شیعهی واقعی
امام باقر(ع) به یکی از دوستان خود فرمود:
«أَبْلِغْ شِیعَتَنَا أَنَّهُ لا یُنَالُ ما عِنْدَ اللهِ إِلاَّ بِعَمَلٍ[۱]
به شیعیان ما بگو که هیچ کس به مواهب و رحمتهای الهی نمیرسد مگر با عمل!»
این گفتار امام باقر(ع) پاسخی است به آنها که تصوّر میکنند تنها با عنوان قبول نام تشیّع و ابراز عشق به خاندان پیغمبر(ص) میتوانند بزرگترین مقام را در پیشگاه خدا داشته باشند، در حالی که میدانیم اساس اسلام روی عمل گذشته شده و شیعیان واقعی آنها هستند که برنامهی عملی آنان اقتباسی است از برنامههای عملی علی(ع) و یارانش.
اصولاً تشیّع از مادهی مشایعت به معنای گام برداشتن پشت سر کسی است؛ بنابراین، کسانی شیعهی واقعی خاندان پیغمبرند که پشت سر آنها گام بر میدارند.
عقل و منطق نیز همین را میگوید که «قصر فردوس به پاداش عمل میبخشند» و مدّعیان بی عمل را در بساط قرب الهی جایی نیست!
۱- شیعهی واقعی چه کسی است؟
[۱]. اصول کافی، جلد 2، صفحهی ۳۰۰.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت