تعداد: آیات 11 ـ کلمات 36 ـ حروف 160
سورهی مکّی
(بعد از سورهی «قریش» نازل شده است)
نامگذاری
به مناسبت اینکه کلمهی «قارعه» (کوبنده) که یکی از نامهای قیامت بوده و حادثهی قیامت را بازگو میکند و تمام کرات آسمانی و جهان هستی را درهم میکوبد و ویران مینماید، در سه آیهی نخستین این سورهی مبارکه تکرار شده بدین اسم «قارعه» نامگذاری شده است.
فضائل و خواص
در حدیثی شریف رسول اکرم(ص) میفرماید: هر کس این سوره را تلاوت کند خداوند در روز قیامت ترازوی اعمال او را سنگین میکند.[1]
و در خبر دیگری آمده است: کسی که «القارعه» را بخواند و آن را تصدیق نماید روز قیامت در هاویهی دوزخ جای نخواهد داشت.[2]
و حضرت امام باقر(ع) میفرماید: کسی که سورهی «قارعه» را زیاد تلاوت نماید خداوند متعال او را از فتنهی دجّال و ایمان آوردن به او حفظ می کند و در قیامت از کیفر و عذاب جهنّم محفوظ خواهد داشت.[3]
و در خواص آن از حضرت امام صادق(ع) مروی است: چنانچه کسی کار و کاسبیش کساد شده و معیشت او به سختی افتاده است این سورهی مبارکه را به همراه خود داشته باشد یا بر خواندن آن مداومت نماید خداوند متعال به کارش گشایش میبخشد.[4]
و در «حرزالامان» آورده است: چنانچه کسی از محلّ کار و مَنصب خود عزل شده باشد بر خواندن این سورهی مبارکه مداومت نماید به یاری خدا به محل کار باز میگردد چنان که نظیر آن در خواص سورهی مبارکه «یوسف» قبلاً گذشت.
پینوشتها:
[1]. مجمعالبیان.
[2]. خواصالآیات ص 162.
[3]. ثوابالاعمال ص 281، وسائل ج 4 ص 895.
[4]. مصباح ص 461.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت
آیت الله سیّد علی لواسانی