امیرمؤمنان علی(ع):
«اَلتَّوْحِیْدُ أَنْ لا تَتَوَهَّمَهُ وَالْعَدْلُ أنْ لا تَتَّهِمَهُ.[۱]
حقیقت توحید پروردگار این است که ذات او را به وهم و تصوّر خود محدود نسازی؛ و ایمان به عدالت او در این است که در هیچ کار او را متّهم نکنی!»
به همان اندازه که اصل وجود خداوند برای ما روشن و آشکار است و هر ذرّهای از ذرّات این جهان دلیل عظمت و قدرت و علم و توانایی او است، به همان مقدار حقیقت ذات او بر ما پوشیده است؛ زیرا او وجودی است نامحدود، و چنان وجودی، بالاتر از درک محدود ماست؛ بنابراین، باید ذات او را از هر چیز تصوّر میکنیم بالاتر بدانیم و این است حقیقت توحید.
از طرفی در این جهان حوادثی روی میدهد که گاهی اسرار آن بر ما پوشیده است، توجّه به عدالت خداوند به ما میگوید که این حوادث، همه روی حساب و قانون است؛ هرگونه سوءظن در این قسمت با ایمان به عدالت و حکمت او سازگار نیست.
هر کار خداوند عادلانه است هر چند ما اسرار آن را ندانیم!
۱- چرا ذات خداوند بر ما پوشیده است؟
[۱]. نهجالبلاغه، کلمات قصار، شمارهی ۴۷۰.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت