- تاریخ اسلام
- زندگی حضرت پیامبر اسلام(ص)
- زندگی حضرت امیرالمومنین(ع)
- زندگی حضرت فاطمه زهرا(س)
- زندگی حضرت امام حسن(ع)
- زندگی حضرت امام حسین(ع)
- زندگی حضرت امام سجاد(ع)
- زندگی حضرت امام باقر(ع)
- زندگی حضرت امام صادق(ع)
- زندگی حضرت امام کاظم(ع)
- زندگی حضرت امام رضا(ع)
- زندگی حضرت امام جواد(ع)
- زندگی حضرت امام هادی(ع)
- زندگی حضرت امام حسن عسکری(ع)
- زندگی حضرت امام مهدی(ع)
- زندگی سیاسی مبارزاتی ائمه(ع)
- اخلاق اسلامی
- احکام اسلامی
- فقه زندگی
- مسائل جدید
- نقش تقلید در زندگی
- احکام موضوعی
- احکام آداب و رسوم
- احکام آزار دیگران
- احکام ازدواج
- احکام استخاره
- احکام استعمال دخانیات
- احکام اسماء جلاله
- احکام اعتکاف
- احکام امر به معروف و نهی از منکر
- احکام انفاق
- احکام اهداء عضو
- احکام اهل بیت(ع)
- احکام بانکها
- احکام بیت المال
- احکام پزشکی
- احکام پوشش و روابط اسلامی
- احکام تقلید
- احکام جشن و تفریح
- احکام جهاد
- احکام حج
- احکام حیوانات
- احکام خانواده
- احکام خمس
- احکام خوراکیها
- احکام دروغ
- احکام دفع بلا
- احکام ذبح
- احکام رشوه و ارتشا
- احکام روزه
- احکام رهن و اجاره
- احکام زکات
- احکام ساختمان
- احکام سفر
- احکام شراب
- احکام صله رحم
- احکام عزاداری
- احکام غسل
- احکام غیبت و تهمت
- احکام فِرق و مذاهب
- احکام قانون
- احکام قرآن
- احکام قمار
- احکام کسب و کار
- احکام ماهواره
- احکام مساجد
- احکام مشاغل
- احکام موسیقی
- احکام نجاسات
- احکام نذر
- احکام نماز
- احکام وضو
- اقتصاد اسلامی
- آموزه‌های نهجالبلاغه
- آموزه‌های صحیفه سجادیه
- آموزه‌های قرآنی
- خانواده و تربیت دینی
- اعتقادات شیعه
- فروع دین
- مهدویت
- فروغ ولایت در دعای ندبه
- حکومت جهانی مهدی(عج)
- گفتمان مهدویت
- نوید امن و امان
- نظام امامت و رهبری
- معرفت حجت خدا
- معرفت امام
- اصالت مهدویت
- بهسوی دولت کریمه
- تجلی توحید در نظام امامت
- باورداشت مهدویت
- عقیده نجاتبخش
- وابستگی جهان به امام زمان(ع)
- مهدی(ع) و حکومت واحد جهانی
- انتظار؛ عامل مقاومت
- ولایت تکوینی و تشریعی
- انقلاب مهدی(ع) و پندارها
- حضرت مهدی(ع)؛ فروغ تابان ولایت
- احادیث و روایات
- خطبههای اهل بیت(ع)
- پرسمان دینی
- فرقهها و ادیان
- مفاخر شیعه
- ویژهنامه معصومین(ع)
- ویژهنامه امام حسین(ع)
- داستانهایی از معصومین(ع)
- داستانهای عبرتانگیز
- داستانهای گوناگون
- داستانهایی از پیامبر(ص)
- داستانهایی از حضرت زهرا(س)
- داستانهایی از امام علی(ع)
- داستانهایی از امام حسن(ع)
- داستانهایی از امام حسین(ع)
- داستانهایی از امام سجاد(ع)
- داستانهایی از امام محمدباقر(ع)
- داستانهایی از امام صادق(ع)
- داستانهایی از امام کاظم(ع)
- داستانهایی از امام رضا(ع)
- داستانهایی از امام جواد(ع)
- داستانهایی از امام هادی(ع)
- داستانهایی از امام حسن عسکری(ع)
- داستانهایی از امام مهدی(عج)
- یاران معصومین(ع)
- زنان برجسته اسلام
- مقالات مناسبتی
- شرح ادعیه و زیارات
- تهاجم فرهنگی
- چند رسانهای
تعداد: آیات 78 ـ کلمات 352 ـ
حروف 1648
سورهی مدنی
(بعد از سورهی «رعد» نازل
شده است)
نامگذاری
این سورهی مبارکه که نخستین آیه‌ی شریفه‌ی آن «اَلرَّحمن» نام خداوند متعال به عنوان بخشنده و آموزگار قرآن و آفریدگار بشر و آموزنده‌ی بیان ذکر شده است به نام «اَلرَّحمن» (بخشنده) موسوم گریده و این سوره در زبان ائمّه‌یهدی(ع) به نام «عروس‌القرآن» معروف می‌باشد. چنان که در حدیثی از حضرت موسی بن جعفر(ع) آمده است: هر چیزی عروس دارد، عروس قرآن سورهی اَلرَّحمن است.
