباره با من نجوا کرد...

«ای مردم آیا سید و بزرگ زنان بهشتی ادعای باطل می‌کند و اموالی را می‌گیرد که مال او نیست؟ ای مردم چگونه فکر می‌کنید؟ اگر چهار نفر علیه من به عمل زشتی شهادت دهند و یا دو نفر شهادت دهند که من دزدی کردم آیا آنها را تصدیق می‌کنید؟»

حضرت زهرا(س) نامه‌ی خلیفه را گرفت و به طرف منزل می‌آمد که عمر در بین راه، توطئه غصب فدك را افشا کرد، و با حرکت خشن خود نشان داد که جعل حدیث و شهادت شاهدان، و طرح مباحث حقوقی در غصب فدك، همه بهانه‌ای بیش نبود.

پس از آنکه ابوبکر در برابر استدلال‌های روشن قرآنی حضرت زهرا(س) جوابی برای غصب فدك نداشت، و برای اثبات حدیث جعلی به شهادت عایشه و عمر متوسل شد، لازم بود در برابر شهادت دروغین آنها از شهادت شاهدان صادق استفاده شود.

حضرت زهرا(س) فرمود: «این حکم الهی نیست (که اموال مشخص مردم را تصاحب کنی) و پدرم رسول خدا چنین دستوری به ما نداده است. در صورتی که از پدرم رسول خدا(ص) پس از نزول آیه 41 انفال شنیدم که فرمود: بشارت باد ای فرزندان محمد(ص) که مایه‌ی غنا و بی‌نیازی شما رسیده است.»

حضرت زهرا(س) در لحظه‌های واپسین شهادت، دست حسن و حسین(ع) را گرفت و به طرف قبر رسول خدا شتافت، سپس بین قبر و منبر پیامبر(ص) دو رکعت نماز خواند، پس از نماز، حسن و حسین(ع) را در آغوش خود فشرد و با آنها وداع نمود و فرمود: «پدرتان علی(ع) در حال نماز خواندن است، پیش پدر بمانید.» آنگاه خود به سوی منزل حرکت کرد، همسر جعفر طیار «اسماء» را صدا زد...

شخصی از مؤمنین مدینه روایتی را از حضرت زهرا(س) درخواست نمود، حضرت به فضه فرمود، آن روایت را که بر کاغذی نوشته شده است بیاور، پس از جستجوی فراوان اطلاع داد که روایت مورد نظر گم شده است حضرت زهرا(س) ناراحت شده...