به مناسبت
بیاناتی که دربارهی رعد (غرّشآسمان) و برق و صاعقه و
غیره که در آیات (12 و 13) این سورهی مبارکه آمده و از این پدیده های طبیعی به عنوان
مظهری از قدرت و رحمت خداوند یاد شده بدین اسم «رعد» موسوم گردیده است.
فضائل و خواص
حضرت سیّد عالم(ص) در ضمن روایتی که فضائل این سورهی مبارکه را برمیشمارد، میفرماید: و کسی که این سورهی مبارکه را بخواند و در روز قیامت از جملهی موقنان (بایقین) و کسانی که به عهد خود وفا نمودهاند به شمار میآید.[1]
و در خواص آن، از حضرت امام صادق(ع) مروی است که هر کس سورهی رعد را زیاد بخواند صاعقه و برقزدگی (ابرها) به او نرسد هر چند از دشمنان اهلبیت(ع) باشد و خداوند وی را از هر گونه صاعقه و مرگهای ناگهانی محافظت میفرماید و اگر مؤمن باشد وی را بیحساب وارد بهشت مینماید و شفاعت او را در حق خانواده و برادران دینی خود را که میشناسد، قبول میفرماید.[2]
همچنین در خواص سورهی مبارکه از حضرتش منقول است ـ جهت بندآمدن گریه طفل - کسی که این سوره را بنویسد و بر گهوارهی کودک ببندد به یاری حق از گریه باز میایستد.[3]
[1]- مجمعالبیان.
[2]- تفسیر عیّاشی، ثوابالاعمال صدوق ص 239، وسائل ج 4 ص 889.
[3]- خواصالآیات ص 75.