بزرگواری امام حسین(ع) در کودکی

اخلاق اجتماعی

بزرگواری در کودکی

ابی رافع نقل می‌کند که: ایّام کودکی در مدینه با امام حسین(ع) بازی می‌کردیم، با سنگ‌های مخصوصی می‌باید هدف خاصّی را نشانه‌روی کرده اگر سنگ به هدف می‌خورد می‌بایست از هم‌بازی خود سواری بگیریم (بر دوش او سوار شده با مقداری راه رفتن، ما را سواری دهد) و اگر به هدف نمی‌خورد و هم‌بازی هدف را نشانه می‌رفت ما باید او را سواری می‌دادیم، در بازی با حسین(ع) وقتی من سنگ را به هدف می‌زدم و می‌خواستم بر دوش او سوار شوم می‌فرمود:

حدیث 

قال الامام الحسین(ع): اَتَرْکَبُ ظَهْراً حَمَلَهُ رَسُولُ الله(ص).
امام حسین(ع) فرمود: (آیا می‌خواهی بر دوشی سوار شوی که رسول خدا او را بر دوش خود حمل می‌کرد؟)
من از سواری گرفتن منصرف می‌شدم و هرگاه سنگ او به هدف می‌خورد و من از سواری دادن سر باز می‌زدم و می‌گفتم من هم مثل تو سواری نمی‌دهم می‌فرمود:
اَما تَرْضی اَنْ تَحْمِلَ بَدَناً حَمَلَهُ رَسُولُ اللهِ؛
(آیا راضی نیستی حمل کنی بدنی را که رسول خدا حمل می‌کرد؟.)
از این رو با کمال میل او را بر دوش خود گرفته سواری می‌دادم.[۱]

پی نوشت 

[۱]. مناقب ابن شهر آشوب مازندرانی ج۴ ص۷۲، بحارالانوار ج۴۳ ص ۲۹۷ حدیث ۵۸، عوالم بحرانی ج ۱۷ ص ۴۰، احقاق الحق ج۱۱ ص۳۰۶.

دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

محمد دشتی