امیرمؤمنان علی(ع):
«أَلزَّاهِدُ فِی الدُّنْیَا مَنْ لَمْ یَغْلِبِ الْحَرَامُ صَبْرَهُ وَلَمْ یَشْغَلِ الْحَلالُ شُکْرَهُ.[۱]
زاهد واقعی در جهان آن کس است که اموال حرام نیروی مقاومت او را در هم نشکند و حلال او را از یاد خدا و وظیفهی سپاسگزاری باز ندارد.»
بعضی از ناآگاهان مفهوم زهد را تحریف کرده و یک شکل منفی به آن دادهاند؛ زهد را به معنی فاصله گرفتن از مواهب الهی و پشت پا زدن به امکانات اقتصادی و همچون فقیران زیستن تفسیر کردهاند؛ در حالی که چنین نیست. زهد به معنی واقعی همان است که در عبارت بالا از علی(ع) نقل شده که خلاصهی آن دو جمله است:
«مقاومت و چشم پوشی در برابر اموال حرام» و «فراموش نکردن مسؤولیّتها و وظایف در برابر اموال حلال».
اگر زهد را چنین تفسیر کنیم یک عامل سازنده و تربیت کننده در اجتماع خواهد بود نه یک عامل منفی و بازدارنده.
زهد واقعی را تعریف کنید و نتایج آن را بیان کنید.
[۱]. تحف العقول، صفحهی ۱۳۸.