حشر مردم با امامان خود
یوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ فَمَنْ أُوتِی كِتَابَهُ بِیمِینِهِ فَأُولَئِكَ یقْرَءُونَ كِتَابَهُمْ وَلَا یظْلَمُونَ فَتِیلًا (۷۱)
[یاد کن] روزی را که هر گروهی از مردم را با پیشوایشان میخوانیم پس کسانی که نامه اعمالشان را به دست راستشان دهند، پس آنان نامه خود را [با شادی و خوشحالی] میخوانند و به اندازه رشته میان هسته خرما مورد ستم قرار نمیگیرند. (اسراء، ۷۱)
بنا بر اعتقاد شیعیان، لطف و حکمت خداوند متعال اقتضا مینماید تا در هر زمانی فردی را برای هدایت بندگان برگزیند. به عبارت دیگر، همان حکمتی که برای بعثت انبیاء گفته شد، برای ضرورت امامت نیز خواهد بود. در آیهی فوق، این مطلب بیان شده که در روز قیامت هر فرد به همراه پیشوای خود محشور شده و از او بازخواست میشود. این به معنای اهمیت نقش رهبری در سرنوشت انسانهاست. با این وجود، باید به انتخاب برترین و کاملترین پیشوای دینی پرداخت تا از گزند لغزش و گمراهیهای احتمالی در امان باشیم. این خود دلیلی بر ضرورت نیاز به امام معصوم و حجت خدا در هر عصر است.
امام صادق(ع): «إذَا كَانَ یوْمُ الْقِیامَةِ یأتِی النِّدَاءُ مِنْ عِنْدِ اللهِ جَلَّ جَلالُهُ ألَا مَنِ ائْتَمَّ بِإمَامٍ فِی دَارِ الدُّنْیا فَلْیتَّبِعْهُ إلَى حَیثُ یذْهَبُ بِهِ؛
وقتی روز قیامت میشود، ندایی از نزد خدای عزیز و جلیل میآید که: هر کس به امامی در دنیا اقتدا کرده، به دنبال او رود، به هر جا که میرود (بهشت یا جهنّم)!» امالی طوسی: ص۶۴ ح۹۲.
نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت