ریاکاری و خودنمایی

امام صادق(ع):
«لاَ تُرَاءِ بِعَمَلِکَ مَنْ لاَ یُحْیِی وَلاَ یُمِیْتُ وَلاَ یُغْنی عَنْکَ شَیْئاً.[۱]
کارهای نیک خود را به خاطر خودنمایی و نشان دادن به مردمی که نه زندگی به دست آنهاست و نه مرگ، و نه قدرت دارند مشکلی را برای تو بگشایند، انجام مده!

 

 

افرادی که به تظاهر و ریاکاری عادت می‌کنند، همه‌ی مظاهر زندگی آنها تو خالی و بی مغز می‌شود؛ از تمدّن، به ظواهر بی روح، و از زندگی، به خیالات و اوهام، و از سعادت و خوشبختی، تنها به نام، و از دین و مذهب، فقط به یک سلسله تشریفات، قناعت می‌کنند و مسلّماً بهره‌ی آنها که «ظاهر ساز» هستند، جز «ظواهر» نیست!
به همین دلیل، اسلام شدیداً از این صفت زشت انتقاد می‌کند و می‌گوید سرنوشت تو، به دست این مردم نیست! خودنمایی چرا!
هرگاه به این حقیقت توجّه کنیم که سرچشمه‌ی همه‌ی نعمت‌ها و عزّت‌ها سعادت‌ها خدا است، دلیلی ندارد که برای کسب آبرو و شخصیّت، اعمال خود را به رخ دیگران بکشیم!

 

[۱]. بحارالانوار، جلد ۶۹، صفحه‌ی ۳۰۰.