کد مطلب: ۳۶۲۹
تعداد بازدید: ۷۲۷
تاریخ انتشار : ۰۴ تير ۱۳۹۹ - ۱۱:۰۱
پاسخ به ده پرسش پیرامون امامت، خصائص و اوضاف حضرت مهدی(ع)| ۳
آن حضرت در برابر این سلاح‌های مخوف، چگونه مانند جدّش با شمشیر قیام خواهد کرد؟ و چگونه با سلاح‌های قدیم، مثل شمشیر و غیره با ارتش‌های دنیای آن روز جهاد می‌نماید؟ و آیا می‌شود تصوّر کرد که کسی بتواند به‌وسیله شمشیر با بمب‌های هیدروژنی و امثال آن، جنگ و نبرد کند؟

نحوه پیروزی امام زمان(ع) بر سلاح‌های ویرانگر


در موقع ظهور امام زمان(ع) به‌ طوری ‌که از ترقّی کنونی بشر در صنعت و تکنیک، ملاحظه می‌شود، دنیا مجهّز به سلاح‌های بسیار مهیب و خطرناک خواهد بود.
آن حضرت در برابر این سلاح‌های مخوف، چگونه مانند جدّش با شمشیر قیام خواهد کرد؟ و چگونه با سلاح‌های قدیم، مثل شمشیر و غیره با ارتش‌های دنیای آن روز جهاد می‌نماید؟ و آیا می‌شود تصوّر کرد که کسی بتواند به‌وسیله شمشیر با بمب‌های هیدروژنی و امثال آن، جنگ و نبرد کند؟
اوّل: مقصود از خروج با شمشیر، مأموریت به جهاد و توسّل به اسلحه برای اعلای کلمه حقّ است.
بنابراین قیام با شمشیر، کنایه از قیام با اسلحه و پیکار و جهاد و تعیین نوع مأموریت آن حضرت است و اینکه آن حضرت، مأمور به مصالحه با کفّار نیست.
بدیهی است با هر اسلحه‌ای که لازم باشد، آن حضرت و اصحابش با کفّار و ستمگران جهاد می‌نمایند و از هرگونه اسلحه‌ای که در زمان ظهور آن حضرت متداول باشد و به استعمال آن حاجت داشته باشند، استفاده می‌نمایند.
دوّم: از کجا معلوم که در زمان ظهور آن حضرت، این اسلحه‌های مهیب در اختیار بشر، باقی باشد؛ زیرا ممکن است که در اثر حوادث و آشوب‌ها و انقلابات شدید و جنگ‌های خانمان‌سوز جهانی، که پیش از ظهور آن حضرت واقع می‌شود دو ثلث بشر نابود شود و این اسلحه‌های جهنّمی معدوم گردد و شاید کسی باقی نماند که بتواند از این اسلحه‌ها استفاده کند، یا آنها را تهیّه نماید و این احتمال هم کاملاً بجا و قابل توجّه است.
یکی از اموری که در احادیث از آن خبر داده شده و اوضاع کنونی آن را ممکن‌الوقوع نشان می‌دهد، جنگ‌های جهان‌گیری است که در اثر آن، بیشتر نقاط زمین از سکنه خالی می‌گردد و شهرها ویران می‌شود و صدها میلیون بشر را رهسپار دیار عدم می‌سازد.
تا یک قرن پیش، وقوع چنین جنگ‌هایی بسیار بعید به نظر می‌رسید، زیرا با آن اسلحه‌های سابق و با نبودن وسایل ارتباط جمعی بین شهرها و کشورها، اگر جنگی واقع می‌شد، اوّلاً پیش از آنکه خبرش به کشورهای همسایه و یا دورتر برسد و دامنه جنگ گسترش یابد، آن جنگ به پایان می‌رسید و ثانیاً در آن زمان‌ها، تعیین غالب از مغلوب، خاتمه یافتن جنگ و تسلّط یکی از دو طرف یا از بین رفتن طرفین، متوقّف بر کشتارهای عمومی و استعمال بمب و غیره نبود.
امّا در عصر حاضر به‌طوری‌که همه پیش‌بینی می‌نمایند با وسایل ارتباطی که همه عالم را به‌منزله‌ی یک شهر و یک محلّه نموده؛ و با اسلحه‌ها و تجهیزاتی که در دست زمامداران بی‌ایمان است و هیچ وسیله‌ای برای کنترل خشم و شهوت و جاه‌پرستی آنها نیست، اگر جنگ شروع شود، علاوه بر آنکه غالب از مغلوب تشخیص داده نمی‌شود و طرفین از بین می‌روند، اکثر ملل و سکنه کره زمین ممکن است در ظرف چند ساعت فانی و نابود شوند. پس اگر در احادیث شریفه فرموده‌اند: «مهدی(ع) ظاهر نمی‌شود مگر آنکه ثلث مردم کشته شوند و ثلث آنها بمیرند و ثلث آنان باقی بمانند»[1] و فرموده‌اند: «این ظهور واقع نخواهد شد تا وقتی دو ثلث مردم از بین بروند»[2] نباید تعجّب کرد، بلکه باید آن را نشانه علوم بی‌پایان حضرت رسول اکرم(ص) و ائمّه طاهرین(ع) گاهی آنها از آینده و اطّلاعشان بر مغیّبات به اذن و تعلیم خدا دانست و از معجزات و کراماتشان به شمار آورد.
«فَهُمْ مَوْضِعُ سِرِّهِ وَلَجَأُ أَمْرِهِ وَعَیْبَةُ عِلْمِهِ، وَمَوْئِلُ حُکْمِهِ وَکُهُوفُ کُتُبِهِ، وَجِبالُ دینِهِ».[3]
«وَلَا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ عَرَفَهُمْ وَعَرَفُوهُ وَلَا یَدْخُلُ النَّارَ إِلَّا مَنْ أَنْکَرَهُمْ وَأَنْکَرُوهُ».[4]
جَعَلَنَا اللهُ مِنْ مُحِبِّیهِمْ وَخُدَّامِ شِیعَتِهِمْ
 

