چرایی آسایش کفار در دنیا

وَلَا تَمُدَّنَّ عَینَیكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَٰجًا مِّنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَیوةِ الدُّنْیا لِنَفْتِنَهُمْ فِیهِ  وَرِزْقُ رَبِّكَ خَیرٌ وَأَبْقَى (۱۳۱)
دیدگانت را به آنچه برخی از اصناف آنان را بهره‌مند کردیم مدوز، [آنچه به آنان داده‌ایم] شکوفه‌ی [بی‌میوه و زیور و زینت] دنیاست تا آنان را در آن بیازماییم، و رزق پروردگارت بهتر و پایدارتر است. (طه، ۱۳۱)

 

 

به مناسبت بحث رابطه‌ی عدل الهی با بلاها، مناسب است که به پرسش دیگری در این زمینه نیز پاسخ داده شود و آن این‌که، علت برخورداری فراوان کافران و گناه‌کاران از نعمت‌های دنیا و ثروت‌مندان عالم از طبقه‌ی کفار و فاجران هستند؟ در پاسخ به این پرسش، به برخی آیات قرآن اشاره می‌کنیم. نخست این‌که باید توجه داشت که تمام پستی و بلندی‌های روزگار و دارایی و نداری‌ها، امتحان خداوند است و نباید بهره‌ی بیشتر گروهی از مردم را نشان از توجه بیشتر خداوند به آنان دانست؛ بلکه این نعمت‌ها نیز امتحان الهی است. گفتنی است دستور اخلاقی این آیه، پرهیز از چشم دوختن به اموال مردم و پرورش روحیه‌ی قناعت در مؤمنان نیز است.

 

 

کسی که به آن چه خدا به او عطا کرده، قانع و راضی باشد، بی‌نیازترین مردم است.» کافی: ج۲ ص۱۳۹ ح۹.