روزی یکی از غلامان امام حسین(ع) مرتکب گناهی شد که سزاوار مجازات گردید، امام حسین(ع) دستور داد تا او را با چند ضربه تأدیب کنند.
غلام صدا زد: ای آقای من وَ الْکاظِمِینَ الْغَیْظَ
«یعنی خدا در قرآن میفرماید: از صفات پرهیزکاران این است که خشم خود را کنترل میکنند».
امام حسین(ع) فرمود: رهایش کنید.
غلام، دنبال آیه فوق را خواند: وَالْعافِینَ عَنِ النّاسِ
«از ویژگیهای پرهیزکاران این است که از دیگران عفو میکنند.»
امام حسین(ع) به او فرمود: تو را بخشیدم.
غلام گفت: ای آقای من وَاللهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ
«خداوند نیکوکاران را دوست میدارد».
امام حسین (ع) فرمود: تو را در راه خدا آزاد کردم، و یک برابر آنچه به تو دادهام برای تو باشد[1].
به این ترتیب امام حسین(ع) با کمال بردباری و احترام به یکایک جملههای آیهی قرآن (134 سورهی آل عمران) با غلام خود برخورد کرد.
پینوشت
[1]. اعیان الشیعه، ج ۱، ص ۵۸۰.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت
محمد محمدی اشتهاردی