بهره‌مندی از لباس زیبا و نعمت‌های الهی

سفیان ثَوْری از صوفیان عصر امام صادق(ع) بود، روزی به حضور امام صادق(ع) آمد، دید لباس سفید برّاقی پوشیده که سفیدی آن مانند پوسته نرم تخم مرغ، سفید و شفّاف است، به عنوان اعتراض به امام گفت: «چنین لباسی، لباس تو نخواهد بود»، (یعنی این لباس، مناسب زهد و پارسایی نیست).
امام صادق(ع) به او فرمود: «سخن مرا بشنو و به خاطرت بسپار، که موجب سعادت دنیا و آخرت تو است، اگر در راستای سنّت پیامبر(ص) بمیری، نه در راه بدعت منحرفان، به تو خبر می‌دهم که رسول خدا(ص) در زمانی زندگی می‌کرد که مردم فقیر بودند، ناداری و قحطی همه جا را فرا گرفته بود، ولی وقتی که مواهب دنیا در جامعه‌ای فراوان شد، شایسته‌ترین افراد برای بهره‌گیری از نعمتهای الهی، نیکان هستند، نه منحرفان و گنهکاران، مؤمنان و مسلمانان، شایسته‌ی مواهب خدا هستند نه منافقان و کافران، ای ثَوْری! یقین بدان من با این حال و با این لباس که در تن دارم، هرگونه حقّی را که خدا برایم تکلیف کرده، انجام داده‌ام، و هرگز حقّ الهی را ترک ننموده‌ام»[1].
(بنابراین کسی که وظایف دینی خود را به خوبی انجام دهد، در عین حال که جامعه‌ای که اقتصاد خوب دارد، لباس زیبا و خوب بپوشد، از نعمتهای الهی، بهره‌مند شده و باکی بر او نیست).

 

[1]. اعیان الشّیعه، ج ۱، ص ۶۶۰.