تعداد: آیات 128 ـ کلمات 1851 ـ حروف 7838
سوره مکّی جز سه آیه ی مدنی پایانی
(بعد از سوره «کهف» نازل شده است)
به مناسبت سخن از زنبور عسل (نحل) و خانهسازی آن در کوه و کوخ، و تهیّهی عسل از میوهها و گلها، و شفابخش بودن آن، و الهام خدائی به زنبور در این تدبیرها و نقشهها که در آیههای (68 و 69) بیان شده، بدین اسم «نحل» نامگذاری شده است.
نام دیگر این سورهی مبارکه «نِعَم» است جمع نعمت، که در آن از نعمتهای الهی زیاد بحث شده و زمینهی اصلی و محوری آن بیشتر شمارش نعمتهای خداوند و یادآوری آنها میباشد.
از پیامبر گرامی اسلام(ص) مروی است هر کس این سورهی مبارکه را قرائت کند حق تعالی از نعمتهائی که در دنیا به او عطا فرموده حسابرسی نخواهد کرد.[1]
همچنین اگر سورهی مبارکه را در روز یا در شب بخواند و بمیرد همانند کسی است که با وصیّت نیکو از دنیا رفته به او پاداش خواهد داد.[2]
و در خواص آن، حضرت امام باقر(ع) میفرماید: کسی که آن را در هر ماهی یک بار بخواند در دنیا از قرض مالی و هفتاد نوع از بلا مصون میماند که آسانترین آنها دیوانگی و جذام و پیسی میباشد،[3] و در یک روایتی از شیطان و لشکریان و پیروانش نیز محفوظ خواهد بود.[4]
و چنانچه کسی این سورهی مبارکه را بیست و یک بار و به قول«حرزالاَمان» هشت بار تلاوت کند از شرّ دشمنان ایمن خواهد ماند بلکه دوست و مطیع او میشوند و عزّت و سعادت وی افزون میگردد.[5]
و نیز آمده است اگر این سورهی را بنویسد و همراه خود بدارد دشمنان مسخّر او میگردند.[6]
پی نوشتها: