تعداد آیات 98 ـ کلمات 972 ـ حروف 3935
سورهی مکّی جز دو آیهی مدنی 58 و 71
(بعد از سورهی «فاطر» نازل شده است)
نامگذاری
به مناسبت نام و داستان حضرت مریم(س) و ولادت معجزهآسای حضرت عیسی(ع) که در این سورهی مبارکه آمده بدین اسم «مریم» نامگذاری شده است.
حضرت صادق(ع) در روایتی میفرماید: کسی که مداومت بر خواندن سورهی مریم کند از دنیا نخواهد رفت مگر اینکه خداوند به برکت این سوره هر چه خیر اوست به وی و مال و فرزند او عطا میفرماید و در آخرت از اصحاب و یاران حضرت عیسی بن مریم(ع) خواهد بود و در بهشت به اندازهی مُلک و سلطنت سلیمان بن داوود(ع) در دنیا به او پاداش داده خواهد شد.[1]
و در حدیث صحیحی دیگر، هر کس سورههای مریم و طه را قرائت کند به تعداد مهاجرین و انصار به او پاداش عطا میشود.[2]
و در خواص این سورهی مبارکه آمده است هر کس آن را بنویسد و به همراه خود بردارد از خوابهای آشفته و ناگوار محفوظ میماند.[3]
و همچنین اگر کسی آن را بنویسد و در شیشهی پاک در منزل نگه دارد از حوادث و آفات ایمن خواهد بود و خیر آن منزل بسیار گردد.[4]
و نیز اگر کسی ترس و خوفی از چیزی داشته باشد این سوره را (با زعفران یا غیره) در ظرفی بنویسد و آب شستهی آن را بیاشامد هر خوفی که دارد به یاری حق تعالی زائل گردد.[5]
همچنین از حضرت امام ششم(ع) مروی است: کسی که از جهت معیشت در تنگنا و سختی باشد این سورهی مبارکه را هفت بار تلاوت کند روزی وی فراخ میشود.[6]
و نیز حضرتش میفرماید: چنانچه کسی را بسته باشند سورهی مبارکه را (با زعفران یا غیره) بنویسند و آب شستهی آن را بیاشامد گره او به یاری حق تعالی باز میگردد.[7]
پی نوشت:
[1]. تفسیر برهان، ثوابالاعمال ص 242، وسائل ج 4 ص 889.
[2]. خواصالآیات ص 85.
[3]. ختوم و اذکار ج 1 ص 142.
[4]. همان
[5]. همان.
[6]. خواصالآیات ص 85.