تعداد آیات: 64 ـ کلمات: 1318 ـ حروف: 5755
سورهی مدنی
(بعد از سورهی «حشر» نازل شده است)
نامگذاری
به مناسبت اینکه در آیهی (35) این سورهی مبارکه «اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضِ...» خداوند را نور آسمانها و زمین خوانده و در پی آن تشبیهی در چگونگی نور خدا آورده است بدین نام «نور» موسوم گردیده است.
از سیّد عالم حضرت رسول اکرم(ص) مروی است کسی که سورهی نور را قرائت کند خداوند به تعداد هر زن و مرد مؤمنی دهحسنه برای او ثبت میفرماید.[1]
و از خواص آن، حضرت امام صادق(ع) میفرماید: اموال خود را از تلف شدن و دامان خویش را از ننگ و بیعفّتی با تلاوت سورهی نور در حصاری استوار نگهداری کنید و زنانتان را در پرتو دستوراتش از انحراف مصون بدارید که هر کس بر قرائت این سورهی مبارکه در هر شب یا در هر روز مداومت کند احدی از خانوادهی او تا پایان عمر گرفتار عمل زنا و منافی عفّت نخواهد شد و زمانی که میمیرد هفتاد هزار فرشته جنازهی وی را تشیع میکنند و برای او دعا و استغفار مینمایند تا وارد قبر گردد.[2]
و دیگر از خواص آن دفع احتلام است، هر کس این سورهی مبارکه را بنویسد و زیر بالش خود بگذارد محتلم نخواهد شد.[3]
و در یک روایت امام ششم(ع) میفرماید: هر گاه کسی را تهمت و افترا یا بهتانی زده باشند هفتبار این سورهی مبارکه را تلاوت کند از آن رهائی مییابد.[4]
پی نوشت:
[1]. مجمعالبیان، تفسیر برهان.
[2]. ثوابالاعمال ص 243، وسائل ج 4 ص 890.
[3]. منهاجالعارفین ص 431.
[4]. خواصالآیات ص 93.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت