عالم؛ محضر خدا

۱۱. عالَم؛ محضر خدا

أَلَمْ یعْلَمْ بِأَنَّ اللهَ یرَى (۱۸۹)
مگر ندانسته که قطعاً خدا [همه‌ی کارهایش را] می‌بیند؟ (علق، ۱۴)

 

 

شناخت و توجه به هریک از اوصاف الهی، آثار تربیتی فراوانی را نیز با خود به همراه دارد. از جمله‌ی این اوصاف، علم خداوند و احاطه‌ی دقیق پروردگار به اعمال بندگان است. توجه به این حقیقت، سبب می‌گردد تا انسان همواره خود را در محضر خالق خویش ببیند و از عملی که موجب ناخشنودی وی گردد، دوری کند. انسانی که خود را در محضر الهی می‌بیند، نه تنها مرتکب گناه نمی‌شود؛ بلکه اندیشه و فکر گناه را نیز در ذهن خود نمی‌پروراند. اولیای الهی، عالم را محضر خداوند می‌دانند و در محضر او از معصیت و گناه دوری می‌کنند.

 

 

پیامبر اکرم(ص): «یا أباذر! أُعْبُدِ اللهَ کَأَنَّکَ تَرَاهُ فَإِنْ لَمْ تَکُنْ تَرَاهُ فَإِنَّهُ یَرَاک؛

ای ابوذر! خدا را آن چنان عبادت کن که گویی او را می‌بینی و اگر تو او را نمی‌بینی، او تو را به خوبی می‌بیند.» ارشاد القلوب: ج۱ ص۱۲۸.