خیر مؤمن

خیر مؤمن

حضرت امام صادق(ع) بنا بر نقل مشهور، روز بیست و پنجم ماه شوّال به شهادت رسیده است. گفته‌اند در حال احتضار چنان بدن مباركش ذوب شده بود كه گویی تنها سر مبارک باقی مانده بود. راوی وقتی برای عیادت رفت و آن حال امام را دید، سخت متأثّر شد و گریه‌اش گرفت. امام(ع) فرمود: چرا گریه می‌كنی؟ عرض كرد: آقا، شما را به این حال می‌بینم. فرمود: هر چه برای انسان مؤمن پیش آید، خیر او در همان است. اگر با مِقْراض[1] قطعه‌قطعه‌اش کنند، خیرش در همان است و اگر غرق در نعمت و لذّت باشد، باز خیرش در همان است. در تشییع پیكر مقدّس امام صادق(ع) در مدینه غوغایی شد و رستاخیز عظیمی به‌وجود آمد. در آن میان، با سوز دل می‌گفت:
«غَداةَ حَثَی الْحاثُونَ فَوْقَ ضَرِیحِهِ تُراباً وَ اَوْلَی کانَ فَوْقَ الْمَفارِقِ»؛
«صبحگاهی بود که خاک روی بدن مبارکش ریختند ولی ای کاش آن خاک را بر سر عالمیان می‌ریختند».

پی نوشت 

[1]ـ مقراض: قیچی.

دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت