تعداد آیات: 54 ـ کلمات: 887 ـ حروف: 3596
سورهی مکّی جز آیهی مدنی 6
(بعد از سورهی «لقمان» نازل شده است)
نامگذاری
به مناسبت نام قومی که همزمان با سلیمان پیامبر (ع)میزیستهاند و یک زن بر آنان حکومت میکرده است و از آیهی (15) به بعد بخشی از داستان آنها را در رابطه با سلیمان(ع) یادآوری نموده بدین اسم «سبأ» نامگذاری شده است.
از حضرت سیّد عالم(ص) روایت است هر کس سورهی »سبأ» را بخواند، در روز قیامت هیچ نبی و رسولی باقی نمیماند جز اینکه با او مصافحه میکند و رفیق او خواهد بود.[1]
و در خواص آن از حضرت امام صادق(ع) مروی است: کسی که دو سورهی «حَمدَلَتَین» (که هر دو با حمد شروع میشوند) «سبأ» و «فاطر» را در شب بخواند تمام آن شب را در حفظ و امان خدا خواهد بود و اگر آن دو را در روز تلاوت کند هیچ ناملایمی در آن روز به او نخواهد رسید و خیر دنیا و آخرت به وی عطا میشود آن چنان که به دل و اندیشهاش خطور نکرده باشد.[2]
دیگر از خواص آن چنانچه کسی از چیزی خوف و هراسی داشته باشد سورهی مبارکه را در ظرفی (با زعفران یا غیره) بنویسد و با آب بشوبد و بیاشامد و صورت خود را نیز با آن بشوید ترس او به یاری حق تعالی برطرف میگردد.[3]
پی نوشت: