سورهی مکّی جز آیه مدنی 38
(بعد از سورهی «مرسلات» نازل
شده است)
نامگذاری
به مناسبت نخستین آیهی سورهی مبارکه که از حروف رمزی و مقطّع است به نام «ق» نامیده شده است.
نام دیگر آن «باسقات» است به معنای
چیزهای بلند و مرتفع که در قرآن مجید فقط یکبار به کار رفته آن هم در همین سورهی
مبارکه و در وصف درختان خرما است.
فضائل و خواص
از حضرت ختمی نبوّت(ص) مروی است که فرمود: هر کس سورهی «ق»را بخـواند خـداوند حالت جان دادن و سکرات موت را بر او آسان مینماید.[1]
و حضرت امام باقر(ص) میفرماید: کسی که پیوسته در نمازهای فریضه و نافله سورهی «ق» را قرائت کند خداوند روزی وی را وسعت میبخشد و نـامهی اعمـالش را (فـردا) به دست راستش میدهد و حسابش را آسان مینمـاید.[2]
و در خواص آن آمده است: اگر کسی بخواهد ابواب خیر و نعمت و وسعتروزی بر او گشاده گردد این سورهی مبارکه را هر روز سه مرتبه با وضو رو به قبله با ترتیل پیدرپی بخواند و از خداوند گشایش بخواهد به وی عطا میفرماید.[3]
همچنین آمده است: در خانه و مکانی که این سورهی مبارکه تلاوت شود صاحبان آن همواره در مکنت و سعادت خواهند بود.[4]
و نیز نقل است جهت بهبودی و رفع ناراحتی قلبی آیهی شریفهی (37) سورهی
مبارکه را در ظرفی (با زعفران یا غیره) بنویسند و با آب بشویند و بیمار آن را
بیاشامد: «إنَّ فى ذَلِكَ لَذِكرَى
لِمَن كانَ لَهُ قَلْبٌ أوْ ألْقَى السَّمْعَ وَ هُوَ شَهِيدٌ».