تعداد
آیات: 88 ـ کلمات: 1443 ـ حروف: 5933
سورهی
مکّی جز آیات مدنی 52 تا 55، و آیهی 85[1]
(بعد
از سورهی «نمل» نازل شده است)
نامگذاری
از آنجائی که در این سورهی مبارکه سرگذشتها و داستانهایی چشمگیر از ولادت حضرت موسی(ع) تا نبوّتش و مبارزه با فرعون و نجات بنیاسرائیل از استضعاف و نیز زراندوزی قارون و سرنوشت تلخ او به میان آمده و موسی(ع) برخی از آنها را برای شعیب پیامبر(ع) بازگو نموده و به نام «قصص» (داستانها) موسوم شده است.
از حضرت ختمی نبوّت(ص) روایت است هر کس سورهی قصص را قرائت کند به تعداد تمام کسانی که موسی(ع) را تصدیق یا تکذیب نمودهاند ده حسنه به وی عطا میشود.[2]
و حضرت امام صادق(ع) میفرماید: کسی که در شب جمعه سه طواسین را بخواند (سورههای شعراء و نمل و قصص) از اولیای خدا و در جوار حفظ حقتعالی خواهد بود و در دنیا فقیر و تهیدست نمیشود با ثوابهای دیگر... که در سوره «نمل» و «شعراء» گذشت.[3]
و همچنین حضرت در یک روایتی میفرماید: کسی که سه طواسین را قرائت کند او را در بهشت عدن در وسط جنان پیامبران و مرسلین و اوصیای راشدین محشور میفرماید.[4]
و در دیگر خواص این سورهی مبارکه آمده است چنانچه کسی آن را بنویسد و به همراه زیردست بنده (و کارگر) خود بگذارد از زنا و فراری شدن و خیانت آنها ایمن خواهد بود.[5]
و اگر آن را (با زعفران یا غیره) در ظرفی بنویسند و با آب باران بشویند هر صاحب دردی از آن بیاشامد به یاری حقتعالی بهبود مییابد.[6]
پی نوشت:
[2]. مجمعالبیان.
[3]. ثوابالاعمال ص 245.
[4]. تفسیر نورالثقلین .
[5]. مصباح کفعمی ص 456.