پی‌نوشت‌ها

 
[1] - ابن حماد، الفتن، ص۲۰۶؛ ابن‌طاووس، الملاحم و الفتن، ص۱۲۸؛ متقی هندی، البرهان، ص۱۱۱ – ۱۱۲، فصل ۲، ح۴؛ همو، کنزالعمال، ج۱۴، ص۵۸۷.
[2] - طوسی، الغیبه، ص۳۹۹؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۱۳، ۲۰۷؛ رجوع شود به: منتخب‌الاثر، تألیف نگارنده، ج۳، ص۸۱ – ۸۲.
[3] - نهج‌البلاغه، خطبه۲ (ج۱، ص۲۹ – ۳۰)؛ ابن ابی‌الحدید، شرح نهج‌البلاغه، ج۱، ص۱۳۸؛ قمی، الاربعین، ص۴۳۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۲۳، ص۱۱۷؛ قندوزی، ینابیع‌الموده، ج۳، ص۴۴۹. «راز پیامبر بدان‌ها سپرده شده است، و هرکه آنان را پناه گیرد به حقّ راه برده است. مخزن علم پیامبرند و احکام شریعت او را بیانگر قرآن و سنّت نزد آنان در امان، چون کوه برافراشته».
[4] - نهج‌البلاغه، خطبه ۱۵۲ (ج۲، ص۴۰ – ۴۱)؛ صفار، بصائرالدرجات، ص۵۱۶؛ عیاشی، ج۲، ص۱۸؛ آمدی، غررالحکم، ص۲۷۶. «داخل بهشت نمی‌شود مگر کسی که آنها [ائمّه (ع)] را بشناسد و آنها او را بشناسند و داخل جهنّم نمی‌گردد مگر کسی که منکر ائمّه و ائمّه (ع) منکر آنها باشند».
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی
ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر: