بیداری فطرت انسان‌ها؛ یکی از اهداف بعثت پیامبران

هَذَا بَلَاغٌ لِلنَّاسِ وَلِینْذَرُوا بِهِ وَلِیعْلَمُوا أَنَّمَا هُوَ إِلَهٌ وَاحِدٌ وَلِیذَّكَّرَ أُولُو الْأَلْبَابِ (۵۲)
این قرآن ابلاغی است برای (عموم) مردم تا همه انذار شوند و بدانند او معبود واحد است و تا صاحبان مغز و اندیشه متذکّر گردند. (ابراهیم، ۵۲)
 
همان‌گونه که پیشتر در مباحث خداشناسی گفته شد، فطرت همه‌ی انسان‌ها هماهنگ و همسو با حقیقت خالص این عالم ـ یعنی خداوند متعال ـ آفریده شده است. از این رو، رسالت اصلی پیامبران، بیداری این فطرت و مصون داشتن آن از گزند غفلت و وسوسه است. در بسیاری از آیات قرآن، بر این وظیفه‌ی پیامبران تأکید و تذکّر دادن، یکی از اهداف بعثت معرفی شده است. تذکّر در مورد مطلبی است که انسان آن را بیشتر می‌دانسته است. مثلاً مسئله‌ی یگانگی خداوند را عقل و فطرت می‌یابد؛ امّا گاهی غفلت و یا وسوسه موجب نادیده گرفتن آن می‌شود. در چنین مواردی، انبیاء فطرت خفته‌ی انسان‌ها را بیدار کرده و علاوه بر هدایت و ارشاد انسان‌ها، به تقویت و تحکیم باورهای آنان نیز می‌کوشند. در آیه‌ی بالا ـ ضمن معرفی قرآن به عنوان مایه‌ی تبلیغ و یادآوری حقایق ـ ضمن معرفی قرآن به عنوان مایه‌ی تبلیغ و یادآوری حقایق ـ به این موضوع نیز اشاره شده است.

 

 

خداوند پیامبران را مبعوث نمود و پی‌درپی فرستاد تا وفا به پیمان فطرت را از آنان بخواهند و نعمت‌های فراموش شده را به یادشان بیاورند و در رساندن پیام خدا، اتمام حجت نمایند و غبار از روی گنجینه‌های خرد آنان برافشانند.» نهج‌البلاغه: خطبه۱.