نشانه‌های انسان‌های بهشتی

امام صادق(ع):
«لِأَهْلِ الْجَنَّۀِ أرْبَعَ عَلامَاتٍ؛ وَجْهٌ مُنْبَسِطٌ، وَ لِسَانٌ فَصِیْحٌ لَطِیفٌ، وَ قَلْبٌ رَحِیْمٌ، وَ یَدٌ مُعْطِیَۀٌ.[۱]
بهشتیان چهار نشانه دارند: روی گشاده؛ زبان گویا و صریح؛ قلب پر از محبّت؛ و دست دهنده.»

 

 

 

 

اصیل‌ترین مکتب‌های انسانی آن است که فرد را در دل اجتماع ببیند و اجتماع را پرورش دهنده‌ی افراد، چرا که اجتماع می‌تواند سرچشمه‌ی همه‌ی برکات معنوی و مادّی باشد.
حدیث بالا که نشانه‌های مردم سعادتمند و بهشتی را بازگو می‌کند، چهار موضوع را یادآوری کرده که همگی مربوط به استحکام پیوندهای اجتماعی و پاشیدن بذر عواطف انسانی در سرزمین اجتماع است:
روی گشاده و پر از مهر و صفا؛ زبان نرم و محبّت‌آمیز و در عین حال صریح و گویا؛ قلبی که برای انسان‌ها بتپد؛
و دست‌هایی که از کمک باز نمی‌ایستند.
آری! اینهاست نشانه‌های انسان‌های بهشتی: آنها روی گشاده، زبان نرم و گویا، قلب پر محبّت، و دست دهنده دارند.

نشانه‌های انسان‌های بهشتی را بیان کنید.

 

[۱]. ارشاد القلوب، صفحه‌ی ۱۸۱، شبیه این روایت در «اختصاص» شیخ مفید، صفحه‌ی ۳۳۵ نیز آمده است.