«لِکُلِّ شَیءٍ
عَروسٌ وَ عَروسُ القُرآنِ سُورَۀُ الرَّحْمَانِ»[1]
فضائل و خواص
در حدیثی رسول اکرم(ص) می‌فرماید: هر کس سورهی «اَلرَّحمن» را تلاوت کند شکر نعمت‌های خداوند را ادا کرده است و خداوند بر عجز و ناتوانی او ترحّم می‌فرماید.[2]
و در مضمون حدیثی حضرت امام صادق(ع) می‌فرماید: تلاوت سورهی «اَلرَّحمن» و قیام به آن را هرگز ترک نکنید، این سوره هیچ گاه در قلوب منافقان جای نمی‌گیرد و خداوند در قیامت شفاعت را نصیب قاریان آن می‌فرماید و در بهشت هر جای دلخواه خود جای بگیرند.[3]
و حضرت در حدیثی دیگر می‌فرماید: هر کس سورهی «اَلرَّحمن» را بخواند و بعد از هر آیه «فَبِأىِّ آلاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ» بگوید: «لا بِشَیءٍ مِن آلائِکَ رَبِّ اُکَذِّبُ» چنانچه این تلاوت در شب باشد یا روز و در همان شب یا روز بمیرد در حکم شهید خواهد بود.[4] و اگر آن را در شب خوانده خداوند حق تعالی دو فرشته بر او گمارده که تا بامداد و اگر در روز خوانده تا شب از وی پاسداری نمایند.[5]
همچنین به فرمایش حضرتش مستحب است که انسان در روز جمعه بعد از نماز صبح سورهی «اَلرَّحمن» را تلاوت کند و پس از هر آیه‌ی شریفه‌ی «فَبِأىِّ آلاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ» بگوید: «لا بِشَیءٍ مِن آلائِکَ رَبِّ اُکَذِّبُ».[6]
و نیز می‌فرماید: کسی که بر خواندن آن مداومت نماید روز قیامت با چهره‌ی سفید وارد محشر می‌گردد.[7]
و در خواص دیگر آن آمده است: هر کس آن را بنویسد و به همراه خود داشته باشد مشکلات امور بر او آسان می‌گردد.[8]
همچنین کسی که مبتلا به درد چشم یا در طحال (سپرز) بوده و نوشته‌ی سورهی مبارکه را به همراه داشته باشد به یاری حق‌تعالی بهبود می‌یابد.[9]
و نیز اگر این سورهی مبارکه را در ظرفی با (زعفران یا غیره) بنویسد و آب شسته‌ی آن را بیاشامند همین خواص را خواهد داشت.[10]
و چنانچه آن را بر شخص مصروع (آدم غَشی) ببندند به یاری حق عارضه‌ی او برطرف می‌گردد.[11]
همچنین هنگام برخورد با سگ درنده این آیات شریفه‌ی (33-35) سورهی مبارکه را بخوانند در برابر آن مصون می‌مانند:
«يَا مَعْشَرَ الجِنِّ وَ الإنسِ إِنِ استَطَعْتُمْ أنْ تَنفُذُوا مِنْ أقْطارِ السَّمَاوَاتِ وَ الأرْضِ فَانْفُذُوا لا تَنْفُذُونَ إلّا بِسُلْطانٍ فَبِأىِّ آلاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبانِ يُرْسَلُ عَلَيْكُمَا شُوَاظٌ مِّنْ نَارٍ وَ نُحَاسٌ فَلا تَنْتَصِرَانِ».[12]
و از امام ششم(ع) نقل است: هر کس سوره‌های «اَلرَّحمن» و «حَشر» را به هنگام شب بخواند خداوند فرشته‌ای مسلّح را بر او می‌گمارد که تا بامداد مأمور حفاظت خانه‌ی وی می‌نماید.[13]