پرستش خدا یا ابلیس؟

پای هر سخن منشین!

امام جواد(ع):
«مَنْ أَصْغَی إلَی نَاطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ فَاِنْ کَانَ النَّاطِقُ عَنِ اللهِ فَقَدْ عَبَدَ اللهَ وَ إنْ کانَ النَّاطِقُ یَنْطِقُ عَنْ لِسَانِ إبْلِیسَ فَقَدْ عَبَدَ إبْلِیْسَ[۱]

کسی که به سخنگویی گوش فرا دهد او را پرستش کرده است؛ اگر از خدا می‌گوید، خدا را پرستش کرده، و اگر از زبان ابلیس می‌گوید، ابلیس را پرستیده است!»

شرح کوتاه

سخن هرچه باشد و از هرکس باشد اثر دارد؛ و گوش فرادادن به سخنان این و آن معمولاً با تأثیر آن در دل آدمی همراه است؛ و از آنجا که هدف سخنگویان مختلف است، جمعی سخنگوی حقّند و جمع سخنگوی باطل؛ و خضوع در برابر هریک از این دو گروه یک نوع پرستش است؛ زیرا روح پرستش همان تسلیم است؛ بنابراین، آنها که به سخنان حق گوش می‌دهند، پرستندگان حقّند و آنها که سخنگویان باطل گوش فرا می‌دهند، پرستندگان باطلند. پس باید از رونق دادن به محفل سخنگویان باطل پرهیز کرد و اجازه نداد که سخنان تاریک آنان از مجرای گوش به اعماق جان برسد.

خودآزمایی

۱- چرا افرادی که به سخنان حق گوش می‌دهند، پرستندگان حقّند و آنها که سخنگویان باطل گوش فرا می‌دهند، پرستندگان باطلند؟

پی نوشت ها

[۱]. تحف العقول، صفحه‌ی ۳۳۹.

دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت