آتش خشم!

امام باقر(ع):
«إنَّ هَذَا الْغَضَبَ جَمْرَةٌ مِنَ الشَّیْطَانِ تُوْقَدُ فِی قَلْبِ ابْنِ آدَمَ.[۱]
خشم و غضب شعله‌ی سوزان آتشی است از ناحیه‌ی شیطان که در درون دل آدمی افروخته می‌شود.»

 

 

کمتر اتفاق می‌افتد که انسان کاری در حال غضب انجام دهد و یا تصمیمی بگیرد و بعد پشیمان نشود؛ زیرا به هنگام افروخته شدن آتش سوزان غضب، عقل و درایت بکلّی کنار می‌رود و اعصاب و عضلات غالباً در مسیری به حرکت می‌افتد که جبران خسارت ناشی از آن گاهی در یک عمر هم ممکن نیست!
باید با نهایت دقّت و سرعت این شعله‌ی شیطانی را به هنگام بروز، محاصره کرده و خاموش کنیم و الاّ ممکن است خرمن زندگی ما یا انسان‌های دیگر را در کام خود فرو برد و بسوزاند.
آری! به هنگام غضب، نه تصمیم بگیرید، نه مجازات کنید و نه سخن بگوئید؛ سعی کنید از آن محل دور شوید و در حال و هوای دیگر قرار گیرید!

 

 

[۱]. بحارالانوار، جلد ۷۰، صفحه‌ی ۲۷۸.